Anaïs verhuisde voor de liefde naar New York. Terwijl ze daar haar leven opbouwt, de stad ontdekt en nieuwe vrienden maakt, mist ze soms de oude, zoals Arkasha.
Sinds m’n zwangerschap krijg ik geregeld de boodschap ‘dat ik ervan moet genieten’, gevolgd door ‘nu het nog kan’, en dus trek ik zo vaak mogelijk naar concerten, feestjes en andere foliekes. Deze week nam m’n neef P. me mee naar een opname van The Daily Show, een soort lokale De Ideale Wereld – zonder Sociaal Incapabele Michiel, maar wel met Jordan Klepper. In België is hij minder bekend, maar hij is een comedian die de politieke situatie in de VS ‘haarscherp fileert’, zoals recensenten van middelbare leeftijd in de krant zouden schrijven.
De vorige keer dat ik ongemakkelijk op zo’n publieksstoeltje zat, was om Jimmy Fallon aan het werk te zien: een host die liever lipsynct, met puppy’s speelt en om zichzelf lacht. Beide shows zouden niet verder uit elkaar kunnen liggen, maar toch behandelden ze allebei hetzelfde thema: wapengeweld in de VS. Je kan dan ook geen laptop of krant openslaan zonder dat er alweer een schietpartij de voorpagina’s haalde. Deze week nog werd de zestienjarige Ralph Yarl twee keer in het hoofd geschoten omdat hij per ongeluk op het verkeerde adres stond om z’n broertjes op te halen, en werd de twintigjarige Kaylin Gillis gedood toen ze in het donker de weg kwijt was. Je kan hier dus maar beter de laatste versie van Waze installeren of – crazy idea – die wapenwet aanpassen.
Je moet weten, Arkasha, mijn nichtjes van zes en zeven die in Brooklyn naar school gaan, krijgen zelfs drills: speciale oefeningen over wat ze moeten doen als er ooit een schutter door de gangen sluipt. Mijn grootste zorg in het eerste leerjaar was uitzoeken waar Wouter de denkbeeldige klaskabouter zich verstopt had – en bij mijn weten was dat zonder mitraillette. Het was de afgelopen maanden een veelgestelde vraag: ‘Waar gaan jullie de baby grootbrengen?’ Wel, ik moet toegeven dat zulke nieuwsberichten me soms aan het wankelen brengen, hoe graag ik hier ook woon. Maar ook in België lijken politici vaker paniekzaaiers dan de rots in de branding, gefocust op het imaginaire gevaar dat ‘woke’ heet.
Dat mensen met een vreemde naam of andere huidskleur nog steeds gediscrimineerd worden en dus een evenwichtiger verhaal verdienen, lijkt tegenwoordig slechts een detail waar paniekerig overheen geschreeuwd wordt. Het probleem met bangmakerij is dat het polariseert en zelfs reële consequenties kan hebben. Wanneer ik onze baby – een meisje, veilig geborgen in mijn buik – die avond voor het eerst voel stampen, kan ik alleen maar hopen dat haar empathie het zal halen van angst. En dat ze later een ingebeeld vriendje zal hebben, in plaats van een ingebeelde vijand.
Anaïs
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
