Gen F

Join onze community en krijg extra toegang tot artikelen, deel jouw verhaal & ...

'Mijn tweelingzus is in 2020 meter geworden van mijn eerste kindje, maar het is al een jaar geleden dat we elkaar nog geknuffeld hebben.'

KNUFFELDAG: 9 lezeressen vertellen wie ze nu graag eens zouden willen vastpakken

Jolien Meremans
Jolien Meremans Webjournalist


Knuffelen ofte ‘liefkozend tegen zich aandrukken’, dixit Van Dale. We zouden vandaag, morgen en gisteren niets liever willen. En hoewel we elkaar niet stevig kunnen vastpakken, laten wij Knuffeldag ook vandaag niet zomaar voorbijgaan. 9 lezeressen vertellen wie zij graag nog eens zouden willen vertroetelen.

Elkes (29) papa kreeg vorig jaar te horen dat hij kanker heeft. Ze heeft hem sindsdien nog maar drie keer gezien.


‘Ik zou heel graag mijn papa nog eens willen vastnemen, want hij is ziek. In juni is er voor een tweede keer kanker bij hem vastgesteld. In 2019 kreeg hij al eens te horen dat hij blaaskanker had. Hij werd toen geopereerd om de kanker weg te laten halen, maar vorig jaar kreeg hij dus voor een tweede keer slecht nieuws. Deze keer ziet het er helaas minder goed uit. Ik zou hem dan ook heel graag eens goed knuffelen en troosten, maar dat mag nu uiteraard niet. Ik heb hem sinds de diagnose nog maar drie keer in het echt gezien. Af en toe videobellen we wel. Hij is vaak moe, dus ik kan hem niet elke dag horen, maar op die manier proberen we er toch voor elkaar te zijn.’

De beste vriendin van Joyce (30) wordt vandaag geopereerd aan haar hart.


‘Mijn beste vriendin is dit jaar 31 geworden. Zes jaar geleden moest ze wegens een infectie op haar hartklep onder het mes en liet ze biologische hartkleppen plaatsen. Ze had op dat moment nog geen man en omdat kinderen krijgen zónder nieuwe hartkleppen onmogelijk was, zag ze geen andere optie. Ik bezocht haar toen minstens twee keer per week en zo zijn wij eigenlijk van “gewone” vriendinnen beste vriendinnen geworden. Sindsdien zijn we er altijd voor elkaar geweest: ze was op mijn trouw, steunde mij toen mijn vader stierf, ik werd meter van haar eerste kindje en mijn man is sinds kort peter van haar tweede kindje. Eerder dit jaar kreeg ze het slechte nieuws dat haar hartkleppen volledig versleten zijn. Dat is zes jaar vroeger dan verwacht.’



‘Ze wordt vandaag geopereerd, maar door de maatregelen hebben we elkaar al maanden niet meer kunnen vastnemen, dat zou voor haar trouwens ook levensgevaarlijk zijn. Het is superbelangrijk om voldoende afstand te bewaren, maar het doet anderzijds ook heel veel pijn om haar niet in mijn armen te kunnen nemen. Ik ga haar na de operatie ook niet echt fysiek kunnen steunen, want ze mag de eerste dagen geen bezoek ontvangen. Ik kan alleen maar hopen dat alles goed komt en we elkaar binnenkort wel weer stevig kunnen vastpakken.’

Eleni (24) heeft schrik dat ze haar grootouders zal besmetten.




‘Ik heb altijd een heel goede band gehad met mijn grootouders en ik ben een enorme knuffelbeer. Dat ik hen niet van dichtbij kan zien, net nu ze het zo moeilijk hebben, hakt er bij mij dan ook zwaar in. Oké, ik kan ze vanop afstand en met een mondmasker weleens zien, maar ik mis ons fysiek contact enorm hard. Ik werk zelf als vroedvrouw en werkte tijdens de twee golven op een COVID-19-dienst, dus het was en is uiteraard nog steeds heel belangrijk dat ik voorzichtig ben als ik hun buurt kom. Ze vinden dat natuurlijk zelf heel spijtig, mijn oma begrijpt het ook niet altijd, maar ik zou het mijzelf nooit ofte nimmer vergeven als ze door mij ziek zouden worden. Omdat ik in de zorg werk, wéét ik hoe belangrijk het is om mij aan de maatregelen te houden, maar voor iemand die zo graag knuffelt is het zelfs voor mij moeilijk om vol te houden. Daarom hoop ik uit de grond van mijn hart dat iedereen zich aan zijn knuffelcontacten houdt, zodat ik snel mijn grootouders weer kan vertroetelen.’

Laura (25) zou graag zichzelf eens stevig willen vastnemen.


‘Ik kamp al jaren met een eetstoornis. De coronacrisis heeft natuurlijk niet veel goeds gedaan aan mijn mentale en lichamelijke toestand, want er ontstaan ontzettend veel wachtlijsten. Sinds december ben ik eindelijk samen met een psychiater en psycholoog weer werk aan het maken van mijn gezondheid. Het is dankzij mijn behandeling dat ik nu voor het eerst besef dat er maar één iemand is die echt eens stevig wil vastnemen, en dat is mijzelf. Ik stond de afgelopen jaren altijd paraat voor de mensen rondom mij en gaf ze een knuffel wanneer ze die nodig hadden, maar ik sloeg mijzelf altijd over. Ik heb mijn lichaam en geest altijd op de tweede plaats gezet en daar wil ik nu verandering in brengen.’

Ik kan alleen maar hopen dat alles goed komt en we elkaar binnenkort wel weer stevig kunnen vastpakken. – Joyce


‘Die eetstoornis is jarenlang een van mijn beste vrienden geweest. Ik ben 25 jaar en mijn lichaam zorgt intussen al 25 jaar voor mij, ongeacht wat het al allemaal heeft doorstaan. Het wordt tijd dat ik het eens wat liefde teruggeef. Ik heb mijzelf altijd weggecijferd voor alles en iedereen en wil nu vooral mijzelf op de eerste plaats zetten, hoe egoïstisch dat ook mag zijn. Ik wil ook eens neen durven te zeggen als iemand mijn hulp nodig heeft, want ik heb ook zelf hulp nodig. Die hulp kan ik alleen maar krijgen als ik mijzelf graag leer zien.’

Carol (26) heeft haar tweelingzus al bijna een jaar niet meer geknuffeld.


‘Net voordat mijn zus en ik vorig jaar in maart onze 26ste verjaardag zouden vieren werd de eerste lockdown aangekondigd. Ik ging haar toen normaal gezien vragen of ze de meter van mijn eerste kindje wilde worden, maar dat heb ik uiteindelijk vanop afstand moeten doen. We hebben elkaar sinds maart niet meer geknuffeld. Carmen is ondertussen al meter geworden van mijn kindje, en ook toen ze voor het eerst op kraambezoek kwam, heeft ze mij niet kunnen omhelzen. Ze werkt als verpleegster, dus we moeten extra goed opletten als we haar zien. Ze heeft ons kindje wel al vastgenomen, maar enkel omdat we wisten dat ze toen negatief getest was. Naast de meter van mijn kindje en mijn tweelingzus is ze trouwens ook nog eens mijn beste vriendin, dus het doet enorm veel pijn om haar eens niet te mogen knuffelen.’

De broer van Jana (27) is haar knuffelcontact, maar ze hebben elkaar al maanden niet meer gezien.


‘Mijn broer en ik konden elkaar als kind niet luchten, maar toen onze ouders op een nogal onaangename manier uit elkaar gingen werden we elkaars allerbeste vrienden. Sindsdien zijn we onafscheidelijk, figuurlijk dan toch, want na mijn studies bleef ik in Gent plakken terwijl mijn broer in Limburg woont. Hij studeert geneeskunde en woont bij wijze van spreken bijna in het ziekenhuis, dus het risico om elkaar in real life te zien is momenteel te groot. Tussen de eerste en de tweede lockdown hebben we elkaar nog eens gezien, maar sindsdien spreken we alleen nog af via FaceTime.’

Omdat ik in de zorg werk, wéét ik hoe belangrijk het is om mij aan de maatregelen te houden. – Eleni


Ondanks dat we elkaar nauwelijks zien, hebben we er toch voor gekozen om elkaar als knuffelcontact te kiezen. We zijn beiden single en willen ervoor zorgen dat we áls we de kans krijgen om elkaar dan toch eens te zien, we eens goed kunnen knuffelen. Moesten we wat dichter bij elkaar in de buurt wonen, dan zouden we natuurlijk veel sneller aan elkaars deur staan. En oké, ik zie hem wel op het scherm, maar als je momenteel single én student bent, kan eens écht met iemand praten volgens mij wonderen doen. Ik ben dan ook heel trots op het feit dat hij blijft doorzetten en erin slaagt om een stage met zijn studies, studentenjob én een pandemie te combineren.’

Loes (32) wil haar mama knuffelen om te tonen dat ze er altijd voor haar zal zijn, hoe moeilijk ze het ook heeft.




‘Mijn mama heeft het momenteel niet zo makkelijk. Vijf jaar geleden kreeg ze te horen dat ze een tot nu toe ongeneselijke oogziekte heeft waardoor haar zicht achteruit gaat. Wanneer ze geconfronteerd wordt met iets wat ze plots niet meer zelfstandig kan, is dat voor haar mentaal zwaar. Op zulke momenten zou ik haar eens dicht tegen mij aan willen trekken, maar dat kan nu helaas niet. Ze is gelukkig wel een doorzetter waar ik enorm naar opkijk.’

‘Nu het winter is en de dagen veel korter en donkerder zijn, ziet ze slechter. Daarom probeer ik er, ondanks dat ik haar door corona fysiek niet kan steunen, elke dag voor haar te zijn. Ze zorgt op woensdag voor mijn zoontje en voordat ik naar mijn werk vertrek, maak ik altijd even tijd om met haar te babbelen. Het is natuurlijk niet hetzelfde als een knuffel, maar op die manier wil ik haar toch duidelijk maken dat we er, ongeacht wat er ook gebeurt, altijd voor haar zullen zijn. Ik zie haar enorm graag, no matter what.’

Cléo (22) mist de leden van Chiro ‘t Klontje.


‘De deuren van onze Chirolokalen zijn, op een paar zondagen in de zomer na, al bijna een jaar niet open geweest. Dat eist zowel bij de leiding als bij de kindjes zijn tol. We krijgen de laatste tijd steeds vaker berichtjes van leden die zeggen dat ze ons missen en dat ze weer zouden willen spelen in plaats van elke zondag thuis te zitten. Als ik zo’n berichtjes krijg, breekt mijn hart. We zetten ons heel hard in voor kinderen die het minder breed hebben, maar dat betekent ook dat niet elk kind toegang heeft tot een gsm of het internet, wat maakt dat zij nu een beetje uit de boot vallen.’



‘We proberen zoveel mogelijk activiteiten online te organiseren en als we merken dat er kindjes van de radar verdwijnen, sturen we toch eens een mailtje naar de ouders om te polsen of alles goed met hen gaat. Maar ondanks dat we het gemis op die manier proberen te compenseren, bereiken we niet iedereen en merken we dat we een aantal kindjes aan het verliezen zijn. Ik zou hen zó graag eens willen vastpakken en zeggen dat alles wel weer goed zal komen. Momenteel is er helaas ook nog geen zicht op verbetering. Jeugdbewegingen hebben nog geen groen licht gekregen en ik denk dat wij nog zeker zullen moeten wachten tot 1 maart. Wij zijn een kleine Chiro, waardoor er een heel groot familiegevoel hangt en we elkaar dus ook heel hard missen. Ik kijk dan ook enorm hard uit naar de dag waarop we wel weer op ons terrein mogen verzamelen.’

Lisa (26) wil het huwelijksaanzoek van haar beste vriendin vieren.


‘Er zijn zoveel mensen die ik graag eens zou willen knuffelen, maar mijn beste vriendinnen steken er, naast mijn mama die mijn knuffelcontact is, toch met kop en schouders bovenuit. Net voor de tweede lockdown van kracht ging, kreeg ik van één van hen te horen dat ze ten huwelijk werd gevraagd. Toch wel jammer dat je zo’n belangrijke gebeurtenis niet kan vieren. Het afgelopen jaar kondigden ook heel veel vrienden aan dat ze zwanger zijn. We hebben die zwangerschappen en de gender reveals wel via Zoom kunnen vieren, maar dat is natuurlijk niet hetzelfde. Ik ben heel blij voor hen, maar ik heb het gevoel dat ik dat niet voldoende kan uiten. Het is intussen al een jaar geleden dat ik mijn vrienden nog eens heb geknuffeld en hoewel we dat compenseren met wandelingen, afspraakjes op Zoom en raambezoekjes, zal ik, hoe raar het ook zal aanvoelen, toch een gat in de lucht springen als knuffelen eindelijk weer mag.’

Lees ook:

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content

' ' '