Arkasha woont in Antwerpen, maar reist tien weken door Centraal-Amerika. Over alles wat ze daar ontdekt en beleeft, schrijft ze naar Anaïs, die in New York woont.
Hey Anaïs,
Ik ben absoluut geen vroege vogel, maar toen ik vier weken geleden met een jetlag uit het vliegtuig stapte, besloot ik nog wat verder op dit vroege ritme te surfen. Ook letterlijk. Mijn vriend en ik zijn nu in El Salvador, het is hier negen uur ’s ochtends en we hebben al een surfsessie achter de kiezen. Voor de trouwe lezer: dit keer met méér dan een string. Ik heb m’n lesje wel geleerd. Naast mij waggelen twee pelikanen met een gebroken vleugel. In het hostel waar we verblijven, krijgen ze de restjes vis uit de keuken – hop! – zo in hun snavel geworpen.
Tien weken lang hebben M. en ik de stekker uit ons leven in Antwerpen getrokken om ons onder te dompelen in de Centraal-Amerikaanse meren en vulkanen, rijst en bonen, en salsa en reggaeton. Even herbronnen en uitzoeken wat we willen in het leven. Ja, dat klinkt heel ‘havermelkelite’, en dat is het natuurlijk ook. Maar voor ik me begin te verdedigen, vertel ik graag hoe verfrissend de opvatting van succes hier is.
De mensen die we ontmoeten, betalen geen dure hypotheek af, krijgen niet om de twee jaar een nieuwe leasewagen onder hun gat geschoven en bestellen al zeker geen flat white met havermelk in de hippe koffiebar. Dat bestaat hier niet. Rijk of arm, het hebben van een hechte familie is hier het allerhoogste goed. En een beetje lef is mooi meegenomen.
Het valt me op hoe we vrij van verplichtingen in de meest simpele bezigheden vervallen. We worden wakker gekraaid door een haan, we rapen mango’s en we drinken koffie.
Zo baat iemand uit mijn geboortedorp een succesvol hostel uit in het rumoerige Nicaragua. Geen andere Westmallenaar doet het hem na. Naar de VS uitgeweken Salvadorianen uiten hun mening over hun huidige president, die hier een omstreden supergevangenis neerpootte. En we logeren bij een schatrijke Amerikaan die meerdere eigendommen in New York bezit, maar hier het liefst wat rondhangt op het strand in een gescheurd T-shirt. Anaïs, ’t is misschien ook iets voor jou?
Het valt me op hoe we vrij van verplichtingen in de meest simpele bezigheden vervallen. We worden wakker gekraaid door een haan, we kaarten, we lezen, we rapen mango’s en we drinken koffie. We wachten op de bus: een halfuur, een uur, twee uur... We zeggen ‘¡Buenos días!’ tegen elke latino/latina/latin-x die zich met een schuin hoofd afvraagt waar die twee witte, onder een dikke laag factor 50+ bedolven individuen vandaan komen. ‘Bélgica!’ zeggen we dan. ‘Aaah, Kebin Da Broine!’ lachen ze terug en vragen dan hoeveel fruitsoorten er in België groeien en of er krokodillen in de Schelde zwemmen. (Echt gebeurd.)
Het went wel, dit luilekkerleventje on the go. Zo erg zelfs dat ik al niet meer over mijn nek ga bij de zoveelste afgedankte surfplank waar ‘Welcome to Paradise’ of ‘Follow Your Dreams’ op staat gekliederd. ‘It’s not the destination, it’s the journey’, zeg ik tenslotte altijd. En intussen wordt havermelk slechts een vage herinnering.
Arkasha
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
