Als je geen goed voorbeeld gehad hebt, brengt dat veel onzekerheid met zich mee over je eigen moederrol. De grootste valkuil is om je te veel zorgen te maken en voortdurend op je hoede te zijn om niet in de fout te gaan. Want dan ben je meer met je eigen angst bezig dan met je dochtertje en dat voelen kinderen feilloos aan. Ontspan je dus. Sta gewoon open voor wat er in Laure omgaat en reageer daarop. Dat zit hem in kleine dingen. Glimlach terug als zij glimlacht; als je voelt dat ze geen zin heeft om te knuffelen, laat haar dan met rust; maak plezier met haar als jullie daar allebei voor in de stemming zijn... Laat haar dus gewoon toe om te voelen wat ze voelt en benoem dat ook voor haar. “Jij bent boos, hé.” of “Ben je verdrietig?” Zo merkt ze dat je bij haar betrokken bent, zelfs al is ze nog te klein om te begrijpen wat je zegt. Openstaan voor wat er in je kind omgaat, betekent niet dat je alles goedvindt of dat ze altijd kan krijgen wat ze wil. Door de negatieve kritiek die je zelf van je moeder kreeg, ben je misschien geneigd om extra toegeeflijk te zijn. Maar kinderen hebben om zich veilig te voelen en gezond op te groeien evenzeer duidelijkheid en grenzen nodig als warmte en interesse. Als Laure dus iets doet wat “stout” of ongepast is, maak haar dat dan duidelijk. Als je te moe bent om met haar te spelen of net in een boeiend gesprek verwikkeld bent, zeg haar dat dan ook. Twijfel voor de rest niet te veel. Kijk en luister met oprechte belangstelling naar je dochter en volg dan je eigen gevoel.
