Gen F

Join onze community en krijg extra toegang tot artikelen, deel jouw verhaal & ...
rouwproces
© Priscilla Du Preez via Unsplash

Vanessa richtte Trøst op, waarmee ze het afscheid van een dierbare minder zakelijk maakt en meer verbinding creëert.

Vanessa van Trøst: ‘Het ­levert een heel ander rouwproces op als er over de overledene gepraat mag worden’

De redactie

Proberen goed te doen voor een ander, doet iedereen op zijn eigen manier. Vanessa richtte Trøst op, waarmee ze het afscheid van een dierbare minder zakelijk maakt en meer verbinding creëert.

‘Na een carrière van twintig jaar in de commerciële sector wilde ik een andere invulling aan mijn leven geven. Hoe en wat die precies zou zijn, wist ik niet, maar toen er tijdens mijn zoektocht “begrafenisondernemer” op m’n scherm verscheen, was ik meteen getriggerd. Mijn grootvader was niet lang daarvoor overleden, en dat had me een andere kant van doodgaan getoond, een kant die enorm mooi kan zijn en net daarom erg ­helend was.’

Emotioneel duurzamer

‘De uitvaartsector is in België en Nederland nog steeds erg traditioneel. Daar is niets mis mee, maar ik wilde graag voor een ruimer aanbod zorgen. We worden tijdens ons leven op alle vlakken overstelpt met innovatie, denk maar aan kledij, auto’s en technologie. Maar als het gaat over een van de belangrijkste momenten van het mens-zijn, iets waar we vroeg of laat allemaal mee te maken ­krijgen, is er amper vernieuwing. Daarom besloot ik om dieper te graven.’

‘In onze cultuur wordt de dood heel erg geweerd. Het afscheid is iets wat vooral achter de schermen gebeurt en haast zakelijk wordt afgehandeld. De betrokkenheid en de rol van de nabestaanden is vaak ­beperkt, maar er zit net een enorme meerwaarde in de dood terug naar binnen te brengen. Als je dat afscheid terug kan geven aan de familie, maakt dat hun rouwproces helemaal anders. Het wordt emotioneel duurzamer. Daarom wil ik met Trøst verbinding creëren, zowel tussen de nabestaanden als met de overledene.

Meehuilen aan tafel

‘Veel mensen zijn het niet gewend om hun emoties uit te drukken. Vroeger mochten we er amper over praten, waardoor het moeilijker was om ons een weg te banen door het verdriet. Gelukkig is daar tegenwoordig ruimte voor, het wordt meer geaccepteerd. Die verhalen raken mij ook, dus ik zit weleens mee te huilen aan de keuken­tafel, wat maakt dat de families zich opener opstellen. Ik hoef niet in maatpak te verschijnen of me afstandelijk te gedragen om professioneel te zijn. Ik zit daar namelijk als Vanessa, als mens. We moeten sowieso durven om er meer voor elkaar te zijn. Je hoeft daarvoor geen grootse dingen te doen, want elkaar gewoon even een blijk van aandacht geven kan al zoveel betekenen.’

Tijdens ons leven leggen we alles op beeld vast: verjaardagen, huwelijken, jubilea... Maar bij een afscheidsmoment voelen we daar schroom over, terwijl dat óók een niet te vergeten moment is.

‘Dat geldt zeker in lastige periodes, een moment waarop we het vaak net niet durven. Daar moeten we als maatschappij nog in groeien. Het ­levert een heel ander rouwproces op als er over de over­ledene gepraat mag worden of als de ­afscheidsviering gepersonaliseerd wordt. Er zijn namelijk tal van opties in het rouwlandschap, en ook qua uitvaart is er zoveel meer mogelijk dan mensen beseffen.’

Afscheidsmoment

‘Zo hebben we al een viering gehad in de Verbeke Foundation, in een kasteel, in een openluchttheater en gewoon intiem bij families thuis. Het is des te waardevoller als de nabestaanden het ­afscheidsmoment mee organiseren. Het geeft hen een extra fierheid en het rouwproces meer zachtheid. Als je de dood toelaat en de families betrekt, krijgt de overledene een plek in het leven van de nabestaanden. Dat is alleen maar logisch, want de liefde stopt niet plots na de dood.’

‘Het afscheidsmoment is vooral voor de nabestaanden belangrijk. Het geeft hen de kans een invulling te geven aan hun verdriet en aan de liefde die ze voor die persoon voelden. Ik krijg vaak de vraag of ze een foto mogen nemen van de overledene of bij een afscheidsmoment, en dan zeg ik telkens volmondig ja. Tijdens ons leven leggen we alles op beeld vast: verjaardagen, huwelijken, jubilea... Maar bij een afscheidsmoment voelen we daar schroom over, terwijl dat óók een niet te vergeten moment is. Het is een verdrietig moment, maar dat kan net heel belangrijk en sereen zijn. Daarom werk ik graag met afscheidsfotografen. Je zal de overledene nooit meer zien, dus foto’s kunnen helpen bij het delen van de herinnering. Ook kindjes die tijdens de viering nog te klein waren of volwassenen die helemaal van de kaart waren, kunnen dat moment dankzij foto’s alsnog (her)beleven. Met Trøst wil ik de nabestaanden de kracht geven om op hun eigen tijd en op hun eigen manier te rouwen, iets waar in de ratrace van het leven zelden ruimte voor is.’

Meer weten? Neem dan een kijkje op de website.

Tekst: Anaïs Raes

Lees ook:

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content

' ' '