Gen F

Join onze community en krijg extra toegang tot artikelen, deel jouw verhaal & ...

De jonge mama bleef achter met een peuter van 1 en een baby van 3 maanden.

Vanessa gleed weg in een burn-out nadat haar echtgenoot haar dumpte voor een ander

De redactie

Op een dag sta je op en lijkt het of ze de stekker hebben uitgetrokken. Je bent op, je kunt letterlijk níéts meer. Voor Vanessa was het een harde realiteit. Is er leven na een burn-out?

Het knakmoment


‘Het moment waarop ik ben geknakt, kan ik me nog haarscherp voor de geest halen. Als buschauffeur moest ik een groep kinderen naar school brengen. Op een bepaald moment – de kinderen zaten nog niet op de bus – was er een wegomlegging. Gewoon omdat ik de normale routineweg niet kon nemen, zat ik ineens met klamme handen aan mijn stuur te draaien. Ik volgde de pijlen, ik reed en reed, tot ik in een verlaten gebied terechtkwam. Daar, midden tussen de weilanden waar de koeien stonden te grazen, begon ik plots te daveren over mijn hele lichaam. Afschuwelijk. Iets wat tot dan toe volkomen normaal was geweest voor mij, bleek ineens compleet onmogelijk. Ik kon gewoon niet meer verder rijden, kon die kinderen níet gaan halen.’

Black-outs achter het stuur


burn-out

‘Hoe lang ik daar heb gezeten, weet ik niet meer. Uiteindelijk ben ik er toch in geslaagd mezelf te kalmeren. Ik ben de kinderen gaan ophalen en heb hen weggebracht, en ben toen naar het huis van mijn moeder gereden. Zij heeft voor mij naar de centrale standplaats gebeld om te vragen of ze de bus konden komen ophalen. Ik wist heel zeker: ik haal het niet. Toch kon ik op dat moment nog niet aanvaarden dat er iets grondig mis was met me. Ik was pas vijfentwintig, ik moest toch méér aankunnen? Eigenlijk wist ik al een tijdje dat er iets serieus fout ging, maar ik luisterde niet naar mijn lichaam, zodat ik steeds vaker black-outs kreeg achter het stuur. Vooral ’s middags, als de zon op de voorruit scheen en ik op een eenzame weg reed, was ik soms gewoon even wég. Heel akelig. Nu kon het echt niet meer.’

Duidelijke diagnose


Ik ben naar onze bedrijfsarts gestapt en heb haar verteld dat ik bang was dat ik op een dag tegen de vangrail zou knallen. De diagnose was snel duidelijk: burn-out. De reden hoefde ik niet ver te zoeken. Enerzijds was er de hoge werkdruk – als buschauffeur kun je onmogelijk even pauzeren als je een dip hebt, je móet door – anderzijds had ik op dat moment privé geen vangnet, iets wat heel belangrijk is als je dreigt op te branden in je job. Ik had een peuter van een jaar en een baby van drie maanden, en mijn man was ervandoor met een andere vrouw. Ik probeerde me al zo lang recht te houden, maar ineens leek het alsof mijn lichaam zei: op!’

Meer dan een jaar thuis


‘Ik heb dagen, wéken in mijn bed gelegen, met de lakens over me heen. Mijn moeder hielp me met de kinderen en probeerde soms met me te praten, maar ook dat was te veel voor me. Zelfs dénken vergde te veel energie. In totaal ben ik meer dan een jaar thuisgebleven. Ik ging naar een osteopaat die mijn gewrichten losmaakte, maar psychotherapie heb ik niet gevolgd. Ik wilde het zélf doen. Het vreemde is dat ik ook niet zo heel veel meer weet uit die periode. Zo vertelde mijn moeder onlangs dat ik zomaar de straat op liep om een duif te ‘redden’ die nogal dwaas een drukke weg overstak.

Nog niet volledig bijgetankt


‘Langzaam, héél langzaam ben ik uit dat gat geklauterd. Mijn huisarts schreef me antidepressiva voor en toen die eenmaal werkten, zag ik licht branden aan het einde van de tunnel. Met vallen en opstaan begon ik weer een beetje te léven, met de kinderen bezig te zijn, iets in het huishouden te doen. Nu werk ik weer halftijds, ’s middags. Het gaat goed met me, maar ik ondervind nog altijd de gevolgen van mijn burn-out. Op de bank zitten zonder in slaap te vallen, kan ik niet. Ik kan er niets aan doen, ik dommel gewoon in. Het is verschrikkelijk, want mensen denken dat ik niet in hen ben geïnteresseerd, maar dat is het niet. Het ligt aan mijn energievoorraad: die is nog altijd niet volledig bijgetankt. Hoe lang dat nog zal duren, weet ik niet. Maar ik hoop wel ooit weer een normale, energieke jonge vrouw te zijn.’

[td_smart_list_end]

Meer weten over burn-out? Raadpleeg ons volledige dossier hier.

Lees ook: 

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content

' ' '