Gen F

Join onze community en krijg extra toegang tot artikelen, deel jouw verhaal & ...
© TIM DE BACKER

‘Het voelt alsof ik een kind ben verloren, en dat verdriet zal ik altijd blijven meedragen’

Elke (37) doorliep 2 adoptieprocedures, maar bleef kinderloos achter

Elke droomde hardop van een schat van een adoptiekindje. De procedure duurde eindeloos, bracht veel stress met zich mee en kostte handenvol geld. Maar ze hield vol, in de hoop ooit dat zo vurig gewenste kindje in de armen te kunnen sluiten…

‘Zes jaar lang deden mijn man en ik er alles aan om zwanger te worden. We doorliepen zelfs 12 pogingen met ivf, maar onze vurige kinderwens werd niet vervuld. En toen vroeg een collega me plots of ik al aan adoptie had gedacht. Het was een optie waarbij ik midden in onze ivf-lijdensweg nog niet echt stil had gestaan. Maar eigenlijk stond ik er wel voor open. Het hoefde voor mij geen kindje van mezelf te zijn. Zolang ik maar moeder kon worden, was het goed. Ook mijn man volgde die gedachte. Mijn collega stelde ons voor aan vrienden die twee kindjes uit Ethiopië hadden geadopteerd. Al bij de eerste aanblik van die twee schatjes was ik op slag verliefd en ook mijn man was overtuigd dat hij er volop voor wilde gaan. De adoptieouders waarschuwden ons meteen: het adoptietraject zou lang worden en de kosten zouden hoog oplopen. Maar dat weerhield ons er niet van om ons meteen aan te melden. Op het eerste gesprek met een maatschappelijk werker van het adoptiebureau en het daaropvolgende huisbezoek moesten we anderhalf jaar wachten, maar we hielden er wel een goed gevoel aan over. Ook de twee gesprekken met een psycholoog verliepen prima.’

Gecheckt en goedgekeurd

‘Enkele maanden later was het feest. We waren door het adoptiebureau goedgekeurd als kandidaat-adoptieouders! We verschenen twee keer voor de rechtbank en kregen enkele maanden later de goedkeuring om ons op de pre-wachtlijst te laten zetten voor een kindje uit Ethiopië. Het was een heel succesvol traject waar we alle vertrouwen in stelden. In mijn hoofd begon ik al volop te dromen en fantaseren over mijn eigen kindje uit Ethiopië. Mama worden werd voor het eerst een realistisch vooruitzicht. Het zou nu nog slechts een kwestie van tijd zijn. Ik las het ene boek na het andere over adoptie, was er dag in, dag uit mee bezig en trok ook mijn man mee in mijn enthousiasme.

Alles was klaar voor een kindje. En toen kwam de mail dat alle adopties uit Oeganda voor onbepaalde tijd werden opgeschort.

Vier maanden nadat we op de pre-wachtlijst waren gezet, kwamen we op de officiële wachtlijst terecht. We stonden op plaats 47 en meteen moesten we een paar duizend euro op tafel leggen voor de interne werkingskosten van de procedure. Maar toen kwam plots het slechte nieuws dat de samenwerking met een van de twee weeshuizen in Ethiopië werd stopgezet. Die boodschap kwam hard aan, maar ze stelden ons gerust dat met de hulp van het andere weeshuis alles in orde zou komen. We bleven naar infovergaderingen gaan, maar daar kregen we alleen te horen dat we verder moesten afwachten. Twee jaar later waren we nog nauwelijks opschoven op de wachtlijst en kreeg ik het gevoel dat het met het bureau waarmee we in zee gegaan waren, niet zou lukken. Daardoor besloten mijn man en ik ons contract op te zeggen, ondanks de al gemaakte kosten. We kregen een kleine duizend euro van onze som terug, maar daar kon ik mee leven. Wij waren immers zelf met de procedure gestopt.’

Verlossend telefoontje

‘Maar opgeven wilde ik absoluut nog niet. Meteen na het beëindigen van ons contract bij het bureau stapten we naar een ander adoptiebureau en kozen voor een kindje uit Oeganda. Als we direct een dossier openden, was de kans reëel dat we datzelfde jaar nog een kindje in Oeganda zouden kunnen ophalen. Mijn geluk kon niet op. Als een gek begon ik alle documenten te verzamelen die nodig waren voor ons dossier, en dat loonde. Twee maanden later werd ons dossier al doorgestuurd naar Oeganda. We betaalden meteen het tweede luik van de kosten – opnieuw een paar duizend euro – en moesten nu alleen nog wachten op het verlossende telefoontje waarin we te horen zouden krijgen wanneer we ons kindje konden gaan ophalen. Dolenthousiast begon ik de kinderkamer in te richten. En in mijn hoofd zag ik al helemaal hoe onze vrienden en familie ons zouden staan opwachten in Zaventem, wanneer we met ons kindje zouden thuiskomen.’

Opgeschorte adoptie

‘En toen moest mijn man plots afscheid nemen van de grootmoeder die jaren als een moeder voor hem was geweest. Zijn enthousiasme werd plots een stuk minder groot. Als koppel kregen we het daardoor heel moeilijk. Maar ik hield me recht aan het vooruitzicht van ons kindje dat nu wel écht elke maand zou kunnen komen. De kinderkamer was klaar, vakanties werden uitgesteld en ik verloor mijn telefoon niet uit het oog. Tot er plots een mail kwam dat alle adopties uit Oeganda voor onbepaalde termijn werden opgeschort. Ik kreeg het ijskoud vanbinnen. Wij stonden ondertussen al ergens boven aan de lijst! En ook al besefte ik met mijn verstand meteen dat dit waarschijnlijk het einde zou betekenen voor ons – we waren ondertussen al drie jaar verder en ons spaargeld was zo goed als helemaal op – toch bleef ik diep in mijn hart nog altijd hopen. Tot nog eens een paar maanden later door Oeganda plots de regel werd ingevoerd dat adoptieouders voordat ze met hun kindje naar huis mogen, eerst een jaar in het land van herkomst moesten blijven wonen. Dat was de doodsteek voor ons. Zowel praktisch als financieel was dat voor ons niet haalbaar. Na tien jaar vechten voor een kind zaten we financieel aan de grond en zouden we nooit meer mama en papa worden. Toen stortte mijn wereld helemaal in.’

Stap voor stap komen we de pijn om onze onvervulde kinderwens samen stilaan te boven.

Tot het bittere einde

‘Ik wilde voor mijn kinderwens doorgaan tot het bittere eind en zou zelfs nog voor een derde procedure gegaan zijn, maar voor mijn man was het genoeg geweest. Hij wilde eindelijk weer leven. Ik ging door een hel en kon maar aan één ding meer denken: mijn kindje dat nooit zou komen. Eten of slapen deed ik nog nauwelijks en ik kwam in een diepe depressie terecht. Ik kon niet meer werken en ging ten onder aan mijn schaamtegevoel en minderwaardigheidscomplex omdat ik geen mama kon worden. Uiteindelijk heb ik acht maanden dagtherapie moeten volgen om er weer bovenop te komen. Vandaag werk ik opnieuw voltijds en kan ik veel van mijn moederliefde kwijt aan onze hondjes. Maar het gemis van mijn kindje bezorgt me nog altijd nachtmerries. Het voelt alsof ik een kind ben verloren, en dat verdriet zal ik altijd blijven meedragen. De confrontatie met een vriendin die zwanger wordt, blijft pijnlijk. Maar mijn man en ik kunnen nu wel praten over ons verdriet. Wanneer we een schattig kindje tegenkomen, maken we zelfs al grapjes over hoe we het zouden willen stelen. Ik heb nog een lange weg te gaan, maar stap voor stap komen we de pijn om onze onvervulde kinderwens samen stilaan te boven.’


Lees ook:

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content

' ' '