Het verlies van een ongeboren kind is onnoemelijk zwaar en helaas nog te vaak een stil verdriet. Daarom delen Laurie en haar man Ilyasse (27) hoe zij dat ondraaglijke verdriet overleefden. Zij proberen sinds vorig jaar zwanger te raken, maar verloren drie keer hun kindje. Nu is Laurie 7,5 maanden ver en verwachten ze binnenkort een zoontje.
‘We zijn nu zes jaar samen en zijn sinds twee jaar getrouwd, met een groot traditioneel feest, volgens Ilyasses Marokkaanse cultuur. We waren getrouwd en hadden een huis gekocht, dus een baby was de logische volgende stap. Er was geen haast, maar we wilden allebei graag kinderen, dus ik stopte met de pil. We zouden wel zien wat kwam. Ik was snel zwanger, maar na bijna drie maanden vond de gynaecoloog bij de tweede controle geen hartslag meer. Mijn wereld stortte even in. Vanaf het moment dat je weet dat je zwanger bent, begin je te dromen over dat kindje.’
Ik denk ook wel dat zo’n pril verlies voor een man toch anders aanvoelt dan voor een vrouw, want als mama voel je meteen connectie.
‘Mijn vriendinnen hadden al enkele spulletjes gekocht. Dat was een pijnlijk afscheid. Ik verwerk de dingen sowieso meer op mezelf. Een triest muziekje opzetten, de tranen eens laten stromen, niets inhouden... Dat hielp. Ilyasse toont z’n emoties minder en leeft eerder vanuit de overtuiging dat alles gebeurt zoals het is voorbestemd, vanuit Gods wil. Ik geloof daar ook in, maar hij leek het wel makkelijker te hebben dan ik om het los te laten. Ik denk ook wel dat zo’n pril verlies voor een man toch anders aanvoelt dan voor een vrouw, want als mama voel je meteen connectie. Rondom me zeiden veel mensen: “Je bent jong en gezond. Dit gebeurt vaak bij een eerste zwangerschap…”, maar snel verdergaan leek me ook de beste manier om het te verwerken.’
Niet zomaar pech
‘We probeerden opnieuw en daarna nog een keer, maar twee keer was er na slechts enkele dagen geen sprake meer van een zwangerschap. Dan slaat de twijfel toe. Was er dan iets mis met me? Ik begon aan mezelf te twijfelen, het was alsof ik tekortschoot. Mijn gynaecologe is daar gelukkig erg zorgzaam mee omgesprongen en gaf ook aan dat we het verder moesten onderzoeken, want dat was niet meer normaal. We zijn toen te weten gekomen dat ik een bloedstolselprobleem heb, waardoor het vruchtje zich niet goed kan innestelen.’
‘Ergens was het een geruststelling te weten dat het niet zomaar pech was. Er was inderdaad iets aan de hand. Gelukkig was er ook een oplossing; er was medicatie die kon helpen, al was het ook afwachten of die aansloeg. We hebben toen even een break genomen, want we hadden tijd nodig om op adem te komen. Ik weet niet of ik een vierde verlies wel had aangekund. Daaraan merkte ik dat het Ilyasse toch ook raakte; hij gaf me alle tijd van de wereld en was erg lief en zorgzaam voor me. Hij kwam al eens thuis met een bloemetje (glimlacht).’
We hebben toen even een break genomen, want we hadden tijd nodig om op adem te komen.
Vol verwachting
‘In de eerste lockdown hadden we veel tijd samen en groeiden we nog dichter naar elkaar toe. Het voelde als het juiste moment om het weer te proberen, en kijk: vandaag ben ik 7,5 maanden zwanger. We zijn dolblij en kijken vol verwachting uit naar onze zoon, en toch blijf ik ongerust. Wat als…? Ilyasse moet me ook elke dag nog een spuitje geven om te verzekeren dat het goed blijft gaan. Ik denk dat we pas echt op ons gemak zullen zijn als we met dat baby’tje in onze armen in het ziekenhuis zijn. Ik denk wel dat hier openlijk over praten belangrijk is. Voor Ilyasse is dat niet per se nodig, maar hij snapt dat het voor mij anders ligt en moedigt me daar ook in aan. Als je zoiets niet goed verwerkt, blijft het toch een beetje een trauma, en ik heb me bij momenten best eenzaam gevoeld. Toen ik die brief van Meghan Markle zag en het verhaal van Chrissy Teigen las, dacht ik toch weer: zie je wel? Het overkomt zoveel vrouwen. En dat deed deugd.’
Lees ook:
