Wat voorafging: Liesl en Alec geraken slaags. In paniek loopt ze zijn huis uit.
Gehaast liep Liesl de toiletten van de school binnen. Een paar meiden die voor de spiegel stonden, keken op toen ze binnenkwam. Een van hen bleef haar aanstaren. Liesl begreep dat haar oog er niet normaal uitzag. Snel haastte ze zich een van de toiletten in. Ze voelde zich slecht. Misselijk. Draaierig. Alsof alles in een waas gebeurde. Ze leunde met haar voorhoofd tegen de deur en probeerde het pijnlijk kloppende gevoel achter haar oog te negeren. Ze wachtte. Ze wilde dat die meiden verdwenen, zodat ze zelf de schade die Alec aan haar gezicht had aangebracht, kon zien. Ze voelde de druk op haar oog, de pijn aan haar oogkas. Ze wilde zelf zien hoe erg het was.
Het duurde een hele tijd voordat de meisjes vertrokken maar uiteindelijk hoorde Liesl de toiletdeur dichtslaan en kon ze tevoorschijn komen. Ze liep wankel naar de spiegel en schrok. Zelfs met het draaierige gevoel in haar hoofd, kon ze zien dat haar oog alle kleuren had. Alecs vuistslag was raak geweest. Voorzichtig voelde ze aan haar pijnlijke oog. Ze schudde haar hoofd. Zo kon ze de aula niet in. Ze moest het proberen te camoufleren. Liesl nam haar tas en haalde moeizaam haar make-uptasje eruit. Met onvaste bewegingen bracht ze foundation en poeder aan. Ze moest zich haasten. Ze wilde niet dat nog iemand de toiletten zou binnenkomen en haar zo zou zien. Maar tegelijkertijd besefte ze dat ze de schade aan haar oog nooit helemaal kon wegwerken. Het zou opvallen. En ze besefte dat ze een uitleg moest verzinnen.
Vijf minuten later verliet ze de toiletten met een opgelaten gevoel. Het leek alsof iedereen kon zien wat er gebeurd was. Alsof iedereen het wist van haar en Alec. Ze slikte een wrang gevoel door. De pijn aan haar oog herinnerde haar aan de onherstelbare breuk tussen haar en Alec. Ze besefte hoe moeilijk het zou zijn die breuk te verwerken. Ze liep moeizaam naar de aula en zonder iemand direct aan te kijken, schoof ze naar de laatste rij. Het hoorcollege was nog niet begonnen. Alec was te laat. Kwam dat door de toestand met Liesl vanmorgen?
'Wist jij het dan? Van Alec en mij?' vroeg ze verbaasd. 'Ja', antwoordde Margot kil. 'Ik wist het, Liesl.'
Terwijl Liesl ging zitten, keek ze rond. Ze zocht Margot. Ze zou zo graag haar verhaal vertellen aan haar vriendin. Het misselijke gevoel dat ze had, moest eruit. Ze wilde haar hart uitstorten. Alles was nu toch voorbij. En Margot was de enige die ze hier op school echt vertrouwde.
Een groepje jongeren dat twee rijen voor haar zat, had blijkbaar iets in de gaten. Ze stootten elkaar stiekem aan en gluurden telkens in Liesls richting. Ze slikte. Ze voelde zich zo slecht. Het draaierige gevoel nam niet af. Kon het zijn dat ze een hersenschudding had? Dat Alecs slag te hard was geweest? Zonder dat Liesl het besefte, legde ze haar hoofd op haar armen op het tafeltje voor haar. Ze sloot haar ogen en probeerde niet toe te geven aan het bedwelmende gevoel dat haar overspoelde.
'Liesl?' Een stem naast haar en een hand op haar schouder deden Liesl opkijken. In een waas zag ze Margot.
'Margot.' Liesls stem klonk zacht en een kleine snik weerklonk.
'Liesl? Wat is er met je aan de hand? Wat is er met je oog gebeurd?'
Liesls tranen liepen nu over haar wangen. Ze schudde wanhopig haar hoofd. 'Het gaat niet meer', zei ze. 'Het is voorbij. Alles is voorbij.'
Margot keek Liesl aan en ging naast haar vriendin zitten.
'Vertel het maar', zei ze kalm.
'Alec', fluisterde Liesl. Maar ze wist dat Margot het gehoord had.
'Het is gedaan. Voorgoed. Alles is verloren.'
Margot keek Liesl aan. Ze wist onmiddellijk over wie Liesl het had.
'Wat had je dan gedacht, Liesl?' Margots stem klonk zakelijk. 'Wat jullie hadden, kon onmogelijk blijven duren.'
Liesl keek verward op.
'Wist jij het dan? Van ons?' vroeg ze verbaasd.
Het duurde even voordat Margot antwoord gaf.
'Ja', zei ze toen en haar stem klonk vreemd. 'Ik wist het, Liesl. Al een hele tijd.'
Lees het vervolg van dit spannende verhaal volgende zaterdag op Flair.be!
Lees hier aflevering 1, aflevering 2, aflevering 3, aflevering 4, aflevering 5, aflevering 6 en aflevering 7.
Tekst: Anja Feliers
