Je denkt dat je het dekseltje op je potje hebt gevonden, dat je het perfecte plaatje hebt, maar plots zijn jullie jaren verder en slaat de twijfel over je relatie om een of andere reden alsnog toe. Silke (29) begon na tien jaar te twijfelen aan haar relatie met Laurens (30), en koos toen voor haar eigen geluk.
‘Ik was vijftien toen ik Laurens leerde kennen in de jeugdbeweging. Laurens was – naar eigen zeggen – op slag verliefd, wat ik onder meer merkte aan de flirterige opmerkingen die hij maakte. Langs mijn kant was het geen coup de foudre, al kon ik niet ontkennen dat het vanaf de eerste seconde klikte tussen ons. We wisselden gsm-nummers en e-mailadressen uit, en daarna ging er geen dag voorbij zonder dat ik hem hoorde. Wat aanvankelijk begon als een leuke vriendschap, groeide enkele maanden later uit tot mijn eerste en – tot nu toe – enige serieuze relatie. Laurens slaagde er als geen ander in om een glimlach op mijn gezicht te toveren en kon – mede dankzij zijn goed gevoel voor humor – mijn hart toch veroveren. Misschien had dat deels te maken met het feit dat Laurens de eerste jongen was die écht oog had voor mij, maar vanaf het moment ik voor hem viel, viel ik keihard.’
‘Na onze eerste kus zat ik op een roze wolk. Ik was stapelgek op hem en hij op mij (lacht). Laurens en ik gingen niet naar dezelfde school en we waren nog afhankelijk van onze ouders om af te spreken, maar zij kenden elkaar van vroeger en stonden volledig achter onze relatie. Elk vrij gaatje in onze agenda, zowel tijdens de week als in het weekend, hielden we voor elkaar. Hoewel het mijn eerste serieuze relatie was, had ik het gevoel dat ik met Laurens het dekseltje op mijn potje had gevonden. Laurens was een rustig en rationeel type, terwijl ik een flapuit en dromer ben. Naar mijn gevoel vulde hij me aan en waren we de ideale match. Kortom: liefde met de grote L.’
Ooit een vijftigjarig jubileum
‘Tijdens de eerste jaren van onze relatie was ik ervan overtuigd dat Laurens de man was met wie ik stokoud zou worden, met wie ik ooit een vijftigjarig jubileum zou vieren. Ondanks onze jonge leeftijd zag iedereen in onze omgeving ons als een supersterk koppel dat voor eeuwig zou samenblijven. De toekomst kon alleen nog rooskleuriger worden, zeker als we ooit een huis zouden kopen en aan kinderen zouden beginnen. Al hadden Laurens en ik ook onze obstakels en uitdagingen. Niet abnormaal, want toen we een relatie begonnen, waren we pubers en moest het échte leven nog van start gaan.’
‘Laurens was ouder dan ik, dus ging hij een jaartje eerder voortstuderen. Daardoor zagen we elkaar minder vaak, en al was dat niet nefast voor onze relatie, toen ik in het eerste jaar van de hogeschool zat, staken de twijfels toch voor het eerst de kop op. Ik had soms het gevoel dat ik niet ten volle kon genieten van mijn studentenjaren. Het ging weleens door mijn hoofd dat ik die tijd nooit meer zou terugkrijgen, maar ik zag Laurens doodgraag en zou gek zijn om onze relatie te beëindigen voor nietsbetekenende avontuurtjes. Ik was nog steeds zeker dat hij de ware was.’
Ik kon niet ten volle kon genieten van mijn studentenjaren, maar ik wilde onze relatie niet beëindigen voor wat avontuurtjes.
Geen volwaardige partner, maar een sidekick
‘Toen ik in juni 2015 afstudeerde, wilde ik graag de wereld verder ontdekken. Door de jaren heen hadden Laurens en ik verschillende mooie reizen gemaakt, maar ik droomde van een aantal weken vrijwilligerswerk in het buitenland, terwijl Laurens zich het liefst zo snel mogelijk wilde settelen. Om te beginnen met de aankoop van een huis, zodat we eindelijk konden samenwonen. Het was een van de eerste keren dat we allebei iets anders wilden, maar op een gegeven moment moeten er knopen worden doorgehakt, of je geraakt geen stap verder.’
‘Omdat de tijd rijp was om samen te hokken, stemde ik toe en in 2016 kochten we een huis. Het eerste jaar onder één dak was ik dolgelukkig en dacht ik dat ik de juiste beslissing had genomen. We verkenden onze stek én elkaar. Het enige wat voor Laurens nog ontbrak, was een kindje. Voor hem was een baby de kers op de taart, de bekroning van onze liefde, terwijl ik nog niet klaar was om een gezin te stichten. Ik wist eerlijk gezegd zelfs niet of ik nog wel kinderen wilde.’
