Onze columniste Nele is terug, mét baby! Ze is nu 10 maanden mama van een dochter. In deze column vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap. En alles wat je misschien liever niet wil weten.
Over een andere wereld
Morgen worden we misschien wakker in een nieuwe wereld. Dat is een gedachte die vaak door mijn hoofd schiet, want het is eerder al gebeurd. Je gaat slapen en bij het ontwaken is het plots lente, ligt er sneeuw of ontmoet je onverwachts de liefde van je leven. Je gaat slapen en bij het ontwaken heb je een dierbare verloren. Je gaat slapen en bij het ontwaken is er een aanslag geweest. Je gaat slapen en bij het ontwaken is de wereld op slot door een virus.
In volle coronapandemie spookt die gedachte elke avond door mijn hoofd: morgen worden we misschien wakker in een nieuwe wereld. En misschien wordt het slechter, denk ik wanneer ik de baby ’s avonds in haar
bedje leg. Zij bedekt haar gezichtje met haar knuffel, en ik wil hetzelfde doen. In een warm bed kruipen en verdwijnen. Het liefst met haar, want zij heeft er geen benul van dat er een virus is dat de wereld in lichterlaaie zet. Dat er lucifers op een rijtje staan en dat die een voor een vuur vatten. Een domino-effect. En dat het pas stopt wanneer er een lucifer uit dat rijtje genomen wordt, wanneer iedereen zijn verantwoordelijkheid neemt.
Wij moeten doen wat we moeten doen en zo het vuur laten doven. Wij zijn die lucifer, fluister ik zachtjes tegen haar. Ik probeer haar gerust te stellen, maar besef ook dat zij die geruststelling niet nodig heeft. Ik ben degene die gesust moet en wil worden, want ik ben bang. Ik kijk te vaak naar het nieuws. Ik lees te veel kranten, open brieven en opiniestukken. Ik zie de mooie dingen, maar eigenlijk onthou ik enkel de slechte dingen.
Dat we een koppig, eigenzinnig en on gehoorzaam volk zijn, en dat er duizenden mensen ziek worden en sterven. In afzondering, niet eens vredig. De situatie maakt me soms eenzaam. Vaak triest. Af en toe paranoïde, zelfs. ‘Alles komt goed’, fluister ik, meer tegen mezelf dan tegen de baby. Zij is intussen in een diepe slaap gevallen. In plaats van me zoals op andere avonden te haasten naar de was, de plas en Netflix, blijf ik naast haar zitten. In het donker, in de stilte. Ik laat mijn hand voorzichtig over haar zachte gezichtje glijden. Het helpt, omdat kinderen op een vreemde manier ouders kunnen gerust stellen. Morgen worden we misschien wakker in een nieuwe wereld, denk ik opnieuw. En misschien wordt het beter.
Lees meer columns van Nele:
