Onze columniste Nele is terug, mét baby! Ze is nu 10 maanden mama van een dochter. Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap. En alles wat je misschien liever niet wil weten.
Over een uitje
Het lijkt nog niet zo lang geleden dat ik huilde omdat ik mijn baby ergens moest achterlaten. Het was één ding dat ik haar ergens dumpte omdat ik moest gaan werken. Maar mijn kind wegdoen voor mijn plezier? Dat voelde alsof ik haar in de regen met een leiband aan een paaltje vastbond om zelf te gaan winkelen en nooit nog terug te komen. Iedere keer als ik haar uitzwaaide, voelde ik me schuldig. Alsof ik even een stukje van mezelf kwijt was. Ook al stelde zij het prima en beschouwde ze iedereen met een papfles of een stel borsten als surrogaatmoeder.
Mensen die me zonder enig schuldgevoel vertelden dat ze soms opgelucht zijn dat ze hun baby in de crèche of bij de babysit kunnen achterlaten, geloofde ik niet. De voorstellen om wat tijd voor mezelf te nemen, vond ik onnodig. Een weekendje weg? Ik wilde het liefst gewoon een weekendje thuisblijven. Wie neemt nu ook een kind om er vervolgens niet 24/7 bij te blijven? Ik, zo blijkt.
Ondertussen ben ik namelijk op dat punt beland waar ik opgelucht ben dat ik de baby af en toe ergens kan achterlaten. Niet aan een paaltje, maar bij anderen, die de zorg met liefde van me overnemen na een lastige nacht of moeilijke dag, want die zijn er ook. En die tellen op. De uitkomst was onlangs voor het eerst duidelijk en welkom: een weekendje weg met een vriendin. Tijd voor en met mezelf. Om te eten, te drinken en vooral te slapen. Ongestoord. Ononderbroken. Ongelooflijk lang geleden.
Een weekendje weg? Ik wilde het liefst gewoon een weekendje thuisblijven...
Ik vertrok en ik panikeerde niet eens of mijn lief de zorg wel helemaal op zich kon nemen. Daar ging ik gewoon van uit. Anders had ik vast ook geen kind met hem gemaakt. Ik legde enkel wat zakjes diepgevroren moedermelk klaar en schreef erop wat de baby wanneer moest of wilde drinken. En ik hoefde het niet eens boven op een diepvriespizza te leggen, want mijn lief kan vers koken.
Uiteindelijk ben ik vermoeider terug naar huis gekomen dan ik vertrok. Ik lag lang na bedtijd in dat bed en wekte mezelf vervolgens op de momenten waarop ik thuis door de baby gewekt word. Maar op een of andere manier had ik toch een soort van hernieuwde energie. Ditmaal voelde het namelijk niet alsof ik een stukje van mezelf had achter gelaten. Het voelde alsof ik een stukje van mezelf had teruggevonden.
Lees meer columns van Nele:
