'Ik kreeg plots hele hevige weeën en verloor bloed waardoor ik in paniek schoot!'
Caressa (29): ‘Ik beviel onverwacht thuis op de badkamervloer’
En plots sta je daar, met een baby in je armen. Van een kinderwens over de zwangerschap tot het moederschap: een kind op de wereld zetten is één grote rollercoaster. Caressa (29) beviel onverwacht thuis toen ze plots pittige weeën kreeg en bloed verloor. Aaron (29) en zij zijn nu de trotse ouders van Vigo, het broertje van Maï-li (3).
‘Zwanger raken van ons eerste kindje verliep niet zo vlot’, vertelt Caressa. ‘Ik kreeg geen eisprong, dus na maandenlang vol frustratie en elke keer opnieuw die teleurstelling stapten Aaron en ik naar de gynaecoloog. Ik moest medicatie nemen en spuiten zetten. Dat was behoorlijk intens, ook omdat we daarna niet meteen resultaat hadden. Net op het moment dat ik dacht: ik stop ermee, ontdekte ik dat ik zwanger was van ons eerste wondertje: Maï-li.’
Voortdurend moe
‘Toen Aaron en ik een tweede kindje wilden, vreesden we er allebei voor dat het weer zo’n lange lijdensweg zou worden, maar niks was minder waar’, aldus Caressa. ‘Het was de eerste maand dat we probeerden al prijs. De zwangerschap verliep in tegenstelling tot de eerste niet zo vlotjes. Ik was heel misselijk en voortdurend moe. Misschien kwam dat door de combinatie met onze eenjarige die thuis rondliep en door corona niet naar de crèche mocht. Dat was pittig!’
Ik was zo bang dat ik zou moeten bevallen zonder medische hulp. Gelukkig wonen we niet ver van een ambulancepost en waren die snel bij ons thuis. Nog geen vijf minuten later werd ons zoontje geboren.
‘Ondanks de vermoeidheid was ik wel opnieuw supertrots op mijn lichaam en hoe dat ervoor zorgde dat dat kleine wezentje uitgroeide tot een volwaardig mensje in m’n buik’, zegt Caressa. ‘Maï-li was ook enorm nieuwsgierig naar haar kleine broertje en gaf elke dag wel zeker honderd kusjes op mijn buik.’
Ambulance bellen
‘Van ons dochtertje beviel ik tien dagen te vroeg, maar ons zoontje wilde liever in mijn buik blijven’, lacht Caressa. ‘De laatste weken had ik elke ochtend last van harde buiken, maar tegen de avond ging het weer over. De ochtend van de dag dat ik uitgerekend was, werd ik om iets na 5u wakker met krampen. Omdat ze licht waren, wilde ik nog douchen voor we naar het ziekenhuis vertrokken. Maar toen ik in de badkamer stond kreeg ik plots hele hevige weeën. Ik verloor ook bloed waardoor ik in paniek schoot!’
‘Ik had persdrang en de weeën kwamen snel na elkaar waardoor we besloten de hulpdiensten te bellen omdat we dachten dat de baby er al onmiddellijk aankwam’, zegt Caressa. ‘We hadden gelijk. De centrale van de hulpdienst begeleidde ons enorm goed terwijl ik op de badkamervloer lag. Ik was zo bang dat ik zou moeten bevallen zonder medische hulp. Gelukkig wonen we niet ver van een ambulance post en waren die snel bij ons thuis. Nog geen vijf minuten later, om 5u47, werd ons zoontje geboren.’
Brandweerkraan
‘Mijn nageboorte kwam niet onmiddellijk, dus ik moest toch na de geboorte nog naar het ziekenhuis’, vertelt Caressa. ‘Omdat we op een appartement wonen, werd ik met een brandweerkraan naar beneden gedragen. Van een spectaculaire bevalling gesproken! Ik moest nog drie dagen in het hospitaal blijven wat ik niet zo prettig vond, want ik had het gevoel dat we ons dochtertje achterlieten.’
Ik zei op voorhand dat ik geen overbezorgde mama zou zijn, maar dat ik faliekant mislukt (lacht). Ik kan mijn kindjes heel moeilijk missen.
‘We kozen voor de naam Vigo voor ons zoontje omdat we van unieke namen houden die niet veel voorkomen’, aldus Caressa. ‘Ik zei op voorhand dat ik geen overbezorgde mama zou zijn, maar dat ik faliekant mislukt (lacht). Ik kan mijn kindjes heel moeilijk missen en ik wil alles zelf doen, maar in combinatie met een fulltime job is dat natuurlijk lastig. Ik hoop dat ik hier nog in groei en dat ik ze toch wat leer los te laten, zonder het gevoel te hebben dat ik hen tekort schiet.’
Met deze foto lieten we weten dat we een tweede kindje verwachtten én dat Maï-li grote zus werd.
Mijn buik is negen maanden lang het huis geweest van zo’n prachtig wezentje, en daar ben ik supertrots op.
Maï-li was zo nieuwsgierig naar haar kleine broertje.
Deze foto’s werden genomen in de laatste weken van mijn zwangerschap. We keken er zo naar uit om onze gezinnetje compleet te maken.
Mama zijn is het beste gevoel ter wereld.
We hielden het doopsuiker en het geboortekaartje sober, maar toch fancy met de gouden details en bloemetjes.
Op deze foto is onze kleine spruit een maandje oud.
Het is gek hoe snel de tijd gaat. Vigo is een zalig kindje!
Twee handen op één buik, die twee!
Wat mij betreft het allermooiste kerstkaartje ooit van ons prachtige gezinnetje.
Fotograaf: Debby vandeLeur & Ellen Meiresonne
Nog meer mama’s over het moederschap:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
