'Ik was bang dat ik nooit meer zwanger zou kunnen worden.'
Manou (26): ‘De buikpijn werd steeds heviger. Blijkbaar had het vruchtje zich in mijn eileider genesteld in plaats van in mijn baarmoeder.’
En plots sta je daar, met een baby in je armen. Van een kinderwens over de zwangerschap tot het moederschap: een kind op de wereld zetten is één grote rollercoaster. Manou raakte na een buitenbaarmoederlijke zwangerschap opnieuw zwanger. Zij en Niels (29) zijn nu trotse ouders van hun zoontje Lars.
‘Mijn vriend en ik beslisten dat we aan kindjes wilden beginnen, dus ik stopte met de pil’, vertelt Manou. ‘We waren toen volop bezig met de bouw van ons huis, maar we dachten dat het toch even zou duren vooraleer ik écht zwanger zou zijn. Niet dus! Een dikke maand later deed ik een test en die was positief. Het was sneller dan verwacht, maar we waren wel zielsgelukkig!’
Lichtpuntje
‘Mijn zwangerschap was dan ook een lichtpuntje in een donkere periode’, zegt Manou. ‘Mijn familie ging op dat moment echt door de hel. Mijn mama lag in het ziekenhuis voor de behandeling van haar hersentumor en mijn papa startte net met chemo voor zijn longkanker. Daarom besloten Niels en ik het goede nieuws ook al snel te vertellen aan hen. We lieten een rompertje bedrukken met de tekst: “Woohoo a mini version of us two – December 2020.” Mijn mama moesten we dit laten zien via videochat omdat ze door de coronacrisis geen bezoek mocht ontvangen.’
De buikpijn werd ook steeds heviger en ik werd naar de gynaecoloog doorgestuurd. Die stelde vast dat het vruchtje zich in mijn eileider had genesteld in plaats van in mijn baarmoeder.
‘Helaas kreeg ik op een avond hevige buikpijn’, aldus Manou. ‘Ik had ook bloedverlies, dus we besloten naar de huisarts te gaan. Hij trok mijn bloed om het hcg-hormoon na te kijken. Als dit gedaald was, wees het op een miskraam. Gelukkig bleek alles daar in orde. Ik moest wel wekelijks bloed laten trekken en zo ontdekte de dokter dat het na een tijdje opnieuw lager stond. De buikpijn werd ook steeds heviger en ik werd naar de gynaecoloog doorgestuurd. Die stelde vast dat het vruchtje zich in mijn eileider had genesteld in plaats van in mijn baarmoeder. Er kwam al bloed in mijn buik terecht, waardoor ik met spoed geopereerd moest worden. Voordat ik het wist, lag ik op de operatietafel.’
Moeke
‘De dagen erna waren vreselijk’, zegt Manou. ‘Ik had pijn, ik was alleen in het ziekenhuis door de coronacrisis én ik voelde me gefaald. Ik was niet in staat om een zwangerschap tot een goede einde te brengen en was teleurgesteld in mezelf. Bovendien was ik ook bang dat ik nooit meer zwanger zou kunnen worden. De weken erna volgde een moeilijk herstel, fysiek, maar vooral ook mentaal.’
‘Bovendien ging het ook heel slecht met mijn mama’, vertelt Manou. ‘Zij stierf ook enkele weken na mijn operatie. Ik was bij haar toen ze heenging en dat moment zal ik nooit meer vergeten. Dat heeft me voor het leven getekend. Ze zou ook zo graag mijn nieuwe zwangerschap willen meegemaakt hebben, en ze keek er zo hard naar uit om moeke te worden van mijn kindje.’
Immens verdriet
‘Niels en ik kregen gelukkig niet lang daarna groen licht om opnieuw zwanger te worden’, zegt Manou. ‘Een maandje later had ik opnieuw een positieve zwangerschapstest in m’n handen. Eindelijk terug goed nieuws! Ik had weer iets om naar uit te kijken. Ik ging de dag dat ik die test deed ook meteen langs op het kerkhof bij mama, zij was de eerste waar ik dit geweldige nieuws aan wilde vertellen. Dit keer nestelde het vruchtje zich gelukkig wel in de baarmoeder, wat een enorme geruststelling was en waardoor we het goede nieuws ook aan familie en vrienden durfden te vertellen.’
Hij wou nog zo hard vechten om de geboorte van ons kindje nog mee te maken, maar helaas stierf hij toen ik 20 weken zwanger was. Ik was bang dat het immense verdriet een invloed zou hebben op ons kindje.
‘Helaas kregen we tijdens mijn zwangerschap opnieuw een zware klap te verwerken’, aldus Manou. ‘De chemobehandeling van mijn papa sloeg niet aan en de kanker zaaide uit, waardoor hij heel snel achteruit ging. Hij wou nog zo hard vechten om de geboorte van ons kindje nog mee te maken, maar helaas stierf hij toen ik 20 weken zwanger was. Ik was bang dat het immense verdriet een invloed zou hebben op ons kindje. Maar de gynaecoloog kon me geruststellen dat ons kindje dit niet zou gewaar worden. Ik nam me wel voor om goed te blijven eten en me sterk te houden. Ik moest er immers voor zorgen dat ons zoontje goed kon blijven verder groeien in mijn buik. Ik ben ervan overtuigd dat mama en papa als beschermengeltjes ons in de gaten houden.’
Achtergebleven placenta
‘De bevalling ging supervlot’, vertelt Manou. ‘Toen ik wakker werd met hevige krampen, vertrokken we nadat ik eerst nog een douche nam naar het ziekenhuis. Daar bleek dat ik al zes centimeter ontsluiting had. Voor ik het wist, mocht ik al beginnen persen en kon ik ons zoontje in m’n armen houden. Dat was echt een zalig gevoel! Toen we terug op mijn kamer waren, kreeg ik plots enorme buikpijn en was mijn broek volledig doordrongen met bloed. Uiteindelijk bleek dat er nog een deel van de placenta was achtergebleven. Ik kreeg medicatie om het te doen lossen, maar ik bleef de dagen erna pijn hebben. Op een echo zagen ze dat er toch nog een groot stuk van de placenta in mijn baarmoeder zat en werd er een curettage uitgevoerd. Ik kreeg in totaal zes zakjes bloed bij omdat ik zoveel bloed verloor.’
‘Ik voelde me miserabel’, zegt Manou. ‘Ik kon amper op mijn benen staan, laat staan voor ons zoontje zorgen. Gelukkig was Niels er om die taken over te nemen en hij deed dit geweldig. Het drong bovendien ook pas dan tot me door dat ik dit allemaal zonder mijn mama en papa moest doen. Ik wilde gelukkig zijn met ons baby’tje, maar tegelijkertijd was ik verdrietig dat ik dit niet kon delen met mijn ouders. Ik miste hun aanwezigheid enorm. Dat alles zorgde ervoor dat ik op was. Fysiek en vooral emotioneel.’
Grote geluk
‘Ik beschouw Lars als mijn grote geluk’, besluit Manou. ‘Hij is echt de reden dat ik nog verder wil in dit leven. Ik kan hem moeilijk loslaten en ik heb soms het gevoel dat ik het gemis aan grootouders voor hem wil compenseren door er zelf de hele tijd voor hem te zijn. We kozen trouwens voor de naam Lars omdat we gewoon een korte, makkelijke naam wilden die goed bij ons past. Ik zou graag nog een kindje willen, maar ik zal Niels moeten overtuigen. Hij is enig kind en vindt een broertje of zusje voor Lars niet zo belangrijk.’
Op deze foto ben ik 23 weken zwanger. Ik poseerde voor een vriendin met een dubbel gevoel, omdat papa nog maar drie weken gestorven was. Daarom hou ik zo van het zwart-witeffect, want papa zou deze foto prachtig gevonden hebben.
Ik was zo trots op dat bolle babybuikje en op dat leventje dat in me groeide.
Niels kon natuurlijk niet ontbreken op de foto’s met mijn zwangere buikje. Hij poseert nochtans niet graag voor de camera. Toch ben ik blij met de foto’s met hem erbij. Samen uitkijkend naar de komst van ons kleintje.
Lars met zijn favoriete knuffel Hij is op deze foto zo’n dikke drie weken oud.
De eerste foto met ons drietjes. Het regende pijpenstelen buiten, maar wij zaten gezellig met ons gezinnetje binnen.
Samen met papa plezier maken zorgt voor de mooiste foto’s.
De eerste keer de feestdagen vieren met ons kleine ventje erbij. Daar hoorden persoonlijke kerstkaartjes bij. Lars is hier zes maanden oud.
Een week voor zijn eerste verjaardag lieten we Lars dopen en hielden we een doopfeestje. Op deze foto staat mijn zus die tevens meter is van Lars.
Lars’ eerste verjaardag moest natuurlijk gevierd worden. De kroon kreeg hij van zijn tante en meter Dorien.
Fotografen: @broughtbybritt & @danckers_photography.
Nog meer mama’s over het moederschap:
- Britt (28): ‘Mijn zwangerschap was van het begin tot het einde eentje met problemen’
- Marjolein (32): ‘De gedachte dat er een leventje stopte met groeien in mijn buik, tot drie keer toe, was niet bevorderlijk voor het vertrouwen in m’n eigen lichaam’
- Rani (24): ‘Ik kwam 30 kg aan, maar ik was nooit eerder zo fier op mijn lichaam’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
