Vaak zeg je al snel ‘zand erover’, maar soms is het leed dat je werd aangedaan te groot. Kan je je man zijn bedrog, je mama haar liefdeloosheid, je vader zijn dubbelleven vergeven? Maxime (31) slaagde erin om haar ex Emilie stapje voor stapje vergeven.
‘In 2004 ontmoette ik diegene van wie ik toen dacht dat ze de vrouw van mijn leven was: Emilie. Van vriendinnen op school werden we geliefden en vier jaar later trouwden we. Maar na twee jaar huwelijk kreeg Emilie gevoelens voor een collega. Ze was zo blind van verliefdheid dat ze me zonder boe of bah, op een paar harde woorden na, verliet. Ik zat in zak en as. Het verdriet was te groot om te dragen, dus zette ik het vaak om in boosheid. Op die manier overleefde ik en kon ik blijven functioneren. Dat eerste jaar was het spartelen, en vele eerste keren meemaken: de eerste kerst zonder haar, valentijn, onze verjaardagen, onze huwelijksverjaardag. Geregeld zocht Emilie contact met me, want ook zij miste onze vriendschap. Maar ik voelde dat ik haar toen nog niet kon toelaten, daarvoor was het verdriet nog te groot.’
Ik wist hoeveel plezier ik die vriendin kon doen door Emilie ook uit te nodigen. Zij werd de surprise guest op het feest.
‘Het tweede jaar begon ik mezelf opnieuw als persoon te herontdekken en besefte ik dat er ook een Maxime zonder Emilie als geliefde kon bestaan, eentje die gelukkig was zelfs. Stapje voor stapje heb ik Emilie toen opnieuw toegelaten in mijn leven. Het begon met een verjaardagsfeestje dat ik organiseerde voor een gemeenschappelijke vriendin. Ik wist hoeveel plezier ik die vriendin kon doen door Emilie ook uit te nodigen. Zij werd de surprise guest op het feest. Emilie was me er ontzettend dankbaar voor en het werd een ongelooflijk leuk en tegelijk emotioneel feestje. Voor het eerst hebben we toen zonder oplaaiende emoties gepraat over het verleden en onze breuk.’
Stapje voor stapje groeiden we vriendschappelijk naar elkaar toe en begonnen we weer een rol te spelen in elkaars leven.
‘Ik voelde dat mijn liefde voor Emilie over was, maar dat het zonde zou zijn om ook onder onze vriendschap een streep te trekken. Die avond begon voor mij de echte verwerking, en daarmee ook de vergeving. Stapje voor stapje groeiden we vriendschappelijk naar elkaar toe en begonnen we weer een rol te spelen in elkaars leven. Drie jaar later kon ik zeggen dat ik Emilie echt vergeven had. We zijn samen een kookcursus begonnen en spreken sindsdien ook met onze nieuwe partners samen af. Door te vergeven en te vergeten ben ik zelf kunnen groeien als persoon en heb ik meer gewonnen dan ik in eerste instantie verloren was: nu heb ik de liefde van mijn leven en daarnaast nog eens twee vriendinnen voor het leven.’
