Sommige keuzes veranderen je leven, maar je moet durven te springen en te kiezen voor je eigen geluk. Rik (34) deed het en beklaagde zich dat niet. Hij vertelt over de (extreme) beslissing die hem pas écht gelukkig maakte.
‘Mijn vrouw Vicky en ik hebben vijf zonen: William is twaalf en Vince is tien. Onze tweeling Jake en Matthew vierde dit jaar hun achtste verjaardag en Lewis – de benjamin van ons gezin – is drie. Tot 2014 werkte ik in de verkoop en was ik bezig met mijn opleiding tot opvoeder terwijl Vicky aan de slag was als verpleegkundige en vroedkunde studeerde. Werken en studeren in combinatie met de zorg voor toen nog vier jonge kinderen was pittig. Vicky en ik liepen onszelf constant voorbij. Het huishouden bleef liggen en voor qualitytime met de kinderen was er amper tijd. Kortom: het was ploeteren en hopen dat we niet zouden verzuipen.’
‘Van een gezonde verhouding tussen werk en privé was geen sprake meer. Er was gewoonweg géén balans. Toen mijn vader niet veel later overleed, bracht dat de zaken in perspectief en begonnen we na te denken of er geen andere opties waren. Voorheen had ik er nooit aan gedacht om thuisblijfpapa te worden. Ik heb ook nooit gedacht dat mijn vrouw wel zou thuisblijven voor de kinderen. Zij heeft meer hogere diploma’s dan ik en had een betere functie én een beter loon, waardoor het bijna vanzelfsprekend was dat als er íémand thuis zou blijven, ik die rol voor mijn rekening zou nemen. Moeilijk was het niet om die beslissing te nemen, al weet je pas wat het zal geven als je het effectief doet.’
Handen vol
‘Thuisblijfouders zijn eerder uitzondering dan regel, en thuisblijfpapa’s zijn al helemaal een zeldzaamheid iets. Ook vandaag nog krijg ik vaak de vraag hoe het komt dat ik thuis ben en Vicky niet. Mensen denken meestal nog in stereotiepe beelden, namelijk dat de man des huizes de kostwinner moet zijn. Maar voor ons werkt dít. Als thuisblijfpapa heb ik mijn handen vol, al betekent dat niet dat alle huishoudelijke taken op mijn nek terechtkomen. De dagelijkse dingen – zoals de kinderen wakker maken, aankleden, naar school brengen en later weer oppikken – doe ik, maar er zijn ook zaken die ik aan Vicky overlaat, zoals de strijk. Verder houden we geen takenlijst bij van wie wat moet doen. Zowel Vicky als ik springen bij waar nodig, al kan ik mijn schema makkelijker aanpassen aan ons gezin.’
Met zeven personen en één inkomen moeten we uiteraard niet te gek doen, maar onze zonen komen niets tekort.
‘De keuze om thuisblijfpapa te worden heeft tal van pluspunten, al zijn er ook nadelen. De afgelopen zes jaar bouwde ik niet aan een carrière, maar ik geloof niet dat zoiets je toekomst op de werkvloer hypothekeert. Daarnaast moeten we alle rekeningen met één loon zien te betalen, al zie ik dat niet als een nadeel, omdat thuisblijven een persoonlijke keuze is. Ik ben zelf opgegroeid in een gezin waarin geldgebrek heerste, en dat is een ander verhaal. Met zeven personen en één inkomen moeten we uiteraard niet te gek doen, maar onze zonen komen niets tekort.’
Ze zijn zó groot
‘Waarom thuisblijfpapa worden de beste beslissing van mijn leven is? Ik ben er altijd voor onze kinderen én Vicky. Ik ben bevoorrecht dat ik mijn kroost bewust zie opgroeien. Naar mijn mening is dat iets wat door onze generatie ietwat wordt onderschat. Uiteindelijk zijn je kinderen maar één keer klein, en die kostbare tijd krijg je nooit meer terug. Alles is vergankelijk, en al zeker de jeugd van je kinderen. Je knippert eens met je ogen, en plots ben je – bij wijze van spreken – jaren verder. Als je er dan niet voor je kinderen bent, kan je dat nooit meer goedmaken, denk ik. Ik ken verschillende mensen die hun ouders verwijten dat ze er vroeger te weinig waren. Dat is blijkbaar iets wat blijft hangen, ook in een later stadium van het leven. Het lijkt me dus logisch dat je er alles aan doet om dat scenario te vermijden, als je daar tenminste de kans toe krijgt.’
Ik ben bevoorrecht dat ik mijn kroost bewust zie opgroeien.
‘Voor alle duidelijkheid: ik wil niemand met de vinger wijzen, want een alleenstaande heeft die keuze sowieso al niet en er zijn ook tweeverdieners die niet voldoende verdienen om dit te kunnen doen. We worden met z’n allen in een systeem gegooid waarin je bijna met z’n tweeën moet zijn om rond te komen. Als ik voltijds werkte, zouden we meer financiële ruimte hebben, maar veel extraatjes zullen er niet overblijven als je daar het prijskaartje van de kinderopvang en een extra wagen bij rekent. Weegt zoiets op tegen het geluk van thuis te blijven voor de kinderen en de rust die dat brengt? In ons geval niet.’
Lees ook:
