Nele is twee jaar geleden mama geworden en doet het daarom of desondanks nóg eens allemaal opnieuw! Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
‘PTSS na de bevalling.’ Dat is de titel van een artikel dat ik twee jaar geleden heb geschreven voor Flair. Ik herinner me nog dat ik via sociale media een oproepje had geplaatst, op zoek naar mama’s die na hun bevalling een posttraumatische stressstoornis – PTSS – ontwikkeld hadden. Om even volledig te zijn: PTSS is een hevige en abnormale stressrespons op een gebeurtenis die als heel traumatisch of (levens)bedreigend ervaren werd. De stoornis wordt niet bepaald door de gebeurtenis op zich, maar door de reactie van de persoon op wat er is gebeurd.
Bij de term ‘PTSS’ denken we al snel aan mensen die een oorlog of aanslag hebben meegemaakt, maar bij PTSS na een bevalling blijkt dat het ook over een heel andere strijd kan gaan. En dan nog, in het geval van PTSS na een bevalling gaat het niet per definitie over horrorbevallingen. Het gaat over het gevoel van de vrouw, over hoe zij die bevalling ervaren heeft. En die ervaring kan dus traumatisch zijn, al lijkt de bevalling en de tijd die daarop volgt op papier misschien probleemloos.
Het lijkt alsof ik die momenten niet zelf heb beleefd, maar er gewoon bij was als een toeschouwer.
Dat oproepje leidde tot veel reacties van mama’s die het moeilijk tot zwaar en enorm zwaar hadden na hun bevalling en de kraamtijd, maar weinigen wilden er echt over praten of waren effectief in behandeling voor die stoornis. Twee vond ik er uiteindelijk. Twee prachtige vrouwen die me open en eerlijk vertelden over hun strijd. Ik herinner me nog hoe erg en hoe jammer ik het vond voor die vrouwen, omdat ik zelf ook pas bevallen was en omdat ik die bevalling als een van de meest feestelijke momenten uit mijn leven had ervaren. Het contrast tussen mijn beleving en die van hen kon niet groter zijn. Ik had het trieste gevoel dat hen iets ontnomen was. Plezier, maar ook en vooral tijd. Tijd die verloren was gegaan omdat ze geen plezier konden hebben.
Het was exact dat gevoel dat ik had toen ik zelf de diagnose PTSS kreeg: een stressstoornis ontwikkeld na de bevalling, tijdens de kraamtijd. Na een moeilijk jaar heb ik eindelijk de stap durven zetten om hulp te vragen. En die hulp ga ik krijgen, maar dat jaar ben ik kwijt. Die kraamperiode ben ik kwijt. Dat bevallingsverlof ben ik kwijt. Die mooie momenten met mijn pasgeboren baby, alles wat me de eerste keer zoveel plezier had gegeven: kwijt. Het is er allemaal wel geweest, maar tegelijkertijd ook niet echt. Het lijkt alsof ik die momenten niet zelf heb beleefd, maar er gewoon bij was als een toeschouwer. ‘PTSS na de bevalling.’ Het is nu ook de titel van deze column. En net als die twee andere vrouwen krijg ik die tijd niet meer terug. Maar tussen alles wat ik kwijtgespeeld ben, hoop ik wel mezelf weer terug te vinden.
Meer columns van Nele:
