IK GA TROUWEN! Op dertien maanden van mijn trouwdag neem ik je mee achter de schermen van alles wat erbij komt kijken. The real shit: van de planning, de stress, de kosten (ja, ook die!) tot de liefde in de reeks ‘The Road to I Do’.
Deel één van ‘The Road to I Do’: het aanzoek (na twaalf jaar!).
Ik was nog geen dertien jaar toen ik verliefd werd op mijn overbuurjongen. Hij had een Justin Bieber-kapsel, groene ogen en een fantastische humor – meer had ik niet nodig om holderdebolder te zijn. En blijkbaar was het wederzijds, want al snel werden we een koppel. Twaalf jaar later is hij nog steeds diezelfde jongen met groene ogen (met een iets beter kapsel) en gaan we trouwen. I still can’t believe it.
IK WIL NU TROUWEN!!!
Trouwen stond al lang op mijn verlanglijstje. Niet alleen omdat ik als kind al tekende hoe mijn trouwjurk eruit moest zien, maar ook omdat ik zéker wist dat mijn vriend me ten huwelijk zou vragen toen we tien jaar samen waren. We woonden al een tijdje samen, we waren gelukkiger dan ooit. Waar wachtten we nog op?
De druk steeg, vooral bij hem, en ik werd onzeker. Er kwamen zelfs discussies van. Tot ik het losliet. En toen kwam het.
Spoiler: het gebeurde niet. Niet op die vakantie waar ik het elke dag verwachtte (oeps). Niet bij het familie-etentje of tijdens die citytrip. En hoe langer het uitbleef, hoe groter de spanning werd. Vrienden en familie vroegen er voortdurend naar. Ikzelf ook. Te vaak. De druk steeg, vooral bij hem, en ik werd onzeker. Er kwamen zelfs discussies van. Tot ik het losliet. En toen kwam het.
Het aanzoek
Fast forward naar twee jaar later, 2025. We gingen op weekend naar Eindhoven, een werktripje voor mij, want ja, the perks of the job. Na een gezellige dag shoppen en pizza eten bij een Italiaan, besloten we last minute nog naar de cinema te gaan. Maar eerst nog snel even naar de hotelkamer. ‘Doe je ogen even toe’, vroeg hij. Ik dacht: schattig, hij heeft chocolaatjes gekocht. Maar dan begon hij te praten. Anders dan anders. Serieuzer. Met een trillende stem. Ik deed mijn ogen open en daar zat hij. Op zijn knie. Met een ring!!! Mijn hart kon écht ontploffen!
Ik huilde, hij trilde en we waren allebei een beetje in shock. Klinkt heftig, maar het was een mooi gebeuren. Na twaalf jaar samenzijn, een paar moeilijke gesprekken en ontelbare scenario’s in mijn hoofd, was het plots realiteit. We belden onze families. Iedereen was zó gelukkig.
Familiecomplot
Wat ik op dat moment nog niet wist, was dat mijn én zijn hele familie het wél al wisten. Mijn lief (beter gezegd *VerLoOfde* 🤪) had de ring uitgekozen samen met mijn zus en broer, én met zijn eigen broer en zus. Ze waren met z’n allen mee naar de juwelier geweest, hadden achter mijn rug afgesproken, meningen gedeeld – een heus familieberaad dus. Het maakt het achteraf alleen maar specialer dat zij allemaal betrokken waren bij zo’n belangrijk moment en dat ze er zo’n mooi geheim van hebben weten te maken.
Mijn lief had de ring uitgekozen samen met mijn zus en broer, én met zijn eigen broer en zus. Ze waren met z’n allen mee naar de juwelier geweest.
Iedereen dacht dat ik, control freak als ik ben, al een volledig draaiboek klaar zou hebben liggen met onze trouwdag volledig uitgestippeld. Dat Monica Geller in ‘Friends’ er niets tegen zou zijn. Maar niks is minder waar! Ik had bewust gewacht met plannen tot ik effectief de vraag kreeg. Geen moodboards, geen Pinterest-mappen, geen ‘save the dates’ in concept op Canva. Pas een week of twee na het aanzoek drong het écht door: nu mag het. Nu kan ik beginnen.
Lees ook:
