Gen F

Join onze community en krijg extra toegang tot artikelen, deel jouw verhaal & ...

'Ze liet haar tas op school en zei tegen haar lief dat ze hem die namiddag terug zou zien. Ze keerde nooit meer terug.'

De beste vriendin van Perrine werd vermoord omdat ze niet uitgehuwelijkt wilde worden

De redactie


Wij kunnen het ons niet voorstellen, maar er worden op dit moment nog elk jaar 700.000 vrouwen gedwongen om te trouwen. Ook de vermoorde Sadia werd gedwongen tot een liefdeloos huwelijk, maar probeerde daaraan te ontsnappen. Haar beste vriendin Perrine vertelt over Sadia’s strijd tegen de principes van haar familie. 



‘Sadia had thuis bepaalde verplichtingen waar ze niet zo blij mee was. Zo moest ze bijvoorbeeld heel erg veel in het huishouden helpen. Ze praatte daarover met ons – haar vriendinnen – en vroeg of het normaal was. We zeiden dat dat niet zo was en dat ze het niet hoefde te pikken, maar dan reageerde ze dat ze nu eenmaal moest doen wat haar familie van haar verwachtte. Ze was ook trots op haar afkomst en cultuur en deelde die graag met ons. Ze vertelde over haar religie en bracht vaak traditionele Pakistaanse gerechten mee. Ze lachte altijd en klaagde nooit, tot er op een dag sprake was van een gearrangeerd huwelijk...’

Weggezogen baby


‘We zaten toen in ons laatste jaar middelbaar. Sadia was erg verliefd op een Pakistaanse jongen, met wie ze een relatie had en van wie ze zelfs zwanger werd. Maar van de ene dag op de andere verbrak hij alle banden onder druk van haar familie. Ze bleef alleen achter met haar zwangerschap, maar koos er toch voor om het kind te houden. Daarna verdween ze van school. Vier dagen later kwam ze terug. Ze was bleek en kon amper op haar benen staan. Ze viel flauw in de grote zaal van de school. Mijn baby is weggezogen, bleef ze toen maar herhalen. Haar familie had haar gedwongen tot een abortus.’

Ze was niet op haar gemak en keek voortdurend over haar schouder. Ik vroeg haar wat er aan de hand was en ze antwoordde: Ik weet dat ik ga sterven...


‘En toen was er plots opnieuw sprake van een gearrangeerd huwelijk, met een verre neef uit Pakistan, die haar familie had gekozen voor haar. Ze had contact gehad met hem via het internet, maar ze zag hem als een broer en wilde echt niet met hem trouwen. Daarom hielpen we haar enkele maanden later om te ontsnappen.’

Teruggelokt


‘Sadia werd in een centrum voor mishandelde vrouwen geplaatst, maar ze miste haar familie en zocht een manier om terug naar huis te komen, zonder aan al hun eisen te moeten voldoen. De vader van haar vriendin Sarah speelde de rol van bemiddelaar. Hij probeerde haar ouders de tegenstrijdige situatie van hun dochter te doen inzien. Sadia mocht uiteindelijk naar huis komen en beginnen aan haar studies rechten, maar dan wel in Charleroi en niet in Brussel, waar ze oorspronkelijk naartoe wilde. Ze mocht ook haar rijbewijs halen. Ze hebben haar dus gewoon teruggelokt met hun toegevingen en beloften. Toen begonnen haar ouders echter wéér over dat huwelijk met die neef in Pakistan. Er vond via het internet zelfs een soort van plechtigheid plaats, met een imam en alle traditionele details. In de ogen van de staat was het geen legaal huwelijk. Het was ook geen traditioneel huwelijk, omdat het niet was “geconsumeerd”. Daarvoor moest ze naar Pakistan.’

Opnieuw vluchten


‘Tijdens haar studies rechten had Sadia Jean ontmoet, een Belg met wie ze een geweldige relatie had. Hij wilde alles voor haar doen: hij wilde zich zelfs bekeren en haar ouders ontmoeten. Ze verloofden zich, maar de familie heeft hem nooit aanvaard. Hij werd bedreigd, net als het eerste vriendje van Sadia. Maar Jean is gebleven. Hij was moedig. De vader van Sadia begon haar papieren te verstoppen omdat hij haar wilde meenemen “op vakantie”... Als we haar zeiden dat ze in gevaar was, maakte Sadia zich kwaad: Oordeel niet, jullie kennen mijn cultuur niet! Maar de bedreiging werd uiteindelijk te groot en ze besloot toch om opnieuw van huis weg te lopen. Ik herinner me de laatste keer dat ik haar zag. We hadden afgesproken in een café. Toen ze aankwam, was ze niet op haar gemak en keek ze voortdurend over haar schouder. Ik vroeg haar wat er aan de hand was en ze antwoordde: Ik weet dat ik ga sterven...’

Haar broer schoot vijf kogels in haar lichaam, terwijl haar zus haar vasthield.


‘Eerst verbleef ze in een opvangcentrum en later vond ze een studentenkot. Haar familie nam opnieuw contact met haar op. Ze beloofden haar dat ze meer open-minded zouden zijn en nodigden haar uit om samen het einde van de ramadan te vieren met een etentje. Ze keek uit naar de reünie, was zo blij dat ze weer naar huis kon gaan. Voor haar was dat het bewijs dat haar ouders van haar hielden en dat ze eindelijk bereid waren te luisteren. Ze ging er dan ook vol vertrouwen naartoe. Ze liet haar tas op school en zei tegen haar lief dat ze hem die namiddag terug zou zien. Maar ze keerde nooit meer terug. Later kreeg ik het vreselijke nieuws te horen. Toen ze die dag naar huis ging, was de tafel niet gedekt. Alleen haar broer en zus waren daar, en ze wachtten haar op met een wapen. Haar broer schoot vijf kogels in haar lichaam, en dat terwijl haar zus haar vasthield.’

Lees ook:

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content

' ' '