Scheiden doet lijden, luidt het spreekwoord. Maar afscheid nemen van je partner is ook ongelofelijk duur, zeker als je alleen met kleine kinderen overblijft. Lien vertelt over de hoge financiële én emotionele kosten van haar breuk, en hoe ze daar sterker uitkwam.
‘Pas toen we kinderen kregen, huilbaby’s dan nog, en verantwoordelijkheden, bleek dat mijn vriend en ik totaal verschillende mensen waren. Onze levensvisie, wat we wilden, hoe we onze kinderen wilden opvoeden: het stond gewoon haaks op elkaar. Ik dacht eerst dat we wel samen konden blijven voor de kinderen, mensen worden toch ook gelukkig in gearrangeerde huwelijken? Maar dat hij zo’n andere kijk had op opvoeden, is voor mij uiteindelijk het breekpunt geweest. We zouden samen nooit gelukkig worden, en ik was het vaak niet eens met hoe hij de kinderen aanpakte. Nog altijd niet, maar de helft van de tijd kan ik het toch al op mijn manier doen. Een dik jaar geleden zijn we officieel uit elkaar gegaan.’
Goed geregeld
‘We waren slim geweest. We wisten dat het allemaal snel ging tussen ons, ik was bijna onmiddellijk zwanger van Milou, en we hadden dan ook alles laten beschrijven bij de notaris toen we een huis kochten. Er stond duidelijk in wie wat van thuis had gekregen, dat als we uit elkaar zouden gaan mijn deel voor mij was en vice versa. Qua inboedel zijn we beiden vertrokken met de spullen waarmee we toegekomen zijn. Er was enkel discussie over de nieuwe kinderspullen. We wilden allebei niet echt nieuwe bedjes kopen voor de kinderen aan volle prijs. Maar ook daar zijn we uitgeraakt. Dat we op voorhand goede afspraken hadden gemaakt, zorgde ervoor dat onze ouders en families zich minder zorgen maakten en zich dus ook minder in de discussies mengden. Want vaak zijn zij het die nog meer olie op het vuur gooien uit angst dat er van hun kind wordt geprofiteerd.’
Sparen gaat niet. Als ik iets van geld opzijzet, gaat er altijd wel iets stuk.
‘Waar ik van wakker lag, was dat ik mijn kinderen het normale, warme gezin ontnam dat ik zo graag voor hen had gewild. En dat schuldgevoel blijft. Het is de reden waarom ik ons huis zo graag wilde houden. Dit huis was mijn droomhuis voor de kinderen. Dicht bij de stad, maar toch dicht bij de natuur. Een grote tuin, een bos in de buurt en de plannen lagen klaar voor een absolute droomverbouwing. Als de kinderen er niet waren geweest, zou ik het gewoon hebben verkocht en het geld hebben verdeeld. Maar ik nam Milou haar papa al af, ik wilde haar de zekerheid van haar kamertje, haar thuis niet ook afnemen. Mijn moeder, die boekhouder is, heeft me onmiddellijk gewaarschuwd dat het zwaar zou zijn alleen, misschien niet haalbaar. Of ik wel zeker wist dat ik zoveel wilde opgeven? Ik dacht: worst case probeer ik het een jaar en moet ik het dan toch verkopen. Maar dan heb ik het op zijn minst geprobeerd.’
Witte merken
‘We hadden het huis gekocht voor € 320.000, ik heb hem zijn deel uitbetaald. Daarvoor ben ik vijftien banken moeten langsgaan. Ofwel kreeg ik een negatief advies ofwel was het kantje boordje met een heel slechte rentevoet. Uiteindelijk was er één bank die me een deftige lening wilde geven. Ik betaal elke maand € 945 euro af. Daar komen ongeveer tweehonderd euro vaste kosten bij, en dan tel ik het onderhoud, kadastraal inkomen enzovoort nog niet mee. Daarmee is bijna twee derde van mijn loon op. Dat ligt niet hoog, maar ik werk bij een bedrijf dat veel extra’s uitkeert aan het personeel. Ik krijg een deeltje van de winst uitbetaald en heb een bedrijfswagen, gelukkig, want een auto zou ik zelf niet kunnen betalen.’
Vandaag heb ik een outfit aan die me amper dertig euro heeft gekost, met ondergoed erbij!
‘Het moeilijkste, vond ik, was om van mijn bio-ecoprincipe af te stappen. Ik zag mezelf altijd een beetje als Jeanne D’Arc, de voorvechtster van een ecologische levensstijl (lacht). En ik heb het geprobeerd hoor, maar het was onmogelijk vol te houden. Zelfs niet als ik alleen mijn vlees bio kocht. Alles wat we eten of drinken is nu van het witte huismerk van de goedkoopste winkel. Ik weet dat ik blij moet zijn dat ik mijn kinderen tenminste nog eten kan geven, maar toch heb ik het daar moeilijk mee.’
Outfit van dertig euro
‘Het is wel zwaarder dan ik dacht. Sparen lukt niet. Als ik al iets opzij kan zetten, gaat er iets stuk. Zoals nu mijn gsm. Of de warmwaterketel. Maar dat moet dan enkele maanden wachten tot ik genoeg opzij heb gezet. Maandelijks heb ik zo’n honderdvijftig euro voor mezelf. Dat betekent voor de kapper, extraatjes, uitjes met vrienden, kleren. Alles. Ik wilde graag een dagje naar Graspop. Superleuk, maar mijn maandbudget was erdoor. Als ik uitga, weet ik hoeveel pintjes ik kan drinken. Als mijn vrienden iets gaan eten, ga ik niet mee. Binnen zo’n strikt kader leven is lastig, ik mis de luxe van de vrijheid wel eens, maar ik heb er ook plezier mee. Vandaag heb ik een outfit aan die me amper dertig euro heeft gekost, met ondergoed erbij! En toch heb ik al vijf complimentjes gehad. Ik spit ook de aanbiedingen uit. Bij Colruyt kreeg je bij vijfentwintig euro vlees een fles cava gratis. Wel, ik heb voor vijftig euro vlees gekocht, in de diepvries gestoken en met die twee flessen bubbels, een extraatje dat ik mezelf normaal niet gun, kan ik eens een vriendin uitnodigen bij me thuis.’
Ik vond het moeilijk om van mijn bio-ecoprincipe af te stappen, maar ik kan mijn kinderen tenminste eten geven.
‘Het lastigste is dat ik besef dat ik de grote verbouwing die hier nodig is, nooit alleen ga kunnen betalen. En de kinderen worden groter, ooit wil ik met hen een keer op reis. Als ik nu denk dat de situatie over drie jaar nog altijd dezelfde is… tja, dan kan ik daar niet mee om. Ik ben het soms moe dat ik zo hard moet vechten en dat ik het allemaal alleen moet doen. Soms wil ik gewoon eens gekke Lien zijn, zonder al die verplichtingen. Eigenlijk hoop ik nog het meest dat ik een leuke vent tegenkom die hier samen met mij iets van wil maken. En als ik bedenk hoe ik mijn kinderen opvoed, mijn job doe en mijn huis onderhoud, met zo weinig slaap, dan ben ik intussen best wel trots op mezelf.’
Onthechting
‘Pas op, ik prijs me gelukkig, hoor. Ik zou ook mijn huis kunnen verkopen en iets kleiners zoeken. Er zijn veel mensen die het veel slechter hebben. Het is een goede oefening in onthechting, iets waar andere mensen dure cursussen voor volgen. Eind augustus ga ik met mijn kinderen braambessen plukken en invriezen. Heeft onze boom kastanjes? Lekker, dan poffen we die in plaats van chips te kopen. We leven bewuster, dichter bij de seizoenen. En eigenlijk is dat wat ik altijd wilde voor mijn kinderen. Nee, ik heb geen geld voor Plopsaland, maar mijn kinderen vinden hier samen in het bos picknicken voorlopig het summum van geluk. Meer dan dat heb ik nooit gewild.’
Lees ook:
