Gen F

Join onze community en krijg extra toegang tot artikelen, deel jouw verhaal & ...

Maar liefst 54,50 % van de jongeren voelt zich alleen.

4 lezeressen doorbreken het taboe: ‘Ik voel me regelmatig eenzaam, zelfs al ben ik omringd door mensen’

Je hoeft helemaal niet oud te zijn om je eenzaam te voelen, het kan iedereen overkomen. Maar hoe komt het dat we ons zo voelen en wat kunnen we eraan doen? Vier lezeressen delen hun verhaal.

Lies (29) voelt zich eenzaam in een wereld vol koppels


‘Mijn vrienden en vriendinnen hebben het bijna allemaal voor elkaar: huisje, boompje, beestje en soms ook al een kindje. Het contrast kon niet groter zijn, want ik ben intussen vijf jaar single. De afgelopen jaren had ik met een aantal mannen een klik, maar er vloeide geen nieuwe relatie uit verder. Nu ik bijna dertig ben, merk ik dat er veel mensen zijn die maar niet begrijpen dat het niet altijd een keuze is om alleen te zijn. Zijn je eisen niet te hoog? Ga je wel voldoende uit om iemand te ontmoeten? Werk je niet te veel? Ik weet dat ze het goed bedoelen, maar het is soms pijnlijk om te horen en het helpt je niet verder. In je eentje een huis kopen, is ook geen evidentie, dus ik blijf huren. Wanneer mijn vrienden vrolijk nieuws te melden hebben, probeer ik enthousiast te reageren, maar het wordt steeds moeilijker.’

‘Tegenwoordig is het ook niet meer zo eenvoudig om aan de meeste gesprekken deel te nemen. Ik zit niet in een verbouwing, heb geen partner of kind en kan dus niet meepraten over de ramen die eindelijk gekozen zijn of de slapeloze nachten. Soms moet ik mezelf opladen voor een avondje onder vrienden die het totaalplaatje wel hebben. Ik probeer het niet te doen, maar af en toe ga ik sociale activiteiten uit de weg omdat de confrontatie te groot is. Ik gun mijn vrienden en vriendinnen hun geluk en ik begrijp ook dat hun prioriteiten veranderen, maar als single is het niet makkelijk in een wereld vol koppels.’

Joy (25) worstelt al enkele jaren om zich met anderen te kunnen verbinden


‘Ik ben een spontaan, sociaal en warm persoon en ben oprecht geïnteresseerd in anderen. Ik zie mezelf niet als een muurbloempje, toch heb ik al drie zware depressies achter de rug. De voorbije jaren kreeg ik professionele hulp, maar het onderliggende en diepe gevoel dat er altijd was en in mindere mate nog aanwezig is, is de eenzaamheid. Ik voel me regelmatig eenzaam, zelfs al ben ik omringd door mensen. Soms heb ik het gevoel dat ik niet echt verbonden ben met anderen en ook niet met mezelf. Om dat eenzame gevoel te verdrijven, zoek ik afleiding. In het verleden pakte ik mijn smartphone erbij, rookte ik een sigaret of at ik iets. Maar ik heb veel aan zelfreflectie gedaan, zodat ik meer met mijn eigen ik en andere mensen kan verbinden.’

‘Het is een reis met ups-ands-downs. Op sommige dagen denk ik dat ik terug bij af ben, op andere dagen maak ik sneller komaf met dat eenzame gevoel. Het is hard werken, maar je moet doen waar jij je goed bij voelt en waar jij in gelooft. Twee maanden geleden gooide ik het roer volledig om. Ik nam ontslag, verbrak mijn relatie, zei de huur op en gaf bijna al mijn spullen weg, want eind oktober vertrek ik voor onbepaalde tijd op wereldreis. Een solotrip, want ik hoop mezelf nog beter te leren kennen en voor altijd komaf te maken met dat diepe gevoel dat soms nog de kop op steekt.’

Lien (35) is alleenstaand en chronisch ziek. Haar gezondheid laat het niet toe om te werken.


‘In de lente van 2012 werd ik getroffen door een bacteriële hersenvliesontsteking. De gevolgen waren niet min. Ik belandde in een coma, was deels verlamd en ik was mijn spraak kwijt. Ruim zeven maanden verbleef ik in het ziekenhuis, waar me een lange revalidatie wachtte. Ik moest opnieuw leren stappen en praten. Een lang en zwaar proces, maar ik werd overladen met bezoekjes van familie en vrienden waardoor ik me geen seconde alleen voelde. Ik deed alles om te herstellen, maar toen ik het ziekenhuis verliet, merkte ik pas wat de impact was. Doordat mijn hersenen deels beschadigd zijn, heb ik een probleem met multitasken en kan ik geen stress meer aan. Ik was destijds aan de slag als educatief medewerkster. Ik was ambitieus en wilde opklimmen tot diensthoofd van onze

afdeling, maar werken is geen optie meer.’

Alleen achter de laptop

‘Ik ben erkend als chronisch ziek. Doordat ik niet werk, mis ik heel wat sociale contacten. Ik heb geen collega’s en ik heb ook geen partner of kinderen. Ik prijs me gelukkig met mijn lieve familie en goede vrienden, maar het contrast is soms groot. Ze hebben intussen een gezin en werken meestal fulltime, waardoor afspreken soms een onmogelijke opgave is. Om niet constant tussen vier muren te zitten, probeer ik wel routine te creëren. Zo ga ik elke ochtend naar de fitness en kook en bak ik veel. Ik ben ook actief als vrijwilliger bij Samana vzw, voor chronisch zieken en mantelzorgers. Het is een ideale manier om nieuwe mensen te ontmoeten, maar toch ben ik soms eenzaam. Het gebeurt weleens dat ik thuis uit het niets begin te wenen. Ik zit regelmatig op Facebook om te chatten, maar het geeft me soms een negatief gevoel. Want anderen gaan op vakantie, delen foto’s van hun kinderen of spreken af terwijl ik alleen achter mijn laptop zit. Ik denk niet dat ik eenzamer ben sinds mijn ziekte, maar als single steekt dat gevoel soms de kop op.’

Kaat (23) werd op school buitengesloten, door haar verleden voelt ze zich vandaag nog steeds eenzaam


‘Ik ben altijd een stiller type geweest. In de lagere school was dat geen probleem, maar vanaf het derde middelbaar werd mijn stille aard door sommigen niet geapprecieerd. Zo werd ik buitengesloten door een groepje meisjes van wie ik dacht dat ze vriendinnen waren. We kenden elkaar van in de lagere school, maar van de ene op de andere dag zeiden ze nog amper een woord tegen me. Ik mocht wel in hun gezelschap vertoeven, maar dan was ik eerder lucht. Er werd enkel tegen me gesproken als ze iets nodig hadden en meestal zochten ze excuses om me er niet bij te hebben. Zo spraken ze na school of tijdens het weekend af, maar werd ik nooit uitgenodigd omdat ik zogezegd te ver woonde. Als ik daar wat van zei, zeiden ze dat ik te stil voor hen was. Het was geen fijne periode. Ik zat heel diep en begon met automutilatie (zelfverminking, red.). Voor mij was dat een manier om met mijn gevoelens om te gaan, want dan dacht ik even niet aan de mentale pijn. Op school was er slechts één meisje op wie ik kon rekenen, bij wie ik mezelf kon zijn. Ik zweeg wel over hoe ik me voelde en repte ook met geen woord over de automutilatie.’

Bijna geen vrienden

‘Ik probeerde mezelf te veranderen, socialer te zijn. Daar kreeg ik van hen zelfs een compliment voor. Het leek even of ze me eindelijk aanvaardden, maar het was alleen maar schone schijn. In het laatste jaar was mijn zelfvertrouwen volledig weg, stak de automutilatie harder de kop op en bleven ook donkere gedachten niet uit. Dat ik enkele jaren

werd buitengesloten, zorgde ervoor dat ik me nog meer afsloot en heel eenzaam was. Automutilatie doe ik sinds twee jaar niet meer, maar in een groep hou ik me nog altijd op de achtergrond. Ik denk dat ik niets interessant te vertellen heb.

Het gevolg is dat ik bijna geen vrienden heb en me nog steeds eenzaam voel. Ik heb wel een lieve vriend, die erg begripvol is. Hij gaf me mijn zelfvertrouwen terug en stelde me meteen voor aan zijn vriendenkring, maar alleen personen bij wie ik me echt op mijn gemak voel, zien de sociale ik. Ik blijf het verleden meesleuren, toch bekijk ik de toekomst positief. Als leerkracht heb ik mijn droomjob gevonden. Elke dag omringd worden door kinderen doet deugd. Ik krijg veel van hen terug en dat helpt om de eenzaamheid weg te drukken, al ben ik er wel extra alert op dat geen enkel kind zich eenzaam voelt. Ik wil in geen geval dat ze zich voelen zoals ik me vaak op school heb gevoeld.’

Meer straffe verhalen: 

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content

' ' '