Sarah Jane werkte zich kapot in haar droomjob: ‘Ik zei altijd ja. Grenzen stellen kende ik niet’

Hoe het allemaal begon

‘Toen ik tweeëntwintig was, had ik mijn droomjob te pakken: ik kon als opvoedster aan de slag in een tehuis voor mentaal gehandicapten. Ik ben altijd gedreven geweest, een idealist. Jarenlang was ik leidster bij de scouts, ik heb het altijd heerlijk gevonden om mijn enthousiasme op anderen over te dragen. Mijn werk als opvoedster was me dan ook op het lijf geschreven. Ik werkte graag en veel, en stond altijd klaar voor iedereen. ‘Wil je een extra dienst draaien?’, ‘Wil je dit in orde maken?’. Ik zei altijd ja. Grenzen stellen kende ik niet. Dus klopte ik elke week veel meer uren dan de achtendertig waarvoor ik werd betaald, maar dat vond ik niet erg. Ik deed mijn werk toch graag?’

Hartkloppingen en kokerdenken

‘Overdag liep ik steeds vaker als een zombie rond en dat begon zich te wreken in mijn werk. Op een bepaald moment was ik zo gestrest dat mijn huisarts me een week rust voorschreef. Ik dacht dat het na die week wel beter met me zou gaan, maar niets was minder waar. Toen ik terugkeerde, had ik last van hartkloppingen en kon ik alleen nog aan mijn gezondheid denken. Kokerdenken heet dat, als je nog maar met één ding bezig bent. Op een bepaald moment moest ik op mijn werk overgeven van de stress. De diagnose klonk hard: burn-out. Ik kreeg antidepressiva en slaapmiddelen voorgeschreven en ging in therapie.’

Alleen maar huilen, huilen

‘Die eerste twee weken thuis waren een hel. De antidepressiva hielpen niet. Dat is normaal, het duurt twee weken voor je het effect daarvan voelt, maar ik liep tegen de muren op. Ik kon niet slapen, ik kon zelfs niet op een normale manier televisiekijken. Zappen, zappen om maar niet te hoeven dénken. Ik kon niet alleen zijn, maar tegelijk was ik enorm asociaal: ik wilde helemaal geen vrienden zien. Ik weet nog hoe ik helemaal wanhopig naar mijn ouders ging. Toen mijn moeder de deur opendeed, kon ik alleen maar huilen, huilen.‘

Extra kwetsbaar voor depressie

‘Na twee weken voelde ik dat de antidepressiva begonnen te werken. Ik had ook veel aan de gesprekken met mijn therapeute. Ze hield me een spiegel voor, leerde me te begrijpen waarom ik geen grenzen had gesteld, hoe ik dat in de toekomst wel kon doen en hoe het zo ver had kunnen komen. Omdat ik net alleen was gaan wonen, kon ik mijn verhaal niet kwijt. Ik weet nu dat ik heel gevoelig ben en daardoor extra kwetsbaar voor depressieve gevoelens. In het begin vond ik het erg moeilijk om te aanvaarden dat ik pillen moest nemen om me ‘normaal’ te voelen, maar ook dat heb ik op een bepaald moment van me af kunnen zetten.’

Steun van collega’s

‘Na drie maanden voelde ik me sterk genoeg om weer te gaan werken, maar ik heb de antidepressiva wel ongeveer een jaar genomen. Uiteindelijk heb ik de medicatie langzaam afgebouwd. Nu leef ik pillenvrij en slaap ik ook zonder slaapmiddelen als een roos. Je zou verwachten dat de drempel hoog was om weer te gaan werken, maar dat heb ik niet zo ervaren, misschien omdat mijn collega’s me ontzettend hebben gesteund. Iedereen was heel begripvol: we beseffen allemaal dat het risico op een burn-out in onze sector nu eenmaal erg groot is.’

Wees niet beschaamd

‘Ik volg nu yogalessen, ga regelmatig lopen of zwemmen. Kortom, ik kijk goed uit dat het niet meer zo ver komt. Als je het een keer hebt meegemaakt, herken je de signalen veel vlugger. Achteraf bekeken was ik erg jong – net tweeëntwintig – om al een burn-out te krijgen, maar ik heb er heel veel van geleerd. Ik wil ook één ding meegeven aan iedereen die dit leest: als je jezelf hierin herkent, wees dan niet bang of beschaamd om hulp te vragen aan je arts of een therapeut. Er zijn véél meer mensen die dit meemaken dan je denkt.’

[td_smart_list_end]

Meer weten over burn-out? Raadpleeg ons volledige dossier hier.

Lees ook: 

• Hoe herken je een burn-out? Dit zijn de 4 alarmsignalen
• 3 tekenen die erop kunnen wijzen dat je een burn-out nabij bent
• ‘Ik heb een burn-out. Wat nu?’: met deze tips kom je er weer bovenop