Als het over zwangerschapsafbreking gaat, denken we bijna automatisch aan vrouwen. Dat abortus ook een mannenzaak is, wordt te weinig belicht. Het is dus hoog tijd om mannen ook een stem te geven. Lennert (30) en zijn vriendin Lisa (25) hebben een zoontje van twee. Zeven jaar geleden werd het koppel ongepland zwanger en kozen ze na veel wikken en wegen voor een zwangerschapsafbreking.
‘In het voorjaar van 2015, toen Lisa en ik nog maar twee maanden een relatie hadden, rees het vermoeden dat Lisa in verwachting was. Via anderen hoor je weleens dat ze iemand kennen van wie de vriendin ongepland zwanger is, maar tot dan toe had ik nooit rekening gehouden met een scenario waarin dat ons kon overkomen. In eerste instantie maakte ik me weinig zorgen toen haar maandstonden uitbleven en ze een paar dagen over tijd was. Lisa had namelijk geen regelmatige cyclus en gebruikte al jaar en dag een spiraaltje als voorbehoedsmiddel. We waren dan ook in de veronderstelling dat we veilig vreeën, maar zodra Lisa met typische zwangerschapskwaaltjes als ochtendmisselijkheid werd geconfronteerd, nam onze stress toe. Een paar onzekere dagen en slapeloze nachten later deed Lisa met een bang hart een zwangerschapstest, die positief bleek te zijn.’
Lisa en ik waren jong en onze relatie
was nog heel pril, dus het nieuws dat ze zwanger was, ging als een soort shockgolf door ons heen.
‘Lisa en ik waren jong en onze relatie was nog heel pril, dus het nieuws dat ze zwanger was, ging als een soort shockgolf door ons heen. Ik zie mezelf niet als een controlefreak, al ben ik wel iemand die graag alles op een rijtje heeft. Plots had ik de touwtjes niet meer zo strak in handen. Na die positieve test wist ik even geen blijf met mezelf. Mijn interne molen begon onmiddellijk te malen en er spookten duizend-en-een vragen door mijn hoofd, die alleen Lisa en ik konden beantwoorden… Maar daarvoor was het veel te vroeg, want Lisa was ontroostbaar en ik was niet in staat om haar te kalmeren. Omdat we op dat bewuste moment bij mijn ouders waren, ben ik na de uitslag van de test naar beneden gegaan om hen in te lichten. Toen ze de test in mijn handen zagen, wisten ze meteen hoe laat het was. Ik ben mijn ouders – en dan vooral mijn mama – vandaag nog altijd dankbaar voor de manier waarop ze reageerden. Mama nam meteen een kijkje bij Lisa, die op mijn slaapkamer was gebleven. Ze had een troostende schouder in de aanbieding, maar drong haar mening niet op. “We staan achter jullie, wat jullie ook besluiten”, zei ze. Het waren woorden die Lisa min of meer tot rust brachten. Niet veel later hebben we het ook verteld aan Lisa’s ouders, die ons eveneens de vrijheid gaven om zelf de knoop door te hakken.’
Begrip voor elkaars beleving
‘Toen ook de bloedtest bij de dokter positief was, volgde het ene gesprek na het andere tussen Lisa en mij. We hadden het geluk dat we toen al heel goed met elkaar konden praten, ook al stonden we er anders in. Ik heb altijd geweten dat ik graag kinderen wilde, maar voor mij waren de omstandigheden toen verre van ideaal. Lisa zat in het eerste jaar van haar hogere studies, ik had mijn bachelor net op zak en was bezig met een schakeljaar voor een master. We woonden allebei nog thuis en hadden geen job die voor een inkomen zorgde. Via onze omgeving kregen we wel kansen aangereikt. Mijn grootmoeder woonde op het gelijkvloers en stelde voor dat Lisa en ik onze intrek namen op de bovenverdieping. Iedereen dacht mee om een keuze te kunnen maken, maar ik zag het eerlijk gezegd niet… Een baby paste op dat ogenblik niet in het toekomstbeeld dat ik voor ogen had.’
Ik zag het als twee cellen die toevallig waren samengekomen
en op termijn een kindje zouden worden, terwijl Lisa er meteen een
band mee had.
‘Het klinkt misschien egoïstisch, maar een kind opvoeden brengt toch een gigantische verantwoordelijkheid met zich mee, en naar mijn gevoel zouden we als ouders tekortschieten en onze vooropgestelde levensdoelen niet bereiken. Lisa daarentegen beleefde de zwangerschap totaal anders. Ik zag het eerder als twee cellen die toevallig waren samengekomen en op termijn een kindje zouden worden, terwijl Lisa vrijwel meteen een band had met het mensje dat in haar buik groeide. Ik voelde niet dat ik zwanger was, en dat was het grootste verschil tussen ons. Hoewel we niet op één lijn stonden, hadden we veel begrip voor elkaars beleving. Lisa vond me niet harteloos omdat ik zo rationeel redeneerde, en ik nam het haar niet kwalijk dat ze de zwangerschap misschien wel wilde voortzetten. Maar feit was wel dat we ongepland zwanger waren en er een beslissing genomen moest worden.’
Alles om gelukkig te zijn
‘Toen we bij een abortuscentrum aanklopten, was de knoop nog niet doorgehakt, al namen we abortus wel definitief in overweging. De arts die we daar aantroffen, was niet zo empathisch. Hij was vooral praktisch ingesteld en legde uit hoe de abortus zou verlopen. Hij vertelde ook over de risico’s die aan de ingreep verbonden waren. Ik weet niet meer hoe de definitieve keuze is gevallen, maar ik herinner me wel dat Lisa en ik op een feestje waren en ze aan het einde van de avond besloot om een pintje te drinken, terwijl ze niet meer had gedronken sinds ze wist dat ze zwanger was. Een symbolische beslissing, al is er nooit met woorden uitgesproken dat ze voor abortus zou kiezen. Ik denk dat Lisa dat vooral deed omdat ik niet voor de volle honderd procent achter de zwangerschap stond. Naar mijn gevoel heb ik Lisa zeker niet gedwongen of in een bepaalde richting geduwd, al denk ik wel dat het feit dat ik het niet zag zitten, de doorslag heeft gegeven om voor een zwangerschapsafbreking te kiezen.’
‘De dag van de abortus viel ons zwaar, zeker toen we ter plaatse vernamen dat ik niet bij de ingreep aanwezig mocht zijn. Ik vond het afschuwelijk om Lisa alleen achter te laten. Ik wilde haar hand vasthouden en haar in de mate van het mogelijke troosten. Kortom: ik wilde er zijn voor haar, maar dat mocht niet. Daar worstelen we nog altijd mee, want doordat ik niet bij Lisa mocht zijn, legde de dokter de volledige eindverantwoordelijkheid bij haar… Ik was er niet om de dingen bijvoorbeeld een halt toe te roepen. In de weken en maanden die op de abortus volgden, heeft Lisa bij wijze van spreken honderdduizend keer haar verhaal verteld. Ik heb evenveel keren geluisterd. Voor Lisa ging de abortus gepaard met een rouwproces. Daarom klopte ze na verloop van tijd bij een psycholoog aan, die haar daarbij kon begeleiden. Met mij ging het na de abortus relatief goed.’
Weten waarom we ervoor hebben gekozen, was voor mij voldoende om het een plekje te kunnen geven en verder te kunnen.
‘Ik weet waarom we die loodzware beslissing hebben genomen, al had ik me liever nooit in die positie bevonden. Maar weten waarom we ervoor hebben gekozen, was voor mij voldoende om het een plekje te kunnen geven en verder te kunnen. Intussen zijn we zeven jaar verder en hebben we een zoontje van twee. Hij kwam er na een geplande zwangerschap. Ik was altijd heel bang dat Lisa niet blij zou zijn zodra ze opnieuw zwanger was, maar mijn angst was gelukkig ongegrond. Ik weet niet hoe ons leven er zou hebben uitgezien als we ons eerste kindje hadden gehouden, maar vandaag heb ik werkelijk alles om gelukkig te zijn. Ik heb een prachtige vriendin en een wolk van een zoon. De toekomst lacht ons toe.’
Lees ook:
