Onze columniste Nele is terug, mét baby! Ze is nu elf maanden mama van een dochter. In deze column vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap. En alles wat je misschien liever niet wil weten.
Over de zatte Brit
Mijn baby is een zatte Brit. Ziedaar mijn coping mechanism om 24/7 om te gaan met mijn baby in huis. Want het ouderschap wordt nog veel amusanter als je gewoon doet alsof je kind een dronken volwassene is. Ik zou zelfs bijna durven te zeggen dat het makkelijker wordt.
Iedereen kent namelijk wel de zatte Brit, al kan die ook andere geslachten en/of nationaliteiten aannemen. Zo iemand die niet in staat is om op een redelijke manier te communiceren en uit zijn nek blijft kletsen, ook als er niemand luistert. Praten, praten, praten, maar niets vertellen. Iemand die dorst blijft hebben, gulzig drinkt en wat druppels langs de mondhoek op de borst laat vallen.
Iemand die op een rechte lijn wil stappen, maar wankelt en die rechtop wil zitten, maar omvalt. Om vervolgens haveloos op de grond te blijven liggen en met zichzelf te lachen, als het moet in zijn eigen kots en kak. Iemand die niet meer kijkt, maar staart en disproportioneel reageert wanneer je hem vriendelijk terechtwijst en iemand bij wie alles op vertraging loopt. Terwijl het tegelijk nooit snel genoeg gaat, zeker wanneer er gewacht moet worden op een midnight snack. Iemand die boos wordt wanneer je zijn fles afpakt en zegt dat het genoeg is.
Het is een achterpoortje om naar een plek in mijn hoofd te gaan wanneer het me allemaal eventjes te veel wordt.
Exact het gedrag dat mijn baby ook stelt. Dus net zoals ik bij die zatte Brit zou doen, behoed ik haar voor stommiteiten en wacht tot ze weer nuchter wordt. Het is dat, of zelf in de drank vliegen. Al is dat echt mijn laatste redmiddel, want voorlopig is die zatte Brit ook mijn safe spot. Een achterpoortje om naar een plek in mijn hoofd te gaan wanneer het me allemaal eventjes te veel wordt. Een manier om om te gaan met een probleem. In mijn geval een baby met een kwaaie dronk: een boze baby en/of vooral mijn gebrek aan geduld om daarmee om te gaan. Het mooiste probleem dat ik ooit gehad heb. En het helpt.
Dus je hoeft niet te roepen, want roepen tegen een roepend kind helpt toch niet. Je hoeft ook niet tot tien te tellen om je kalmte te bewaren, want op vijfenhalf weet je heel goed dat ook dat geen zin heeft. Denk daarom liever aan die zatte Brit wanneer je het nog eens moeilijk hebt met een baby die het moeilijk heeft. Dat maakt het dus echt makkelijker. Voor iedereen.
Lees meer columns van Nele:
