Annelies vraagt zelf een man mee uit, maar stelt zich vragen bij de hoop complimenten die ze daarvoor krijgt.
‘Ik hoef geen applaus als ik een man zelf mee uit vraag, al hoop ik natuurlijk wel op een ““ja””‘
Redactrice Annelies (25) stond op het punt een wit kleed uit te kiezen om in het huwelijksbootje te stappen, toen er plots een einde aan haar relatie kwam. Nu staat ze niet alleen voor een verwerkingsproces, maar ook voor de vraag: hoe moet ik in godsnaam single zijn?
Vorige week voelde een beetje als een transitional episode. Een column die ik nodig had om even een statement te maken over waar ik sta in het leven als single vrouw op dit moment. Dus nu je weer up-to-date (pun intended) bent, kan ik verder met de orde van de dag. Vorige week deed ik namelijk iets voor de eerste keer.
Je denkt dan waarschijnlijk dat het om iets geks gaat, zoals die keer dat ik in een bos naakt voor een camera heb gestaan. Maar nee: ik kon gewoon al mijn kleren aanhouden én onderkoeling vermijden. Wat is dan wel die ‘grote overwinning’? Ik heb uit eigen initiatief iemand op date gevraagd. In mijn ogen leek dat niet zo speciaal, maar waar die naaktshoot me iets leerde over de manier waarop ik naar mezelf keek, leerde een man op date vragen me iets over hoe de maatschappij naar vrouwen in de datingwereld kijkt.
Waar die naaktshoot me iets leerde over de manier waarop ik naar mezelf keek, leerde een man op date vragen me iets over hoe de maatschappij naar vrouwen in de datingwereld kijkt.
Glow in the dark-bandjes
Laten we beginnen bij het begin: ik ben niet zomaar op iemand afgestapt met het voorstel om iets te gaan drinken. Zo’n held ben ik nu ook weer niet. Hoe weet je tegenwoordig namelijk of iemand single is? Het is niet alsof het leven een lichtjes marginale puberfuif is met verschillende kleuren glow in the dark-armbandjes die aanduiden of je al dan niet single and ready to mingle bent.
Aangezien ik liever niet het risico nam te flirten met het lief van iemand anders, deed ik wat elke inventieve vrijgezel zou doen. Je gaat naar de locatie waar je doelwit vaak vertoeft, schuift je diameter op Tinder naar 2 km en begint te swipen. Twee fotootjes verder: jackpot! Na de match was de kans om afgewezen te worden technisch gezien dus best klein. Maar voor mijn laatste relatie had ik zelfs dan de eerste stap niet durven zetten. Ondertussen ben ik toch een tikkeltje gegroeid en dus raapte ik mijn moed samen om hem gewoon zelf op date te vragen, met succes.
Gaan we wel de goede kant op met feminisme en gendergelijkheid als we in heterorelaties nog steeds verwachten dat de man de eerste stap zet?
Disproportionele felicitaties
Dacht jij nu ook bij het lezen: you go girl? Ik snap het, zo voelde ik me eerst ook. Maar hoe meer mensen me complimenten gaven en me wezen op mijn ‘moed en durf’ om gewoon iemand mee uit te vragen, hoe meer ik me ging afvragen waarom. Gaan we wel de goede kant op met feminisme en gendergelijkheid als we in heterorelaties nog steeds verwachten dat de man de eerste stap zet en daarom een vrouw die dat ook doet disproportioneel gaan feliciteren?
Hoe meer ik heel, hoe meer ik inzie dat ik best wat assertiever mag zijn en mag gaan voor wat of wie (met wederzijdse toestemming, natuurlijk) ik wil. Net daarom vind ik het zo jammer om te zien wat voor rollen er nog steeds aan vrouwen toegekend worden in de (dating)wereld. Je hoeft niet braafjes te wachten tot iemand besloten heeft met je te willen daten, stap er lekker zelf op af. En ik hoef geen applaus als ik een man waar ik interesse in heb mee uit vraag, al hoop ik natuurlijk wel op een ‘ja’.
Meer ‘How to be single’:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
