Voor een bruin kleurtje hebben we véél over, van onder de zonnebank gaan tot zelfs zonnebrand. Ann (33) zat vaak onbeschermd in de zon. Tot ze te horen kreeg dat ze huidkanker had.
‘8 juli 2013. Voor mij staat die datum ook wel bekend als de dag waarop ik te horen kreeg dat ik uitgezaaide huidkanker heb. Vijf jaar eerder liet ik al eens een melanoom weghalen op mijn rechterbovenbeen, maar zonder meer. Een melanoom is altijd kwaadaardig, maar de kanker had zich niet verspreid, dus er was geen nabehandeling nodig. Sindsdien ging ik regelmatig naar het ziekenhuis voor een check-up, en enkele jaren later werd tijdens een van die controles een tumor ontdekt op exact dezelfde plaats. Die werd verwijderd, en nog geen halfjaar later had ik weer prijs en werd er een nieuwe tumor weggehaald.’
Volgens de dokter zou ik niet meer lang leven. Hij sprak over weken en maanden.
‘Ik had al vaker pech gehad, toch viel ik die 8ste juli uit de lucht toen mijn oncoloog zei dat er uitzaaiingen waren gevonden in mijn lymfeklieren in de buik, pancreas en maag. Ik had ook een grote tumor aan mijn eierstokken en drie gezwellen ter hoogte van mijn lever. Mijn oncoloog zei dat de situatie levensbedreigend was. De kanker verspreidde zich razendsnel. Volgens hem zou ik niet meer lang leven. Hij sprak over weken en maanden.’
Herinneringendoos
‘Het is moeilijk te omschrijven wat er op zo’n moment door je heen gaat, als je weet dat je misschien het einde van het jaar niet haalt. Op dat ogenblik dacht ik alleen aan mijn zoontje. Nyo was destijds nog geen drie jaar. Ik was bang dat hij me zou vergeten, want zelf heb ik geen herinneringen aan die leeftijd. Na de diagnose begon ik vrijwel meteen een herinneringendoos te maken, gevuld met persoonlijke brieven, videofragmenten, maar ook mijn lievelingsboeken en – films en al mijn schoolrapporten. Ik wilde zeker zijn dat hij toch een beeld van me kon vormen. Heel mijn leven stond in het teken van de dood. Mijn toekomst zag er niet rooskleurig uit, toch wilde ik alles proberen opdat ik meer tijd zou krijgen. Ik had weinig opties, maar mijn dokter stelde voor om in een doelgerichte studietherapie te stappen. Dat bleek uiteindelijk mijn redding te zijn.’
Zware jaren
‘Zo’n behandeling verlengt het leven van patiënten gemiddeld met elf maanden, maar wonder boven wonder werkt ze bij mij nog altijd na bijna vijf jaar. Elke dag slik ik vijf pillen: drie om 10 uur en twee om 22 uur. Iedere maand ga ik naar het ziekenhuis voor een bloedcontrole en nieuwe medicatiedoosjes. Voorlopig ben ik stabiel. In vergelijking met andere patiënten die dezelfde medicatie slikken, heb ik heel weinig bijwerkingen. Ik ben sneller moe en heb een verhoogde bloeddruk, maar ik mag niet klagen.’
Ik ben van het principe dat er slechts twee opties zijn: of je geneest, of je gaat dood. Ik zit tussen die twee.
‘Ik heb ontzettend veel geluk en ben daar enorm dankbaar voor, al zijn het zware jaren. Tijdens de eerste drie jaar na de diagnose dacht ik constant aan de dood. Nu heb ik het gevoel dat ik in het ongewisse zit, want ik blijf maar leven, terwijl mijn doodvonnis was getekend. Het klinkt gek, maar het is enorm verwarrend dat ik toch weer plannen kan maken. Vooral psychologisch is het zwaar. (stil) Ik ben van het principe dat er slechts twee opties zijn: of je geneest, of je gaat dood. Ik zit tussen die twee.’
Zonnebankgrietje
‘Huidkanker domineert mijn leven al zo lang, en dat is heel vermoeiend. Het heeft een grote impact op wie ik vandaag ben. Vroeger was ik een heel nonchalant en zorgeloos type. Ik was een echte levensgenieter en nam het ervan. Als ik in de zon kwam, smeerde ik me vrijwel nooit in. Ik was ook een echt zonnebankgrietje: vanaf mijn 15de ging ik tot drie keer per week onder het zonnekanon. Ik wilde een mooi kleurtje, tijdens zomer én winter. Van-daag heb ik wel wat anders aan mijn hoofd. Ik zou al mijn geld geven om voorgoed van deze ziekte verlost te zijn. Als ik hoofdpijn heb, heb ik meteen schrik voor uitzaaiingen naar mijn hersenen. Omdat mijn broer medeoprichter was van Melanoompunt – een platform voor patiënten en hun naasten – ken ik veel lotgenoten, maar door de jaren heen zijn er al zo veel gestorven. Mensen die even oud waren als ik, met kindjes, bij wie de behandeling jammer genoeg niet aansloeg of lang genoeg werkte. (stil)’
Never change a winning team
‘Wat als mijn pillen morgen stoppen met werken? Die gedachte spookt soms door mijn hoofd. Ik zou kunnen overschakelen op immuuntherapie en heb nog andere opties, maar voorlopig wil ik niet veranderen. Never change a winning team, zei mijn eerste oncoloog altijd. Ik weet niet wat de toekomst voor mij in petto heeft, maar stoppen met medicatie is geen optie, want de kans dat de kanker terugkomt, is enorm groot. Ik probeer te genieten van elke extra dag die ik krijg, samen met mijn zoontje. Ik hoop op nog veel zonnige dagen. Het klinkt gek, maar ik heb de zon nog steeds héél graag. Ik bescherm me uiteraard wel veel beter dan vroeger. Ik lig geen uren meer in de zon en Nyo en ik komen ook niet zonder zonnecrème buiten, want ik besef dat de zon tegelijkertijd ook onze grootste vijand is.’
Meer straffe verhalen:
