COLUMN: ‘We zagen onszelf al op de Boekenbeurs, handtekeningen uitdelend met een zonnebril op onze neus’

Bestseller

Ik heb deze week groot nieuws voor jullie: ik heb een boek geschreven! Nu ja, de helft van een boek om precies te zijn. Samen met collega-journalist en bestie E. pende ik het definitieve naslagwerk over de Belgische mode neer. Grapje! Het werd een humoristische carrièregids met tips, tricks en vooral veel horrorverhalen van twee fashioneditors die samen meer mislukte interviews, bezopen perstrips en genadeloze ontslagrondes hebben meegemaakt dan goed voor hen is. Wie na die schaamteloze reclame benieuwd is naar ons meesterwerk, bladert snel naar blz. 52 in Flair van deze week. Of nog beter: koopt het ding op 15 september *knipoog*.

Voor mij is dit een jeugdwens die in vervulling gaat. Als kind droomde ik er al van om ooit een boek uit te brengen. Mijn eerste poging ging over de mopshond van de keizer van China, een verhaal dat ik als achtjarige neerschreef en voorlas aan mijn zussen en de babysitter. Toen ik wat ouder werd, maakten handgeschreven fantasieverhalen plaats voor deprimerende gedichten die ik op DeviantArt deelde. Ze gingen veelal over onbeantwoorde liefde en leven voort in een vergeten hoek van het internet waar ambitie komt om vroegtijdig te sterven. Als student in Gent begon ik voor het eerst aan een roman, maar ik kwam niet verder dan de titel en een paar pagina’s toen ik de Overpoort eenmaal had ontdekt. De jaren daarop zouden papers en thesissen tijdelijk alle plezier uit het auteurschap zuigen. Toen ik uiteindelijk aan de bak kwam als journalist, werd schrijven mijn job en spendeerde ik het weekend liever aan de toog met een frisse pint dan achter mijn computer met een onvoltooid manuscript. Ik vermoed dat barista’s op hun vrije dag ook bij de espressomachine uit de buurt blijven.

De persconferenties voor ons boek vinden doorgaans plaats op het terras van een Antwerps café en monden uit in een bescheiden braspartij.

Gelukkig kennen vriendinnen je soms beter dan je jezelf kent. E. herinnerde zich mijn oude droom en ik wist de hare nog (meedoen aan De Slimste Mens, maar dat terzijde). Op oudejaarsavond 2018 smeedden we het plan om samen een boek te schrijven, want sommige dingen doe je beter met z’n tweeën. Een jaar later hadden we ook een uitgeverij van ons idee overtuigd en kon het echte werk beginnen. We boekten een literaire retraite op Malta en zagen onszelf al Ab Fab-gewijs op de Boekenbeurs zitten, handtekeningen uitdelend met een zonnebril op onze neus en een fles Bollie onder de arm.

Maar dan… corona. De reis werd gecanceld en vervangen door dagelijkse Zoom-sessies en een Dropboxaffaire. De decadente lancering die we gepland hadden, wordt nu een Instagram Live-sessie. De Boekenbeurs kunnen we ook op onze buik schrijven, pun intended. Tja, het leven van een bestsellerauteur ziet er nu iets minder spannend uit dan gehoopt. In afwachting van events en feestjes plannen we een media-offensief om onze plaats in de literaire canon van de Lage Landen te verzekeren. We geven interviews aan al wie het horen wil, van Het Belang van Limburg tot de Krant van West-Vlaanderen. De persconferenties vinden doorgaans plaats op het terras van een Antwerps café en monden uit in een bescheiden braspartij. Vrienden die het boek al konden inzien, geven onder lichte dwang lovende recensies. Behalve vriendin K., die net wanneer ons debuut naar de drukker gaat, doodleuk vraagt: ‘Ik zag ergens een schrijffoutje staan, kan dat nog aangepast worden?’ Wie de typo vindt, wint een prijs. Een ticket voor de Boekenbeurs, bijvoorbeeld.

Meer columns van Catherine: 

• ‘Ik krijg vaak te horen dat ik zelfverzekerd lijk. Met de nadruk op “lijk”.’
• ‘Er zit een gat in mijn cultuur, en in die van jullie wellicht ook’
• ‘Enige tijd terug kwam ik onder vuur te liggen. Mijn eerste reactie: keihard in de verdediging gaan.’