Aurélie (17): “Ik herinner me heel weinig van mijn kinderjaren. Mijn vier oudere zussen vertellen af en toe wel iets, over een vakantie of zo, maar zelf weet ik er niets meer van. Ik herinner me wel nog de opluchting die ik voelde toen ik hoorde dat mijn ouders gingen scheiden.
Eindelijk zou er een einde komen aan al die ruzies. Ik was toen tien, het kakelnestje van het gezin. Mijn zussen zijn allemaal veel ouder dan ik: ik scheel zes, negen, elf en dertien jaar met hen. Maar ondanks het leeftijdsverschil was onze band altijd heel goed.
De scheiding betekende een grote klap voor mama en ze werd opgenomen in het ziekenhuis, dus beslisten mijn ouders dat mijn zus en ik bij mijn vader gingen wonen. De drie oudste waren meerderjarig en verhuisden niet meer mee. In het begin ging alles goed, maar hoe langer ik bij papa woonde, hoe meer hij me aan mijn lot overliet. Ik zat dikwijls alleen thuis en moest voor mezelf zorgen.
Ik voelde me vaak verloren. Soms probeerde hij het goed te maken en dan kocht hij cadeautjes voor me. Zo kreeg ik eens twee Wii’s tegelijk. Twee! Terwijl ik niet eens op een van de twee speelde. Eigenlijk was dat zijn manier om te tonen dat hij me graag zag, maar ik hunkerde naar aandacht en liefde. Alsof ik niemand had, zo voelde ik me soms...”
Lees de rest van Aurélies verhaal deze week in Flair.