‘In eerste instantie leek het dan wel of we het perfecte plaatje hadden, maar je leert elkaar pas door en door kennen als je samenwoont, en na dat eerste jaar begon onze relatie barsten te vertonen. Laurens was nog steeds lief en behulpzaam, maar drong ook vaak zijn mening op, met als gevolg dat ik meestal zijn pad bewandelde. Deed ik mijn zin, dan moest ik me verantwoorden. Nieuwe kleren kopen, uitgaan met vriendinnen of apart naar het werk rijden? Verantwoording. Daarnaast stond hij graag in het middelpunt van de belangstelling, waardoor ik me geen volwaardige partner voelde, maar een sidekick.’
Realiteit onder ogen zien
‘Elke relatie heeft ups-and-downs, maar Laurens en ik leefden op den duur als broer en zus. Ik liet regelmatig merken dat er iets moest veranderen, maar naarmate de tijd vorderde, groeiden we verder uit elkaar. Als we bijvoorbeeld met onze vriendengroep afspraken, zat elk koppel tegenover elkaar aan tafel, maar wij zaten altijd naast elkaar, zodat Laurens makkelijker een gesprek kon voeren met een van onze alleenstaande vrienden. Zo zijn er tal van zaken waar ik over begon te struikelen, maar telkens was er een sprankeltje hoop. Een kleine verandering waardoor ik opnieuw vocht voor mijn relatie.’
Ik ben veel gelukkiger zonder Laurens, zelfs in coronatijden. Ik had er veel eerder een punt achter moeten zetten.
‘Maar drie jaar geleden kon ik niet anders dan de realiteit onder ogen te zien. In die periode ging een vriendin uit elkaar met haar vriend en koos mijn zus om te scheiden, waardoor ik ook mijn relatie in vraag stelde. Ben ik nog gelukkig? Horen Laurens en ik écht bij elkaar en willen we hetzelfde? Ik lag zonder overdrijven twee jaar met mezelf in de knoop. Ik hoopte soms stiekem dat Laurens zou zeggen dat het voor hem niet meer hoefde, maar hij bleef trouw aan mij. Of dat hij zou sterven, zodat ik niet de bitch zou zijn die zijn hart brak (stil). Ik schaam me voor deze uitspraak, maar het illustreert hoe diep ik zat…’
‘Ik heb tal van lijstjes gemaakt met redenen waarom ik wel of niet zou blijven, maar op een gegeven moment was het gewoon op. Anderhalf jaar geleden trok ik – na een weekend weg met een bevriend koppel – de stekker uit onze relatie. Een dag na thuiskomst heb ik Laurens verteld dat ik al een tijd twijfelde, dat ik het niet meer zag zitten om samen onder één dak te leven en als gewoontebeestjes verder te gaan.’
Voor je eigen geluk kiezen
‘Laurens was – net als ik – emotioneel, maar zei dat hij de bui voelde hangen. Hij begreep dat mijn gevoel op was en begon bijna meteen hardop na te denken over de verdeling van onze spullen en hoe het verder moest met ons huis. Voor mij was het een uitgemaakte zaak dat ik geen dag langer zou blijven. Nadat we allebei wat waren bekomen, vertrok ik naar het appartement van mijn beste vriendin, bij wie ik logeerde tot ik een huurwoning had gevonden. Tijdens de eerste weken hoorde ik Laurens nog vaak. Hoewel hij eerst de indruk gaf dat hij achter mijn keuze stond, had hij plots duizend-en-een vragen en wilde hij me terug. Maar ik hield voet bij stuk, wat z’n vruchten afwierp, want de laatste maanden hadden we uitsluitend contact omtrent de verdeling van onze spullen.’
‘Midden mei 2020 werd alles afgerond bij de notaris, waardoor ons hoofdstuk definitief werd afgesloten. Sindsdien voel ik me een vrij mens, en die herboren vrijheid is een eyeopener. Ik ben veel gelukkiger zonder Laurens zelfs in coronatijden. Ik had er veel eerder een punt achter moeten zetten, maar als je er middenin zit, is dat makkelijker gezegd dan gedaan. Ik heb Laurens écht graag gezien, maar uiteindelijk moet je voor je eigen geluk kiezen… Ik gun Laurens al het geluk van de wereld, al zal het met iemand zijn die nog veel beter bij hem past dan ik.’
Lees ook:
