Gen F

Join onze community en krijg extra toegang tot artikelen, deel jouw verhaal & ...
© Tim De Backer

‘Soms huilde ik van ellende omdat ik mijn dochter moest achterlaten en uit woede dat onze procedure maar niet opschoot.’

Tamara (41) mocht haar adoptiezoon pas na een verblijf van zes maanden in Nigeria meenemen naar huis

Tamara droomde hardop van een schat van een adoptiekindje. De procedure duurde eindeloos, bracht veel stress met zich mee en kostte handenvol geld. Maar ze hield vol, in de hoop ooit dat zo vurig gewenste kindje in de armen te kunnen sluiten…

‘Adoptie is in onze familie niet onbekend. Nadat onze dochter Chloë geboren werd met een ongeplande keizersnede en de dokters me afraadden om opnieuw zwanger te worden, dacht ik voor een tweede kindje meteen aan adoptie. Het was een idee waar mijn man Kevin even aan moest wennen, maar waarin hij uiteindelijk volledig meeging. Chloë was 3 toen we ons aanmeldden voor adoptie. In het begin ging alles verbazingwekkend snel. We meldden ons aan, volgden de verplichte adoptiecursus, kregen een huisbezoek, hadden een gesprek met een psycholoog en werden door de rechtbank goedgekeurd als kandidaat-adoptieouders. Ook onze inschrijving bij het adoptiebureau verliep vlot.

Alles bij elkaar nam dat een jaar tijd in beslag. Kevin en ik waren het er meteen over eens dat we graag een donker kindje wilden. Omdat Ethiopië een van de weinige landen was die niet als eis stelden dat we voor de kerk gehuwd moesten zijn, kozen we voor een kindje van daar. In het begin wees niets erop dat we problemen zouden krijgen met onze adoptie en zeiden ze ons in het adoptiebureau ook dat we maximaal twee jaar op ons kindje zouden moeten wachten. We hadden er alle vertrouwen in en betaalden dan ook zonder aarzelen een aanzienlijk bedrag voor de werkingskosten.’

Ze zeiden ons in het adoptiebureau ook dat we maximaal twee jaar op ons kindje zouden moeten wachten.

Vage info

‘Een jaar lang stonden we op de pre-wachtlijst voor Ethiopië, daarna kwamen we op de officiële wachtlijst terecht. Maar plots werd de samenwerking met een van de twee Ethiopische weeshuizen stopgezet. Meer informatie daarover kwam erg laat en bleef vaag. Toen we het adoptiebureau contacteerden, konden zij ons niet uitleggen hoe de vork nu precies in de steel zat. Dat was heel frustrerend. We moesten gewoon afwachten en zagen de maanden voorbijgaan. Als bij wonder kwam een jaar en negen maanden later plots een mailtje met de vraag naar heroriëntering voor een kindje uit Nigeria. Na al die jaren klonk dat ons als muziek in de oren.

Ook al schatten we onze kansen op dat ogenblik maar laag in – er waren immers nog heel wat andere kandidaat-ouders -, toch kregen we uiteindelijk telefoon met de vraag of we nog steeds geïnteresseerd waren. Er was een tweejarig jongetje gevonden. Diezelfde dag nog gingen we naar het adoptiebureau en kregen we de eerste foto van ons zoontje Zaï te zien. Het was liefde op het eerste gezicht. En na jaren wachten op een broer of zus was het ook voor Chloë een grote ontlading. Heel even zag het ernaar uit dat onze adoptiedroom eindelijk in een stroomversnelling terecht was gekomen. Twee maanden later zouden we al kunnen afreizen naar Nigeria, waar we drie tot vier weken met onze zoon zouden moeten blijven voor we samen naar huis konden.’

Zaak verkopen

‘Ik begon meteen de nodige regelingen te treffen om mijn eigen zaak in doopsuiker draaiende te kunnen houden tijdens mijn afwezigheid. Kevin vroeg op zijn werk het ouderschapsverlof voor onze dochter aan dat hij nog niet opgenomen had, we begonnen volop te pakken en thuis de kinderkamer klaar te zetten voor Zaï… Maar na twee maanden gebeurde er niets. En ook tijdens de derde maand kregen we nog steeds geen info over ons vertrek. En toen, na een jaar wachten op onze afreisdatum, veranderde Nigeria uit het niets zijn procedure. In plaats van twee tot drie weken moesten we ineens drie maanden in het land verblijven voordat we Zaï zouden kunnen meenemen. Die drastische wijziging kregen we pas acht weken voor we zouden afreizen te horen. Voor mij zat er niets anders op dan mijn zaak te verkopen.

In één klap zat ik zonder werk, maar moesten we wel de middelen zien te vinden om drie maanden in Nigeria te kunnen verblijven met ons gezin. Een advocaat van de organisatie zou ter plaatse alles regelen en een verblijf voor ons zoeken. Maar hoe geruststellend dat in eerste instantie ook klonk, des te slechter was de huisvesting waarin we terechtkwamen. Er wachtte ons een smerige, piepkleine hotelkamer waarin we met het hele gezin drie maanden moesten verblijven en waarvoor we € 120 per nacht moesten betalen. De ratten liepen langs de ramen en de gordijnen waren gescheurd. Het was een onhoudbare situatie waarvoor we – na veel gedoe met onze plaatselijke advocate – uiteindelijk zelf een oplossing zochten.

De ratten liepen langs de ramen en de gordijnen waren gescheurd. Het was een onhoudbare situatie.

De dag na onze aankomst mochten we voor het eerst bij Zaï op bezoek, en dat was natuurlijk wel een lichtpunt. Vijf dagen lang gingen we elke dag naar het weeshuis. Daarna mochten we Zaï meenemen naar dat slechte hotel, waar we de dagen maar door moesten zien te komen met twee kinderen van 3,5 en 7. Op aanraden van Nederlandse adoptieouders die we hadden leren kennen, bezochten we op woensdag de jachtclub die door expats wordt bezocht. Zo leerden we een aantal mensen kennen die ons ter plaatse wegwijs maakten. Toen in drie weken tijd tweemaal brand was uitgebroken in ons hotel door een oververhitte generator, bood een Afrikaans expatkoppel zelfs aan om tijdens hun vakantie op hun huis en honden te komen passen, zodat we even weg konden uit die muffe kamer van het veel te dure hotel met smerig zwembad en op adem konden komen in weelde.’

Ernstig zieke dochter

‘Tijdens die twee heerlijke weken zochten we met de hulp van onze plaatselijke advocate naar een beter verblijf. Maar dat bleek tien keer zo smerig als het modelappartement dat we hadden bezichtigd. Het water uit de kraan was bruin en stonk naar eieren. Kort daarna liep onze dochter een besmetting met een vleesetende bacterie op ten gevolge van onze slechte huisvesting. Ondanks onze antimalariamedicatie werd ze toch met de ziekte besmet. Als we niet het geluk hadden het ziekenhuis te kunnen bezoeken dat door de Vlaamse Joshua Kempeneer (van Developement Africa, red.) in Lagos was opgericht, had het er voor Chloë niet goed uitgezien.

Ondanks haar behandeling raadde de dokter, die we eeuwig dankbaar zijn, ons aan om met Chloë naar huis te gaan. Een datum waarop we voor de plaatselijke rechtbank zouden moeten verschijnen om Zaï definitief aan ons toe te wijzen, hadden we nog niet. Ik besloot dus met Chloë voor twee maanden terug te keren naar België. Kevin bleef met Zaï in Nigeria achter.’

Vervallen visum

‘Maar ik was amper een dag thuis toen Kevin me belde dat ik meteen moest terugkeren. Ineens zouden we bezoek krijgen van het ministerie, en die stonden erop dat beide ouders aanwezig waren. Ik had mijn vlucht al geboekt, maar een visum had ik natuurlijk niet meer. Het mijne was een single entry. Opnieuw moest ik een hoop stress doorstaan om alles op tijd geregeld te krijgen op de Nigeriaanse ambassade in Brussel. We hadden ondertussen al een immens bedrag uitgegeven, maar opnieuw moest er geld neergeteld worden. Ik moest halsoverkop onze dochter bij mijn moeder achterlaten en naar Nigeria terugvliegen. Het visum van Kevin was ook bijna vervallen. Ook om dat in orde te krijgen moest er weer veel geld worden betaald. Binnenlandse Zaken, Buitenlandse Zaken… Alle instanties hebben we aangesproken om ons te helpen, en overal vingen we bot.

Er waren dagen dat ik zat te huilen van ellende om het verdriet om mijn dochter te moeten achterlaten en uit woede dat er geen vooruitgang kwam in onze procedure. Ik zag soms echt niet hoe het ooit goed zou kunnen komen. Ons adoptiebureau was op de hoogte en probeerde vooruitgang te realiseren, maar zonder resultaat. Drie maanden waren we in Nigeria toen we eindelijk voor de rechtbank konden verschijnen, mede dankzij de hulp van Joshua Kempeneer. Ik was ondertussen een inzinking nabij en we stonden op het randje van in de schulden belanden. Zonder spaargeld waren we er financieel aan onderdoor gegaan. Na ons rechtbankbezoek ben ik teruggekeerd naar onze dochter. De weg die Kevin en Zaï nadien nog drie maanden lang moesten afleggen om het land uit te raken, had alles weg van een hallucinant filmscenario. Zonder de hulp van de Nederlandse en Belgische contacten die we daar gelegd hadden, was dit nooit goed gekomen.’

Zaïs liefde, mooie lach en warme knuffels doen ons beseffen dat alle ellende niet voor niets is geweest.

Voor het leven getekend

‘Vandaag is Zaï twee jaar bij ons en heeft hij in België helemaal zijn draai gevonden. De negatieve ervaringen in Nigeria liggen ondertussen achter ons, maar hebben wel hun sporen nagelaten. Financieel zijn we helemaal opnieuw moeten beginnen, en emotioneel zijn we hierdoor allemaal voor het leven getekend. Chloë wil niet langer dan één nacht uit huis logeren, Kevin is veel emotioneler geworden, en ook bij mij heeft dit sporen nagelaten.

Bij het adoptiebureau hebben we erop aangedrongen niet langer samen te werken met de organisatie in Nigeria, want we zouden niet willen dat nog andere gezinnen moeten meemaken wat wij moesten doorstaan. Gelukkig doet Zaï het goed en groeit hij uit tot een schat van een jongen. Zijn liefde, mooie lach en warme knuffels doen ons veel vergeten. Alle ellende is daardoor niet voor niets geweest.’


Lees ook:

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content

' ' '