‘Ik zou pas stoppen met de column op de dag dat ik niet meer single was...’

Redactrice Annelies (25) stond in een niet zó ver verleden nog op trouwen, maar ondertussen grijpt ze het single leven met beide handen. Met alle twijfels, kleine gelukjes, dates en levenslessen van dien. Love is a battlefield, toch?

Toen ik maanden geleden met ‘How to be single’ startte, waren er een paar dingen die ik voor ogen had. Ten eerste: ik zou eindelijk mijn droom waarmaken om een column te schrijven. Ten tweede: ik zou het verwerkingsproces van mijn break-up een kickstart geven door niet alleen te praten, maar ook te schrijven over mijn gevoelens. Ten laatste: ik zou anderen in dezelfde situatie een hart onder de riem steken en samen met hen lachen en huilen.

Ik wist toen ergens al wel dat mijn schrijfsels niet eeuwig zouden kunnen doorgaan, dus had ik mezelf voorgenomen mijn column plichtsgetrouw elke vrijdag te blijven uitbrengen tot de dag waarop ik niet meer single was. Dat gezegd zijnde: hou je dus vast aan de takken van de bomen. Vandaag is de laatste ‘How to be single’.

Ik ben expres van paragraaf veranderd voor het dramatisch effect, want ik weet wat je nu denkt. Is ze de man van haar leven tegengekomen? Is ze verliefd? Komt die witte jurk er toch? Misschien ooit, maar op dit moment spreek ik je nog gewoon toe als vrijgezel. En hoewel dat in theorie de perfecte positie is en blijft om een column met een titel als de mijne voort te zetten, begon het schoentje in de praktijk te wringen.

Eerste keren en rust

Ik heb er zo van genoten om met jou mijn eerste keren te delen. Mijn eerste date, mijn eerste onenightstand na de breuk, mijn eerste weekend alleen met mijn petekind. Ik gaf je een kijkje in m’n hart en hoofd, waar je pijn, zorgen, twijfels en hoop kon zien. Ik schonk je een blik in mijn leven, waar het gras soms te hoog stond en verjaardagsfeestjes ook voor 25-jarigen in Plopsaqua kunnen doorgaan.

Maar mijn eerste keren lijken even op, of alleszins minder relevant in deze context. Mijn pijn is verzacht, mijn hoop gegroeid, mijn gras gemaaid (nu ja, niet echt) en mijn verjaardag is pas over een halfjaar. Ik ben niet klaar met de column, de column lijkt klaar met mij.

‘Maar Annelies, je kan toch nog steeds vertellen over wat er in je dagelijkse leven gebeurt?’ Dat zou kunnen moest ik niet een bepaalde rust gevonden hebben, waardoor ik geen nood meer heb aan gekke (dating)verhalen en niet alles wat ik doe en denk besprenkeld wordt met kruimels van een afgebroken relatie. Kortom, zoals ik in de laatste column al zei: mijn leven is echt een beetje saai nu als je het vergelijkt met de rollercoaster die het was. En ik vind het top.

Veel liefs

Natuurlijk is dat praktische deel niet het enige wat er me toe aanzet om van dit stuk mijn laatste te maken. Het is eerst en vooral een emotionele beslissing. ‘How to be single’ was een groot deel van mijn verwerkingsproces en misschien is het daarom net tijd om het los te laten.

Single zijn staat niet meer centraal in mijn leven. Het thema is me ontgroeid. Of beter gezegd: ik ben het thema ontgroeid. En daarvoor wil ik jou bedanken. Door elke week mijn column te lezen en me persoonlijk of via dm’s een hart onder de riem te steken, heb ik ontzettend veel geleerd en kreeg ik de kans om dit alles een plaats te geven. Ik ben er nog niet helemaal en misschien ben ik dat wel nooit. Maar op dit moment voelt dit als de juiste beslissing en zet ik een punt achter ‘How to be single’. Althans voor nu, want wie weet ben je nog niet helemaal van me af... Je weet ondertussen dat mijn meningen iets te sterk zijn om weg te blijven van Flairs opiniepagina. Misschien tot snel!

Veel liefs,

Annelies/Ties

Meer ‘How to be single’:

• ‘Er is niets mis met een ““saai”” leven’
• ‘Je hoeft niet te vergeten en vergeven: een ontvolgknop en zelfzorg zijn genoeg’
• ‘Vakantie: wat was dat ook alweer?’