Het verlies van een ongeboren kind is onnoemelijk zwaar en helaas nog te vaak een stil verdriet. Sofie (35) en Jesse (36) waren vijf keer zwanger, maar vier keer ging het mis. Twee jaar geleden moesten ze afscheid nemen van Lennon, op 17 weken.
Jesse: ‘Mijn familie heeft haar portie verlies al gekend. Ook mijn broer en zijn vrouw zijn twee kindjes verloren tijdens de zwangerschap. Vinnie stierf op 21 weken door een ernstige vorm van spina bifida. Wanne was 26 weken en had een ernstige genetische afwijking. Vanaf toen beleefden wij zwangerschappen met een bang hartje, ook al verliepen de zwangerschap van Magnus en onze thuisbevalling voorspoedig.’
Sofie: ‘Zwanger worden liep vlot bij ons, ook de tweede keer. Maar op kerstavond had ik na zes weken een eerste zwangerschapsverlies. Dat deed pijn, maar we konden het vrij snel plaatsen.’
Jesse: ‘Voor mij was die zwangerschap nog een abstract idee, zeker als ik vergelijk met later, met onze Lennon, die effectief een persoontje was dat we hadden leren kennen.’
Sofie: ‘Toen ik voor de derde keer zwanger was, stelde de prof van Jesses broer ons gerust: de kans op dezelfde afwijking was miniem. Hij zei nog: “De kans is veel groter dat je kindje down heeft.” Een paar weken later bleek onze zoon net die chromosoomafwijking te hebben.’
Jesse: ‘Op onze eerste date ging het al over hoe we graag een groot, warm gezin wilden, maar waren we het er ook al over eens dat we geen kind met een beperking op de wereld wilden zetten. Rationeel zaten we dus meteen op dezelfde lijn, maar emotioneel…’
Sofie: ‘Ook al wist ik met heel mijn hart dat we dit uit liefde deden, ik voelde me erg schuldig. Het voelt ook alsof je geen recht hebt om bij de groep te horen van ouders die een kind verloren hebben, want je hebt er zelf voor gekozen.’
Jesse: ‘Uiteindelijk hebben we van niemand negativiteit gehad, maar dat gevoel zullen we altijd meedragen.’
‘Vlak na z’n geboorte heeft
hij op mijn borst gelegen terwijl ik
een dutje deed. Dáár ben ik papa
geworden van Lennon.’
Helemaal af
Sofie: ‘Eigenlijk was ook deze bevalling een mooie ervaring, hoe raar dat ook klinkt. We hebben gekozen voor het AZ Monica, omdat we het daar echt op onze manier konden doen; met elkaar en met onze eigen vroedvrouw. Na zeven uur was Lennon er. Hij was zo klein dat hij in mijn hand paste, maar voor de rest was hij een compleet afgewerkt mensje.’
Jesse: ‘Dat hadden we niet verwacht. Eigenlijk weet je op voorhand van niks. Hoe zal hij eruitzien? Mag je hem meenemen naar huis? Waar haal je kleertjes die klein genoeg zijn? Gelukkig hebben we het Berrefonds leren kennen. Via hen kregen we een Koesterkoffer, met alles erin om je kindje te verzorgen en herinneringen te verzamelen. Waren zij maar eerder op ons pad gekomen.’
Sofie: ‘We namen Lennon mee naar huis. Hij heeft hier een paar dagen in een kom met water in de living gestaan. Zo hadden wij, Magnus en onze families tijd om hem te leren kennen en hem onze liefde te geven.’
Jesse: ‘Vlak na zijn geboorte heeft hij op mijn borst gelegen terwijl ik een dutje deed. Dáár ben ik papa van Lennon geworden.’
Intussen heb ik weer een zwangerschapsverlies gehad. Voor de derde keer liet mijn lijf me in de steek, dat heeft me een krak gegeven.
Sofie: ‘Het zou ons niet weerhouden om nog een kindje te krijgen, daar waren we het over eens. Maar intussen heb ik weer een zwangerschapsverlies gehad. Voor de derde keer liet mijn lijf me in de steek, dat heeft me een krak gegeven. De teleurstelling was immens.’
Elkaar vasthouden
Jesse: ‘Begin dit jaar waren we een vijfde keer zwanger, maar we leefden in angst.’
Sofie: ‘Ook nu weer kregen we slecht nieuws, het kindje is gestopt met groeien op zes weken. We weten even niet hoe het verder moet nu… Kunnen we zo’n verlies nog een keer aan?’
Jesse: ‘We zijn elkaar niet kwijtgeraakt, maar zitten op ons tandvlees.’
Sofie: ‘Gelukkig kunnen we altijd met elkaar praten en zijn er best wat mensen in onze omgeving die meeleven en van zich laten horen op die momenten waarop je het moeilijk hebt. Mijn eerste verjaardag na Lennon, zijn verjaardag, Wereldlichtjesdag… Dat heb je nodig, want over het algemeen staan mensen daar te weinig bij stil.’
Jesse: ‘Maar je kan hen dat niet verwijten. We waren daar vroeger ook schuldig aan. Pas nu we het meemaakten, begrijp ik hoe hartverscheurend het verlies voor mijn broer was en wenste ik dat ik er meer voor hem geweest was.’
Sofie: ‘We houden ons vast aan elkaar en aan Magnus, een bommetje energie dat ons elke dag een reden geeft om op te staan. We hebben ook beslist ons engagement bij Pleegzorg verder uit te bouwen: ons hart is groot genoeg om ook andere kindjes een warme thuis te geven.’
Lees ook:
