COLUMN: ‘Vandaag overkwam me iets ongelooflijks. Ik deed iets ongeplands.’

Een vrouw zonder plan

Vandaag overkwam me iets ongelooflijks. Ik deed iets ongeplands. Zonet stuurde C. me een bericht met de vraag of ik een koffie wilde gaan drinken – het was de laatste dag voor de start van de nieuwe coronamaatregelen – en wonder boven wonder was ik 1) thuis en 2) vrij. Dat gebeurt zelden, omdat mijn programma doorgaans bomvol zit. Niet omdat ik zo’n buitengewoon druk bestaan leid, maar omdat ik een planner ben.

Meetings en dinertjes (toen die nog konden doorgaan) leg ik weken op voorhand vast. Dat tot grote ergernis van mijn lief, die bij de gedachte aan plannen alleen al stress krijgt. Hij houdt van spontaniteit, maar ik weet dat onbevangenheid na je dertigste zelden beloond wordt. Probeer maar eens “spontaan” met vrienden af te spreken. De een moet werken, de ander heeft geen babysit en de rest heeft al andere plannen gemaakt. Een datum zoeken voor een girls night blijkt onmogelijk zonder Doodle en 83 WhatsAppberichten. ‘Goh, de komende maanden zijn moeilijk, maar op 22 januari 2021 heb ik nog een gaatje!’

Na je dertigste blijkt een datum zoeken voor een girls night onmogelijk zonder Doodle en 83 WhatsAppberichten.

Nu vind je mij misschien een freak, maar het kan altijd erger. Ik sprak recent namelijk iemand die zweert bij kleurencodes. Oranje in haar Moleskine betekent school, blauw betekent sporten, groen betekent vrije tijd, en zo verder. Dat gaat voor mij een stapje te ver, maar ik begrijp haar wel. Als student rekende ik uit hoeveel cursuspagina’s ik per uur kon blokken en deelde ik de dagen tussen examens tot op de minuut in, met hier en daar een kwartier om te eten of te douchen. Noem het een succesvolle studiemethode of een verstikkende dwangneurose. Na mijn proclamatie heb ik die obsessief-compulsieve tijdsindeling grotendeels laten varen, en gelukkig maar. Deadlines worden weleens gemist en werkdagen lopen standaard uit. Een shoot is nu eenmaal minder voorspelbaar dan een syllabus. Toch hoor ik steeds dat stemmetje dat hardop uitrekent hoeveel foto’s we nog te gaan hebben en dat halverwege de lunchpauze al voorstelt om weer in gang te schieten. Eens een planner, altijd een planner.

De keerzijde van een drang naar structuur is het zwarte gat waarin je valt wanneer die plots zoekraakt. De laatste weken waait er opnieuw tuimelkruid door het westerndorp dat mijn virtuele kalender is. Geen reizen, geen perstrips, geen feesten en nu dus ook geen diners of drankjes meer. Plan ik toch iets, dan wordt het geheid gecanceld. Weekendje Disneyland: kan niet doorgaan. Halloweenfeest in mijn bubbel: afgelast. Babybezoek bij een vriendin: tot nader order uitgesteld. Zelfs de inhoud van deze column kan ik niet meer plannen. Wat ik vandaag schrijf, is na het volgende regeringsoverleg immers alweer verouderd en als er iets is wat planners haten, dan zijn het gewijzigde plannen.

Het nieuwe normaal dwingt me echter om wat losser in het leven te staan. Niet naar Disneyland? Dan maar een Airbnb in de Ardennen. Geen Halloweenfeest? Pompoenen uitsnijden in de tuin is ook leuk. En die baby gaat heus nergens naartoe. Sinds de komst van corona spreek ik af met vriendinnen wanneer het eindelijk weer kan, niet omdat onze date al drie maanden vastligt. Best bevrijdend, eigenlijk. Ik geniet, zoals het cliché het wil, van de kleine dingen: een luie middag op de bank gevolgd door een allerlaatste, onverwachte koffie. Alles went, dus een lege agenda vast ook. Ontplannen, is dat een ding?

Meer columns van Catherine: 

• ‘Maandagochtend. Ik word wakker met een kriebel in de keel en een gevoel van naderend onheil.’
• ‘Gecancelde plannen zijn de beste plannen, zeker in dit seizoen vol verval en melancholie’
• ‘Of we Gert Verhulst niet wilden restylen?’