Nele is twee jaar geleden mama geworden en doet het daarom of desondanks nóg eens allemaal opnieuw! Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap.
Ga je borstvoeding geven?’ Tijdens mijn eerste zwangerschap was dat een van de vaakst gestelde vragen. Deels omdat veel mensen niet weten wat anders te vragen, deels omdat het nog niet sociaal aanvaard is om vragen te stellen over aambeien of vaginale spataders – toch twee dingen waar vrouwen tijdens hun zwangerschap mogelijks ook mee bezig zijn. Mijn antwoord was steeds hetzelfde: ‘Als het lukt, wel. En als het niet lukt, niet.’ Zonder oordeel, zonder de ene weg goed en de andere slecht (of omgekeerd) te vinden. Ik wilde los van alle adviezen en meningen vooral doen waar ik me zelf goed bij voelde, iets wat ik elke mama overigens zou aanraden.
En het lukte. Meer dan goed. Mijn dochter bleek een natuurtalent, ik voelde me zelfzeker en durfde op haar en op mezelf te vertrouwen. Dat vertrouwen groeide alleen maar en uiteindelijk stopte ik pas op haar
eerste verjaardag met die borstvoeding. Tijdens mijn tweede zwangerschap kreeg ik die vraag minder vaak, waarschijnlijk omdat het antwoord verondersteld werd: natúúrlijk zou ik borstvoeding geven. In plaats daarvan werd ik gewaarschuwd: ik mocht niet vergelijken met de vorige keer en moest niet verwachten dat het weer een jaar lang zou lukken. Ik moest geloven wat ik de eerste keer zelf zei: ‘Als het lukt, wel. En als het niet lukt, niet.’
Terwijl mijn borsten voller werden, liep ik zelf leeg. Langzaam maar zeker verloor ik mijn vertrouwen.
En toen lukte het niet. Ik startte meteen met een knoert van een borstontsteking, en snel daarna bleek dat de baby niet genoeg dronk aan de borst, waardoor ze niet genoeg bijkwam. Die intieme momenten aan de borst werden een bron van frustratie. Terwijl mijn borsten voller werden, liep ik zelf leeg. Langzaam maar zeker verloor ik mijn vertrouwen – in haar, maar vooral in mezelf. Ik zag maar twee opties: stoppen of doorgaan. Ik besefte dat het soms moediger is om op te geven dan om verder te doen, en dat opgeven zo winnen wordt. Maar toch kon ik het niet loslaten. Wijt het aan de hormonen, prestatiedrang of koppigheid, maar stoppen wilde ik niet. Doorgaan betekende kolven en flesjes moedermelk geven.
Uiteindelijk heb ik ervoor gekozen om fulltime te kolven. Dat klinkt alsof het een 9-to-5-job is, en zo voelde het soms ook. Daarom ben ik overgestapt naar een halftime-ritme. En wanneer het aanbod de vraag niet meer kan bijhouden, is er nog altijd die kunstvoeding. Die intieme momenten aan de borst hebben we niet meer, maar aangezien die net geleid hebben tot dit punt, hoef ik dat niet erg te vinden. Er komen andere momenten in de plaats, en door te doen wat we doen, heb ik nu meer hoofdruimte om daarvan te genieten. En dat is eigenlijk het enige wat écht moet. Dat kolven leek een kwestie van pompen of verzuipen, maar het helpt me vooral om het hoofd boven water te houden.
Meer columns van Nele:
