Loranne kreeg amper een paar weken voor de start van de Spelen te horen dat een andere Belgische snowboardster in haar plaats mag deelnemen.
Loranne Smans (24): ‘Dat ik niet naar de Olympische Spelen mag, zegt niets over mijn capaciteiten. Ik neem mezelf niets kwalijk.’
De Belgische snowboardwereld stond de afgelopen twee weken op z’n kop. Loranne Smans (24), die geschiedenis zou schrijven als eerste Belgische snowboardster ooit aan de start van de Olympische Spelen, moest totaal onverwacht thuisblijven en haar Olympische droom voor een tweede keer on hold zetten.
Vandaag gaan in Peking de Olympische Winterspelen van start. Daarom interviewden we voor dit artikel snowboardster Loranne Smans (24) over haar allereerste deelname aan die Spelen. ‘Ik kijk er heel hard naar uit en ben vooral benieuwd. Het enthousiasme wint het voorlopig nog van de stress’, zei ze toen. Ze zou geschiedenis schrijven, want op 5 februari zou ze als eerste Belgische vrouw ooit aan de start van de olympische snowboardcompetitie staan. Die droom werd helaas aan diggelen geslagen toen ze amper een paar weken voordat de Spelen van start gingen te horen kreeg dat ze niet naar Peking mocht reizen. ‘Ik voel me vernederd’, schreef ze op Instagram. ‘In heel wat sporten zijn de Olympische Spelen het ultieme doel. En pas op: in onze discipline is dat zeker ook een fenomenaal hoogtepunt, maar er zijn nog zoveel andere mooie wedstrijden... Voor mij stopt het dromen nog lang niet‘, stelt ze zichzelf gerust. Wij vroegen om een reactie.
Je hebt een aantal hectische weken achter de rug. Hoe gaat het nu met jou?
‘Ik zit momenteel met mijn ouders in Oostenrijk, dus ik ben nu terug in de bergen en dat doet me toch wel heel veel deugd. De voorbije weken zat ik in een dipje. Hier in de bergen kan ik eindelijk mijn zinnen een beetje verzetten, en dat doet immens veel deugd.’
Vertel nog eens kort, wat is er nu juist gebeurd?
‘Het komt erop neer dat ik al meer dan een half jaar vrij zeker was van mijn kwalificatieplaats op de Olympische Spelen, en dat is ook altijd zo bevestigd geweest. Ik sta immers als 13de in de Olympic Ranking. De top 30 vrouwen in die ranking zijn gekwalificeerd voor de Spelen. Ik heb me als enige Belgische snowboarder in die top kunnen plaatsen en België de enige plaats voor het snowboarden op de Spelen bezorgd. Net na de laatste pre-olympische wereldbeker, toen ik er zelf ook niets meer aan kon veranderen, hebben ze mij verteld dat ze een andere Belgische snowboardster (Evy Poppe, red.) zouden meenemen. Zij stond volgens de aangepaste interne criteria boven mij. Die aanpassing van de criteria is trouwens nooit met de atleten gecommuniceerd geweest. Ik geloofde mijn oren niet! Zeker omdat de andere snowboardster op de 36ste plaats in de ranking staat... Vier jaar geleden kon ik wegens een blessure ook al niet gaan, dus mijn wereld stortte op dat moment even in.’
Ik had mijzelf voorgenomen om het wat rustiger aan te doen en geen onnodige risico’s meer te nemen, maar dat had ik dus beter wel gedaan.
Dat kan ik me voorstellen! Je schreef op Instagram ook dat je heel teleurgesteld bent in je entourage.
‘Klopt! Zowel mijn coach als mijn mental coach én de technisch directeur van Sneeuwsport Vlaanderen wisten begin januari, na de wereldbeker in Canada, dat ik niet meer op de eerste plaats stond. Ze hebben toen besloten om mij dat niet te vertellen, en dat neem ik hen heel kwalijk. Hadden ze dat wel gedaan, dan had ik er misschien nog iets aan kunnen veranderen. Ik had mijzelf voorgenomen om het wat rustiger aan te doen en geen onnodige risico’s meer te nemen, maar dat had ik dus beter wel gedaan.’
Je hebt onder die post heel veel steun gekregen. Gaf dat je toch de nodige erkenning?
‘Zeker! Ik ben heel blij dat ik het online heb gezet. Die reacties troosten mij enorm en geven mij ook moed om naar de toekomst te kijken. Zo’n beslissing verandert uiteindelijk ook niets aan mijn capaciteiten als snowboarder.’
Was je je zelfvertrouwen dan wel even kwijt?
‘Ik ben vooral mijn vertrouwen in de federatie kwijt. Je werkt zó hard naar iets toe, maar als puntje bij paaltje komt, blijkt dat je dromen toch nog afhangen van mensen die hogerop zitten.’
Het zou wel een unieke ervaring geweest zijn. Had je zotte verwachtingen?
‘Goh, ik was van plan om het allemaal wat op mij af te laten komen. Ik had heel veel zin om andere teams te mogen ontmoeten en niet altijd in de Belgische snowboardbubbel te hoeven zitten.’
Ik heb de indruk dat de Winterspelen niet zoveel aandacht krijgen als de Zomerspelen. Vind je dat zelf jammer?
‘Ja, dat wel! Wij kunnen er als atleet niet aan doen dat we een van de weinige Belgen zijn die ons aan de wintersport wagen. Dus tuurlijk zou het tof zijn om evenveel aandacht te krijgen, maar niet alleen tijdens de Olympische Spelen, ook tijdens andere wedstrijden. Ik merk nu wel dat er al iets meer aandacht wordt gegeven, maar het zou fijn zijn als dat ook in een niet-olympisch jaar het geval zou zijn. Uiteindelijk trainen wij even hard en geven we evenveel op voor onze sport als een zomeratleet.’
Ik ben altijd heel goed bevriend geweest met mijn mannelijke collega’s en heb ook altijd wel mijn mannetje kunnen staan.
Tijdens de afgelopen Olympische Zomerspelen klapten heel wat vrouwelijke topsporters uit de biecht en gaven ze aan dat de lat voor hen vaak veel te hoog wordt gelegd. Kan jij daar van meespreken?
‘Atleten als Simone Biles en Naomi Osaka hebben veel meer naambekendheid en een veel groter palmares dan ik. Alle ogen zijn op hen gericht, dus de druk die zij voelen moet enorm zijn. Ik voel die druk nog niet, al lag de focus en stress de afgelopen maanden wel iets hoger.’
Ander onderwerp nu! Toen jij startte aan de topsportschool was je daar het enige meisje dat snowboardde. Heb je daarom ooit het gevoel gehad dat je je wel meer moest bewijzen?
‘Helemaal niet. Ik ben altijd heel goed bevriend geweest met mijn mannelijke collega’s en heb ook altijd wel mijn mannetje kunnen staan. Ik heb nooit het gevoel gehad dat ik benadeeld of bevoordeeld werd omdat ik een vrouw ben.’
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Merk je dat snowboarden onder meisjes populairder is dan toen jij begon?
‘In België zeker niet. Dat is ook normaal in een land zonder bergen (lacht). Ik vind nog altijd dat er vrij weinig meisjes op professioneel niveau snowboarden. Als ik met mijn ouders op skivakantie ga, merk ik wel dat er veel meer snowboarders, ook vrouwelijke, op de piste staan dan pakweg tien jaar geleden, maar helaas maken er slechts weinigen hun (top)sport van. En dat is niet alleen bij ons zo: er zijn heel veel landen waar slechts één meisje in het team zit.’
Hoe komt dat denk je?
‘Goh, het is en blijft een durfsport natuurlijk. En ik denk ook dat dat van cultuur tot cultuur verschilt. Landen als Canada of Japan hebben dan weer wel heel veel meisjes in het team zitten.’
Heb je met jouw tegenstanders dan toch een bijzondere band, net omdat jullie met zo weinig zijn?
‘Zeker! Als je altijd tussen de mannen zit, heb je af en toe toch eens zin om met een meisje te babbelen (lacht). Het is ook zo dat er onder de vrouwen een groot samenhorigheidsgevoel heerst. Als een vrouw bijvoorbeeld voor het eerst een trick doet die de mannen al enkele jaren doen, dan merk je wel dat de hele vrouwenscene denkt: damn, wij kunnen dat gewoon ook. Dat samenhorigheidsgevoel pusht het niveau natuurlijk wel de hoogte in. Op dat vlak inspireren we elkaar dus heel hard.’
Als je altijd tussen de mannen zit, heb je af en toe toch eens zin om met een meisje te babbelen (lacht).
Qua niveau is er dan toch nog een kloof tussen mannen vrouwen?
‘Als je puur naar het snowboarden kijkt wel. Maar op vlak van prijzengeld of hoe ze met ons omgaan zeker niet. Wij worden gewoon gelijk behandeld en krijgen evenveel prijzengeld. Een serieus verschil in vergelijking met het voetbal of basketbal!’
Bij Flair dragen we self-love heel hoog in het vaandel. Ben jij soms teleurgesteld in je lichaam als je een blessure oploopt?
‘Ik zie mijn lichaam heel graag en ben er nooit teleurgesteld in, maar altijd trots op! Het heeft al heel wat moeten doorstaan, en daar ben ik dankbaar voor. Ik heb echt wel vertrouwen in mijn lichaam, want het is net dat wat me beschermt tegen vallen en mogelijke blessures.’
En heeft het wel een impact op je mentaal welzijn als een wedstrijd niet loopt zoals verwacht?
‘Ik werk sinds een aantal jaar samen met een sportpsycholoog. Sindsdien merk ik wel dat er een enorm verschil is. Ik heb al wedstrijden gehad dat ik heel teleurgesteld was, maar ik kan het wel relativeren en aanvaarden. Ik help mijzelf er echt niet mee om weken te piekeren over een stom foutje.’
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Is het daarom dat je voor de studierichting psychologie hebt gekozen?
‘Neen, ik studeerde dat nog voordat ik een sportpsycholoog had. Toegegeven, ik heb dat toen gekozen omdat ik dacht dat het een vrij theoretische studie was en ik het dus makkelijker kon combineren met het snowboarden (lacht). Maar ik heb er zeker geen spijt van, ik kan er later nog alle richtingen mee uit.’
Wat ik mij nog afvraag: kan jij tijdens het boarden nog echt genieten van de omgeving? Want dat kan volgens mij ook heel therapeutisch werken.
‘Tuurlijk, zeker op een nieuwe plaats. Het gebeurt ook wel vaak dat ik niet meer zie hoe mooi het daarboven is. Dat klinkt nu heel ondankbaar, maar je bent zo bezig met je sport… En af en toe komt het nog weleens voor dat ik bovenaan de berg nog eens in mijn arm moet knijpen en denk: wauw, is dit echt?’
Om af te sluiten: hoe kijk je nu naar de toekomst? Ga je dingen anders aanpakken?
‘Ja, daar ben ik heel hard mee bezig. Die twee weken Olympische Spelen ga ik gebruiken om voor mijzelf alles op een rijtje te zetten, om ervoor te zorgen dat zoiets nooit meer kan gebeuren. Ik wil het heft meer in eigen handen nemen om te voorkomen dat anderen mijn dromen opnieuw kunnen kapotmaken.’
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
