Onze columniste Nele is terug, mét baby! Ze is nu 11 maanden mama van een dochter. In deze column vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap. En alles wat je misschien liever niet wil weten.
‘Duw jij haar om’, zeg ik tegen mijn lief. ‘Nee. Doe jij het’, antwoordt hij. We zitten in kleermakerszit op de mat. Voor ons zit onze dochter. Zij is nietsvermoedend met blokjes aan het spelen. ‘Gooi dan een blokje tegen haar hoofd’, probeer ik nog. ‘Nee. Doe jij het’, zegt mijn lief weer. In week vijf van de lockdown beseften we plots dat we ons kind in deze thuissituatie misschien niet de vaardigheden leerden die ze wel zou leren op de crèche. Straks is onze dochter zeven weken voltijds in ons gezelschap geweest, en we vrezen dat dat voldoende is om een sociale paria te worden. Ook al doen we zo ons best en leert ze hier vast ook belangrijke lessen. Zo kan ze mijn smartphone ontgrendelen en weet ze volgens mij ook al wat ‘add to cart’ wil zeggen.
Op de opvang doet ze toch andere ervaring op dan thuis, al was het maar omdat daar leeftijdsgenootjes zijn die haar op verschillende vlakken uitdagen. Volgens de boekjes leren kinderen in zo’n groepsverband samen te spelen, leren en ontdekken. In de drukte van de dag leren ze voor zichzelf op te komen en rekening te houden met anderen. In het beste geval maken ze vriendjes. Alzo: de interactie met anderen vormt een goede basis voor het sociale gedrag van het kind voor de rest van dit mooie leven.
Op de opvang doet ze toch andere ervaring op dan thuis, al was het maar omdat daar leeftijdsgenootjes zijn die haar op verschillende vlakken uitdagen.
In de praktijk betekent dat dat ze niet enkel het snot uit hun eigen neus, maar ook uit die van anderen opeten, dat ze speelgoedjes leren door te geven met de mond in plaats van met de handen in functie van de groepsimmuniteit en dat ze zelfredzaam moeten zijn als een ander kind hen omduwt of met blokjes bekogelt. Toch anders dan samen zijn met twee oude knarren die besluiteloos in kleermakerszit mee op de mat zitten.
‘Ze gaat omvallen’, zeg ik uiteindelijk tegen mijn lief, die dat zelf ook ziet. ‘Laat haar maar omvallen’, antwoordt hij. ‘In de crèche kunnen ze ook niet elke seconde van de dag naast haar zitten. Daar leert ze vallen en opstaan. Letterlijk en figuurlijk.’ Ik zeg nog dat ze zich pijn gaat doen, maar hij beweert dat dat niet erg is, en voor we het beseffen, valt onze dochter om. Zij huilt en kijkt ons verontwaardigd aan. Ik duw mijn lief om en hij gooit een blokje tegen mijn hoofd. We dagen elkaar uit op verschillende vlakken. Dat komt dus wel goed voor de rest van dit mooie leven.
Lees meer columns van Nele:
