Lara Chedraoui over ‘Lost Luggage’: ‘Ik hoop dat de reeks laat zien dat rouwen universeel is’

Lara Chedraoui is wekelijks te zien in de nieuwe fictiereeks ‘Lost Luggage’, die gaat over de nasleep van de aanslagen van 22 maart 2016. Wij spraken de Intergalactic Lovers-zangeres over acteren, de serie en zelfzorg.

‘Lost Luggage’ gaat over de nasleep van de aanslagen van 22 maart 2016 op de luchthaven van Zaventem. Daarin zien we hoe politievrouw met half-Marokkaanse roots Samira Laroussa, gespeeld door Lara Chedraoui, er alles aan doet om de honderden stuks achtergebleven bagage terug bij de eigenaars of hun nabestaanden te krijgen. Bij elke ontmoeting voelt Samira het verdriet, maar ook de moed en de hoop van de slachtoffers. Ondertussen moet ze ook met haar eigen trauma leren omgaan en voor zichzelf zorgen.

Je bent eigenlijk zangeres, maar begint nu dus ook aan een acteercarrière. Van waar die stap?

‘Acteren stond niet op mijn lijstje van dingen die ik absoluut nog wou doen. In 2019 had ik mij voorgenomen om op zoveel mogelijk dingen ja te zeggen. Dus toen die kans er kwam, ben ik naar de casting gegaan. En na een tweede, derde en vierde ronde had ik plots de rol, terwijl dat nooit mijn intentie was. Ik had zelfs niet door dat het om de hoofdrol ging. Ik dacht dat ik een bijrol zou spelen. Dat heb je als je je mails maar diagonaal leest.’

Wat is voor jou het grootste verschil tussen acteren en muziek maken?

‘Bij muziek vertel ik een verhaal dat ik zelf geschreven heb of dat ik wil vertellen. Bij acteren vertel ik het verhaal van een schrijver. Ik krijg de woorden en moet ze gewoon vertellen op een manier waarvan ik denk dat ze verteld moeten worden. En dan denk je soms: zo zou ik dat niet zeggen, maar het is niet mijn job om dat in vraag te stellen. Muziek maken voelt voorlopig natuurlijker aan.’

Wat spreekt je dan aan in acteren?

‘Voor mij is het net zoals zingen of schrijven een manier om een verhaal te vertellen. Dus als ik dat kan doen, met welk medium dan ook, vind ik het tof.’

Wil je in de toekomst aan nog meer acteerprojecten meewerken?

‘Als het een mooi verhaal is en ik eruit kan leren, met veel plezier! En zeker zolang ik het met mijn muziek kan blijven combineren, want mijn prioriteit is en blijft muziek.’

En is er iets wat je zeker graag zou doen?

‘Iets met Brad Pitt! Het maakt niet uit wat het thema is, als het maar met Brad Pitt is (lacht).’

Hoe zou je de fictiereeks ‘Lost Luggage’ omschrijven?

‘Een perspectief op wat er gebeurt na de knal. Het gaat niet gewoon over de aanslagen, maar vooral over iets waar mensen vrij weinig bij stil staan. Namelijk hoe het gaat met de mensen na die gebeurtenissen. Op het moment zelf is het sensationeel. Dan ebt die sensatie weg, maar de problemen zijn er nog. We hebben de neiging te denken dat als er niet meer over gesproken wordt of als we het niet meer zien, dat de dingen opgelost zijn.’

Heb je ter voorbereiding op de rol met slachtoffers gepraat?

‘Ja, ik ben met een groot aantal mensen die in Zaventem waren op dat moment gaan praten. Dan wordt het verhaal ineens héél echt. Je weet wel wat er die dag gebeurd is en hoe je je voelde, maar als je met de mensen praat die er echt bij waren, is dat ineens een reality check. Ik heb ook Karima, de vrouw waarop mijn personage Samira gebaseerd is, ontmoet.’

Wat is je het meeste bijgebleven van die gesprekken?

‘Dat rouwen lang kan duren. In de wereld van vandaag moet je vaak snel verder met je leven, maar hoe geraak je over zo’n trauma? Dat heeft tijd nodig en je moet jezelf die tijd gunnen. Het is niet omdat de luchthaven na twee maanden terug open was, dat jij ook terug helemaal up and running moet zijn. Ik heb ook geleerd dat iedereen anders met verdriet en pijn omgaat. Sommigen storten zich in het werk, anderen gaan uit elkaar en nog anderen geraken er net heel snel over. Iedereen verwerkt dingen op een ander tempo.’

Herinner je je nog waar jij was op het moment van de aanslagen van 22 maart en wat er door je heen ging toen je het nieuws hoorde?

‘Ik zat thuis 30 km verder, maar twee vriendinnen van mij zaten er heel dichtbij. Dus toen ik het nieuws hoorde, heb ik hen meteen gebeld om te horen of ze oké waren. Natuurlijk kon ik hen niet meteen bereiken, en elke minuut dat je iemand niet kan bereiken, denk je het ergste. Dus ik kan me niet inbeelden hoe het moet geweest zijn als je er zelf bij was.’

Heb je naast met de slachtoffers gaan praten je nog op een of andere manier voorbereid op de rol?

‘Ik heb veel naar films over trauma na terreur gekeken en veel gelezen over PTSD (posttraumatisch stresssyndroom, red.). Een beetje te veel, want op den duur bestond mijn leven enkel nog daaruit. Dat was heftig. Na drie maanden wilde ik enkel nog Disney- en Pixarfilms kijken. Het was intens.’

Herken je jezelf op een of andere manier in je personage Samira?

‘Er zijn altijd karaktertrekken waarvan je denkt: dat heb ik ook. Maar dan niet zo fel of net meer. Daar zocht ik een beetje een balans in. Samira is iemand die implodeert in plaats van explodeert. Ze denkt ook dat als het met iedereen rondom haar goed gaat, dat het met haar ook goed gaat. Ze praat niet over bepaalde dingen of doet alsof ze niet gebeurd zijn. Maar uiteindelijk komt dat toch altijd naar boven.’

Hoezeer is jouw personage op Karima gebaseerd?

‘Het is en blijft fictie, dus bepaalde verhaallijnen zijn niet echt. Maar er zijn wel veel gelijkenissen. Zo was het haar bedoeling om de bagage terug te bezorgen en op die manier haar woede en verdriet ook een plaats te proberen geven. Karima leidde het corps ook deels.’

Je hebt geen acteerervaring of acteeropleiding gevolgd. Hoe bracht je emotionele scènes tot een succes?

‘Om te kunnen wenen of in te storten, ging ik terug naar periodes waarin ik niet zo vrolijk was. Een scène moet je zo’n drie, vier keer doen, dus ik moest mezelf telkens echt terugduwen naar die plek waar ik niet wilde zijn. Dan moest ik telkens tegen mezelf zeggen: nog één keer. Als ze dan cut roepen, kom je uit een rare trance en besef je hoe stil de hele set is. Het is fijn dat er dan dertig mensen naar je toe komen om je te knuffelen en te zeggen dat het oké is. De hele ploeg wist hoe diep ik moest gaan. En iedereen was zo lief voor mij. Dat helpt wel.’

Jouw personage Samira verliest zichzelf uit het oog terwijl ze voor anderen goed probeert te doen. Is dat iets wat jij herkent?

‘Ja. Bij veel dingen heb ik het enthousiasme van een vierjarige. Dan spring ik mee op de kar omdat ik graag wil meedoen aan een project, maar uiteindelijk blijkt dan dat ik nog de enige ben die aan de kar aan het trekken is. Terwijl ik gewoon wou meedoen omdat iedereen meedeed. Mijn enthousiasme doseren is voor mij dus nog een gigantisch leerproces. Maar ik ben nog maar 37 jaar, dus ik heb nog een hele weg te gaan.’

We zien dat Samira vergeet voor zichzelf te zorgen. Wat doe jij zoal om aan self-care te doen?

‘Als ik even niet meer weet wat ik met mijn kop moet doen, ga ik naar buiten. Naar de zee, de bossen in... Gewoon even weg. Ik ga regelmatig met mijn zus wandelen. Dat is mijn favoriete vorm van zelfzorg. Een tip die mijn zus mij ook regelmatig geeft, is dat ik moet uitzoomen. Meestal zit je zo vast in een situatie dat je vergeet dat er nog een hele wereld en heelal om je heen is. Als je dan uitzoomt, besef je dat je maar zo klein bent, en dan lijkt je probleem plots niet meer zo groot. Ik heb onlangs ook beslist om even niet meer naar het nieuws te kijken. Het is misschien laf, maar ik heb een time-out aan beelden voor mezelf ingelast. Ik ga het nieuws wel nog lezen, maar ook niet meer elke dag, omdat ik merk dat ik mij heel machteloos voel. Dus soms weggaan van de wereld, wandelen, even niet bezig zijn met alle oorlogen helpt ook. En je daar ook niet slecht over voelen. Wij zijn niet gemaakt om daarmee bezig te zijn. Jezelf even onttrekken van een situatie, zorgt ervoor dat je met die situatie beter kan omgaan.’

Wat betekent zelfzorg nog voor jou?

‘Ik ben iemand die vrij grenzeloos is in hoe ik mensen graag zie, maar ik moet leren doseren in tijd. Dus self-care is voor mij leren schiften en grenzen leren stellen. Aanvoelen dat ik iets niet wil en dat ook niet moet doen omdat anderen dat willen van mij. Maar dat vind ik soms moeilijk.’

De afgelopen jaren waren zwaar voor jou door onder andere een mentale crash, een relatiebreuk én omdat je zwaar ziek werd van corona. Wat heb je geleerd van die periode?

‘Dat je geduld moet hebben. Mijn lichaam is na drie jaar nog altijd niet helemaal hersteld. En daar moet ik mee leren leven. Het kan nog twee jaar duren of misschien ben ik volgende maand wel beter. Maar geduld hebben is belangrijk. Dat is heel moeilijk, maar het is wel een tip die ik kan meegeven. Als je verdriet hebt of kwaad bent, geef jezelf de tijd om die dingen te voelen. Als je die gevoelens wegsteekt, komen die later gewoon weer terug. En dan weet je niet meer waarom je zo kwaad of verdrietig bent. En ook bij hartzeer moet je er gewoon door. Ik vind dat je jezelf minstens een maand de tijd moet geven om aan zelfmedelijden te doen. En daarna mag je actie ondernemen. Maar gun jezelf de tijd die je nodig hebt. Rouwen duurt lang.’

Kwam de vraag van ‘Lost Luggage’ dan op een juist moment voor jou?

‘In die periode in 2019 was ik uit een gat aan het kruipen en had ik zoiets van: we zien wel. Maar dan werd ik ziek en werd alles uitgesteld. Ik had daarna heel veel schrik omdat mijn lichaam niet meer als mijn lichaam voelde. Ik zat niet meer in the state of mind waarin ik zat toen ik had toegezegd op “Lust Luggage”. Als je ja zegt op een moment dat je je goed voelt, dan is dat een avontuur. Als je niet zo goed te been bent, is dat een drempel die je precies niet goed over kan. Maar ik kon niet anders, want ik had al toegezegd, dus ik moest erdoor.’

Hoe kijk je dan nu terug op de ervaring van ‘Lost Luggage’?

‘Ik kijk er heel positief op terug. Het was een zalige ervaring. Plots in een wereld terechtkomen waar je niets van kent, waar je een nieuw vakjargon leert en nieuwe mensen en hun visie op de wereld leert kennen, dat doet je als mens groeien. Dat is volgens mij het doel in het leven: leren van elkaar. Het leven is plots veel chiller als je dat beseft.’

Je bent je stem deels verloren door corona. Hoe is het er nu mee?

‘Ik heb mijn stem nog niet volledig terug, waardoor we (Intergalactic Lovers, red.) bepaalde nummers nog altijd niet kunnen spelen. Voor mij is het leren omgaan met mijn beperkingen. Ik ga niet zeggen dat het verschrikkelijk is, maar het is spannend. Zo klinkt het alsof ik nog verrast kan worden.’

Pak je door die ervaring dingen in je leven nu anders aan?

‘Ik ben op bepaalde vlakken veel trager dan vroeger. Trager in beslissingen nemen, mails beantwoorden, stappen, in mijn handelingen. Op zich vind ik dat niet erg. Ik ben meer in touch met mijn innerlijke sloth (lacht).’

Tenslotte: wat is de boodschap die je hoopt dat ‘Lost Luggage’ met zich zal meebrengen?

‘(Denkt) dat mensen beseffen dat die aanslag iedereen heeft geraakt. Niet enkel Belgen of christenen, maar ook atheïsten, boeddhisten, moslims... Iedereen is op een bepaalde manier slachtoffer, ongeacht je huidskleur. En in miserie tellen kleur en stand niet mee. Als je ziet dat ze in Oekraïne Afrikanen en Aziaten niet op de bus laten, daar kan ik niet bij. Hoe kan je nu tijdens een oorlog beginnen schiften in wie wel of wie niet. Ik kon dat niet meer aan. Dat is ook de reden waarom ik even geen nieuws meer wil zien. Ik hoop dat “Lost Luggage” laat zien dat niemand erom vraagt. Het is niet je medemens die oorlog wil. Dus ik hoop dat de reeks dat een beetje kadert. Dat verdriet, rouw en hoop universeel zijn.’

‘Lost Luggage’ is elke zondagavond om 20u35 te zien op Eén.

Lees ook:

• Jamie-Lee Six (23) is te zien in ‘De Verraders’: ‘Iedereen ziet me als die onschuldige spring-in-’t-veld, dus ik wist dat ik niet snel verdacht zou worden’
• ‘Grey’s Anatomy’-actrice Sandra Oh (50): ‘””Turning Red”” is een goede representatie van vriendschappen’
• REVIEW: ‘Niet Channing Tatum, maar hond Lulu is dé ster van de film in ““Dog””’