'Ik heb het gevoel dat ik, hoe hard ik overdag ook studeer, compleet nutteloos ben.'
5 lezeressen over hun mentale gezondheid: ‘Ik weet niet of ik dit nog lang kan volhouden’
Met onze hashtag #allesokedaar proberen we iedereen die zich momenteel niet zo lekker voelt te helpen. Maar hoe keihard we ook aan die alarmbel trekken, het is niet voor iedereen even makkelijk om het leven vandaag door een roze bril te zien. En weet: da’s dik oké, net zoals er openlijk over praten óók dik oké is. Lana, Imani, Amber, Ananda en Muriel doen hetzelfde en vertellen in alle eerlijkheid hoe het écht met hen gaat.
Ananda (26) overwon tijdens de eerste lockdown haar eetstoornis. Nu heeft ze het opnieuw moeilijk.
‘Toen België voor de eerste keer in lockdown ging, besloot ik om iets aan mijn eetstoornis te doen. Ik had het in het begin van die periode heel moeilijk, omdat je plots alle controle kwijt bent, en dat is net iets waar mensen met een eetstoornis constant naar snakken. Ik kon heel moeilijk afleiding vinden, werd bijna verplicht om een hele dag naar mijzelf te kijken en begon weer obsessief te diëten, tot ik op een dag tóch een klik maakte. Ik besefte dat het eigenlijk het ideale moment was om aan te sterken: niemand kon zien dat ik kilo’s bijkwam én ik kon volledig op mijn eigen tempo bepalen waar ik mij goed bij voelde en waar niet. Ik heb mijn eetstoornis uiteindelijk relatief snel overwonnen en was voor zo goed als volledig hersteld toen de maatregelen afgezwakt werden. Ik heb dan ook enorm hard van de zomer genoten, want het was voor mij de eerste zomer sinds lang waarvan ik écht kon genieten. Nu we nog maar eens in een lockdown zitten en eigenlijk weer zulke strenge regels opgelegd krijgen, vind ik het heel lastig om niet te hervallen. Het leven is momenteel uitzichtloos en het is lastig om niet te weten wanneer er een einde komt aan deze situatie, dus waarom zou ik überhaupt mijn best nog doen? Je zit de hele tijd met jezelf opgescheept en dan gaat die mallemolen in je hoofd opnieuw draaien. Op de meeste dagen gaat het goed, maar op andere dagen, als er bijvoorbeeld nieuwe maatregelen worden aangekondigd, dan heb ik het wel moeilijk (stil). Omdat ik mijn vrienden en collega’s op de hoogte heb gebracht van mijn situatie én een boek heb uitgebracht over mijn eetstoornis, word ik wel sneller gecontroleerd én durf ik ook sneller hulp te zoeken. Dat is uiteindelijk mijn redding geweest om niet terug aan dat stemmetje in mijn hoofd toe te geven. En als ik zélf eigenlijk geen zin heb om te eten, dan doe ik het voor iemand anders, omdat dat hen in deze tijden misschien wel kan helpen.’
De paniekaanvallen van Muriel (22) volgen elkaar sinds de eerste lockdown steeds sneller op.
‘Net voordat het coronavirus in ons land uitbrak, maakte ik een stevige val. Ik moest in totaal twee keer geopereerd worden aan mijn voet. De eerste operatie verliep heel vlot, maar de tweede ingreep werd door het coronavirus een paar keer uitgesteld. Ik kon tussen die twee operaties in amper bewegen en moest elke dag verzorgd worden door een verpleegster. Ik woon al sinds mijn achttiende alleen en kan niet terugvallen op de hulp van familie. Aangezien er ook geen vrienden over de vloer mochten komen en ik niet meer kon sporten, voelde ik mij ontzettend eenzaam. Ik kamp al langer met psychische problemen, maar door die eenzaamheid namen mijn paniekaanvallen hard toe. Ik durfde niet meer te slapen omdat ik schrik had dat ik in mijn slaap zou sterven. Ik belde om de haverklap naar mijn huisarts voor pietluttige kwaaltjes en durfde bijna niet meer te bewegen. Toen ik hoorde dat mijn tweede operatie eindelijk kon doorgaan, kreeg ik alleen nog maar meer schrik. Ik was helemaal panisch geworden voor het coronavirus en had ontzettend veel schrik om het ook zelf te krijgen én het door te geven aan mijn thuisverpleegster, die het op haar beurt aan oudere mensen zou kunnen doorgeven. Zoiets zou ik mijzelf nooit kunnen vergeven. Toen de thermometer net voordat ik het operatiekwartier in mocht de hoogte in schoot, kreeg ik het helemaal benauwd. Gelukkig bleek het toestel kapot te zijn (lacht). Uiteindelijk is ook de tweede operatie heel vlot verlopen, maar omdat ik er zo lang op heb moeten wachten, heb ik amper van de zomer kunnen genieten. Ik zat opgesloten en kon nergens heen. In het begin van de coronacrisis hoorde ik mijn vrienden dagelijks, maar na acht maanden thuiszitten heb je elkaar nog maar weinig spannends te melden. Ik heb het gevoel dat onze vriendschap aan het verwateren is. (stil) Omdat thuis studeren niet aan mij besteed is en ik mij achter mijn computerscherm maar moeilijk kan concentreren, heb ik mijn studies dit jaar on hold gezet. Ik houd mij nu bezig met breien, bakken, kinesitherapie en volg sinds kort ook dagtherapie om aan mijn mentale gezondheid te werken. Dat heeft nu prioriteit, die studies kan ik later nog altijd opnieuw oppikken.’
Studente Imani (22) houdt zich strikt aan de maatregelen, maar dat weegt zwaar op haar gezondheid.
‘Rond mijn 16de ging ik voor het eerst op consultatie bij de psycholoog. Ik voelde mij toen al een tijdje heel slecht en het was uiteindelijk mijn mama die aan de alarmbel trok en mij aanraadde om hulp te zoeken (huilt). Een echte aanleiding was er niet, ik voelde mij gewoon rotslecht. Uit een vragenlijst bleek toen dat ik tekenen van een depressie vertoonde. Ik ben uiteindelijk een kleine twee jaar bij die psycholoog geweest om die donkere gedachten een halt toe te roepen. Het ging een tijdje goed, tot ik van school veranderde en opnieuw in een diepe put terechtkwam (stil). Ik besefte zelf dat het razendsnel bergaf ging en zocht uiteindelijk zelf opnieuw hulp. Intussen ben ik ruim anderhalf jaar niet meer bij de psychologe langsgeweest. Ik voelde mij voor het eerst in jaren weer oprecht gelukkig, maar toen kwam dat coronavirus opeens uit het niets mijn mentale gezondheid voor een derde keer verstoren. Wat het voor mij enorm zwaar maakt, is dat er geen einde aan lijkt te komen. Tijdens de eerste lockdown was er nog licht aan het einde van de tunnel, nu lijkt de miserie maar niet te stoppen. Dat maakt het voor mij persoonlijk heel moeilijk om positief te blijven en boven water te blijven zwemmen. Ik draai op automatische piloot en doe dingen omdat ze moeten, en niet omdat ik er zin in heb. Ik kon mezelf vroeger heel veel moed inpraten, maar dat gaat nu niet meer. Vooral het thuiszitten valt mij enorm zwaar. Oké, ik heb mijn mama, zussen en broer nog, maar ik voel mij toch in zekere zin eenzaam. Ik heb nood aan iemand extern, maar aangezien ik mij zoveel mogelijk aan de regels probeer te houden, blijft dat sociaal contact enorm beperkt. Dat mijn ouders gescheiden zijn en redelijk ver uit elkaar wonen, maakt het er niet makkelijker op (stil). In de media wordt af en toe beweerd dat jongeren de regels aan hun laars lappen, zulke uitspraken kunnen mij enorm kwaad maken. Ik zit al meer dan een maand thuis en zou niets liever willen dan mijn beste vriendin of oma eens goed vast te pakken. Omdat ik het zo moeilijk heb om af te wegen wie ik wil zien en wie niet, heb ik de laatste tijd heel veel huilbuien. Dan sluit ik mij op in mijn kamer, zodat niemand hoeft te zien dat ik het weer moeilijk heb. Ik heb de foute neiging om niet aan de buitenwereld te willen tonen dat ik het zwaar heb en daarom wil ik op deze manier mijn verhaal toch met de wereld delen, omdat ik wéét dat veel mensen zich veel sterker opstellen dan ze zijn. Gisteren besefte ik dat het ook voor mij weer hoog tijd is om opnieuw hulp te zoeken. Ik pieker momenteel veel, maar dat gepieker heeft dan weer een invloed op mijn slaap, waardoor ik overdag oververmoeid ben. En ik weet eerlijk gezegd niet of ik dat nog lang kan volhouden.’
Amber (23) werd ontslagen op haar allereerste job en vertoont nu symptomen van een depressie.
‘Ik begon het vorige maand pas écht heel moeilijk te krijgen, op 18 oktober om precies te zijn. Ik ben eerder dit jaar afgestudeerd als psychologe. Onze proclamatie kon volgens de universiteit enkel en alleen online georganiseerd worden. Ik had de rol van activiste een beetje op mij genomen en deed er alles aan om tóch nog een waardige coronaproof proclamatie te krijgen, maar de universiteit beweerde bij hoog en bij laag dat zoiets niet mogelijk was. Toen ik op 18 oktober voor een laatste keer met vrienden op restaurant ging en voorbij de universiteit wandelde, zag ik dat er op dat moment wél een diploma-uitreiking aan de gang was. Toen stortte mijn wereld heel eventjes in, omdat dat iets was waar ik zó ontzettend hard naar uitkeek. Ik ben toen echt in een diepe put beland en heb mij dagen slecht gevoeld. Ik ben normaal gezien niet iemand die bij de pakken blijft zitten, maar eerder dit jaar werd ik op mijn eerste job ontslagen om dezelfde reden: het coronavirus. Er was geen budget meer, dus ik moest vertrekken. Omdat het nu als schoolverlater ongelooflijk moeilijk is om een job te vinden, ben ik dan maar aan een nieuwe studie begonnen. Ik studeer best wel graag, maar de timing komt wel wat ongelegen, want mijn vriend en ik zijn volop op zoek naar ons eerste huisje. Ook dat zal nu dus uitgesteld moeten worden. En hoewel onze ouders heel veel begrip hebben voor de situatie, is het voor hen ook niet altijd makkelijk om zich constant aan ons te moeten aanpassen. Ik heb de laatste weken het gevoel dat ik, hoe hard ik overdag ook studeer, nutteloos ben. Ik zou een hele slechte psychologe zijn als ik niet zou weten dat ik een aantal symptomen van een depressie vertoon, dus ik voelde dat dipje wel ergens aankomen, maar het is toch altijd even schrikken als het er ook effectief is. Maar net omdat ik psychologe ben, weet ik ook dat het in de huidige situatie héél normaal is om je af en toe slecht in je vel te voelen. Daarom probeer ik mijn gevoelens met de buitenwereld te delen in vlogs, zo help ik niet alleen mijzelf, maar ook anderen.’
Lana (21) heeft schrik dat ze nooit meer van het studentenleven zal kunnen genieten.
‘Ik ben aan het middelbaar afgestudeerd zonder eigenlijk te weten wat ik wilde doen in het leven. Het is te zeggen: het is altijd een droom geweest om journaliste te worden, maar aangezien er vaak beweerd wordt dat je amper werk vindt in de journalistiek, borg ik die droom op en besloot ik om een totaal andere studierichting te volgen. Ik startte op mijn achttiende in de richting vroedkunde, en met succes. Ik heb nooit een herexamen gehad en had altijd relatief goede resultaten, maar toen ik aan de stage mocht beginnen, besefte ik pas dat de zorgsector helemaal niets voor mij was. Na 2,5 jaar besloot ik dan ook om een punt te zetten achter die studies. Ik besef zelf ook wel dat ik de twijfel om te veranderen veel te lang heb laten aanslepen, maar ik wou niet overkomen als een studiehopper. Uiteindelijk heb ik toch voor mijn jeugddroom gekozen en besloot ik begin dit jaar om communicatiemanagement te studeren, een beslissing waar ik tot op de dag van vandaag geen spijt van heb. Na amper twee weken les te volgen moesten we door de de coronacrisis plots overschakelen naar een online lessensysteem. Ik heb toen amper de tijd gehad om vrienden te maken, maar maakte mij nog niet meteen zorgen. Integendeel: ik kon mijn lessen goed voorbereiden, had meer dan voldoende tijd om te studeren én kon elke ochtend uitslapen. Dat we vandaag nog altijd thuis les zouden moeten volgen, had ik in de verste verte niet zien aankomen. En eerlijk gezegd ben ik het zo beu als koude pap om mij elke ochtend achter mijn bureau te loodsen. Ik ben enig kind en mijn ouders werken niet thuis, waardoor ik mij vaak heel eenzaam voel. Een groot deel van mijn klasgenoten ken ik nog steeds niet. Tja, wat wil je als je elkaar moet leren kennen via een groepschat? Het is zeker niet zo dat ik mij depressief voel, maar de dagen lijken onopgemerkt aan mij voorbij te gaan en ik heb schrik dat ik nooit meer van het studentenleven zal kunnen genieten. Wie weet hoelang duurt het nog voordat we nog eens een feestje kunnen bouwen. Mijn lief is in de streek een redelijk bekende dj, dus ik stond regelmatig op de dansvloer, maar ik bereik stilaan een leeftijd waarop die chirofuifjes passé zijn. Ik zou het jammer vinden als ik dat tijdperk niet in stijl zou kunnen afsluiten (lacht). Daarnaast heb ik ook ontzettend veel schrik voor de toekomst. Ik ben van een studierichting met héél veel werkzekerheid overgeschakeld naar een sector die momenteel in een zwart gat zit. Niet de beste timing, dus. Maar ik trek mij op aan de gedachte dat ik dan misschien wel bij de generatie zal horen die de sector uit de put zal moeten helpen.’
Heb je vragen over zelfdoding of wil je met iemand praten? Dat kan, gratis en anoniem. Op www.zelfmoord1813.be of www.tele-onthaal.be kan je chatten, bellen kan op de nummers 1813 (Zelfmoordlijn) of 106 (Tele-Onthaal).
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
