Klassieke muziek oubollig? Nee hoor. Maak kennis met Elise Caluwaerts, een Belgische topmuzikante die meer rock-’n-roll is dan Mick Jagger zelf.
‘Als je op Google “Elise Caluwaerts” intypt, is “age” de eerste zoekterm die wordt aangevuld. Blijkbaar plakken mensen graag een leeftijd op je, maar die heb ik nog nooit ergens verteld. Ik moet het jonge onschuldige meisje kunnen spelen op toneel, maar ook de oudere diva of de femme fatale. Ik wil ongrijpbaar zijn zodat ik helemaal kan transformeren voor een rol.’
Opera = thuiskomen
‘Mijn ouders zijn geen muzikanten. Ze zijn wel muzikaal, en ze hebben dat ook altijd gestimuleerd. Ik heb drie zussen en één broer, en we hebben allemaal muziek gespeeld. Bij mij was het ook al snel duidelijk wat ik graag deed: op mijn vijfde vroeg ik mijn ouders al of ze een piano wilden kopen. Ik zong ook in een koor, en ben zo bij Muziektheater Transparant beland, waar ik verschillende operastages voor kinderen heb gevolgd. Voor mij was dat een openbaring. Ik wist niet eens dat dat een optie was. Ik ben niet op een dag wakker geworden met de gedachte: ik word operazangeres. Dat gaat gaandeweg. Mensen zeiden dat ik talent had. Dat ik dat zou aankunnen. Ik begon dat te geloven. Elk jaar mocht ik grotere rollen zingen op stage. Ik voelde vooral dat zingen me zo gelukkig maakte dat ik me niets beters kon voorstellen om te doen met mijn leven. Ik kan ook “gewoon” zingen ja, ik doe het af en toe ook bij andere projecten, maar opera is waar ik thuiskom.’
Meer dan een mooi snoetje
‘Mensen stellen zich bij een operazangeres iemand voor als Bianca Castafiore, een volle vrouw van middelbare leeftijd. Ik lijk daar niet op, en ik weet niet of dat me soms parten speelt. Ik denk wel dat ik soms word onderschat omdat ik jong en vrouwelijk ben. Alleen een mooi snoetje. Ik heb dat al gehoord van regisseurs. Ze schrikken dan als ze zien wat ik allemaal doe. Ik bedenk eigen concepten, werk samen met beeldende kunstenaars, ik werk als producer. Zo heb ik eind vorig jaar ook een cd gemaakt met het St. Petersburg State Orchestra, een toporkest met een Vlaamse dirigent. Ik heb 20.000 euro ingezameld en alles zelf in handen gehouden: van de muziek tot het artwork. Ik vind het belangrijk om te tonen dat ik meer kan dan uitvoeren. Ik ben eigenlijk ook helemaal niet glamoureus. Ik loop driekwart van de tijd rond in jeans en op baskets, zonder make-up. Ik werk vooral heel erg hard, en ik ben bijvoorbeeld dol op wiskunde en filosofie. Maar goed, ik vind het ook leuk om me op te maken en leuke foto’s te nemen, zoals nu. Ik hoop dat dat niet het enige is wat mensen van me onthouden. Knap zijn is geen verdienste.’
Ik word soms onderschat omdat ik jong en vrouwelijk ben. ‘Alleen ’n mooi snoetje’, zeggen ze dan.
Vrije vogel
‘Ik huur een klein appartement in Antwerpen, maar ik ben er eigenlijk bijna nooit. Vaak ben ik weken aan een stuk onderweg. Ik heb die drang naar huiselijkheid ook niet. Mijn thuis, die vind ik in het zingen. Ergens aankomen, in een concerthuis of opera, het maakt me niet uit waar, en totaal zeker zijn van wat ik daar ga doen. Zingen. Dan weet ik wie ik ben en vind ik rust. Ik ben zeker niet de beste vriendin. Soms zien mensen me maar een paar keer per jaar. En ja, dat is moeilijk voor relaties. Je hebt zo weinig tijd samen dat het altijd leuk en spannend is als je elkaar dan ziet. De verliefdheidsfase duurt dan langer, maar soms duurt het daardoor ook langer om te beseffen dat je niet bij elkaar past. Ik merk ook dat heel wat mannen op een gegeven moment toch denken dat ik wel thuis zal blijven en mijn leven zal aanpassen, maar zo werkt het dus niet. Ik zou daar ook niet gelukkig van worden. Ik ben heel erg op mijn vrijheid gesteld.’
Verboden te kussen
‘Ik ben altijd heel blij als mensen zelf zeggen dat ze me niet gaan kussen omdat ze verkouden zijn. Dank u, denk ik dan. Als ik verkouden ben, kan ik simpelweg niet werken, dus ik moet daar heel hard voor uitkijken. Ik heb het gehad voor de opnames van mijn cd in Sint-Petersburg: vijf dagen heb ik ziek op mijn hotelkamer gezeten, terwijl een heel orkest op mij zat te wachten. Dat is de hel. Elke dag kreeg ik een berichtje: “Are you better yet?” Nee dus (lacht). Werken als solist is vermoeiend, en stresserend. Het is ook heel moeilijk om te doseren: soms zit je agenda al vol, maar krijg je dan plots telefoon met een uitnodiging voor iets wat je niet wil laten liggen. Zo had ik eind vorig jaar een maand die al vol zat, toen ik telefoon kreeg met de vraag om mee te spelen in een Britse miniserie met Lena Olin en Julia Stiles. Ja, natuurlijk, maar toen had ik wel ineens geen enkele dag meer vrij. Hoe ik dat volhoud? Veel sporten, bijslapen wanneer ik kan, consequent vroeg naar bed, een hele dag zwijgen voor een optreden. Heel spartaans. Ik kan dat, tot ik dan een periode vrij heb. Dan gaan de remmen voor even los. Dan ga ik uit, wil ik onder de mensen zijn. Een vrije vogel, ik zei het al.’
Meer info op www.elisecaluwaerts.com.
Meer straffe verhalen:
