‘Hier spot je celebs in het wild, zie je Anna Wintour vaker dan je moeder en vind je geen kamer zonder bedwantsen onder de € 500.’
Moderedactrice Catherine neemt je mee in de coulissen van Paris Fashion Week
De defilés zijn fabelachtig en de afterparty’s legendarisch, maar de hotelprijzen zijn ook torenhoog en de uitnodigingen schaarser dan de outfits van menig influencer. Flairs moderedactrice Catherine neemt je mee naar Paris Fashion Week en vertelt hoe het er écht aan toe gaat op de meest exclusieve modeweek ter wereld.
Twee keer per jaar – of zes keer, als je de menswear- en coutureshows meerekent – fonkelt de lichtstad nog iets feller dan anders. Dan vinden immers de modeweken plaats en transformeert Parijs tot één groot openluchtcircus, van het Palais de Tokyo tot de Place Vendôme. In deze magische tijd ontdek je toekomstige trends, spot je celebs in het wild, zie je Anna Wintour vaker dan je moeder en is het onmogelijk om een hotelkamer zonder bedwantsen voor minder dan 500 euro te vinden. Van alle fashion weeks is die van Parijs immers de meest prestigieuze en exclusieve. Hier tonen de meest gevestigde modehuizen ter wereld hun creaties op de meest fabelachtige locaties. Dior! Vuitton! Chanel! Ben je geen bekende celeb, influencer, buyer of editor, dan kom je er niet in. Tenzij je moderedactrice bij Flair bent, natuurlijk.
(Un)invited
Om maar meteen met de deur in het modehuis te vallen: als fashion-editor voor een bescheiden Belgisch blad zit je niet zomaar front row. De uitnodigingen voor grote shows zijn schaars en worden vaak verdeeld per afzetmarkt, waarbij een klein landje als België helaas helemaal onderaan bengelt. Om kans te maken op een invite, leg je je lot in handen van de machtigste persoon in heel Parijs: de pr-manager die de gastenlijst beheert. Dat doe je middels een (vaak slijmerige) mail, waarin je duidelijk maakt waarom jij het ab-so-luut verdient om op het defilé van ontwerper X of Y aanwezig te zijn. De onvermijdelijke afwijzing (‘We regret to inform you that we will be unable to accommodate you at the show‘) voelt aan alsof Coco Chanel je in hoogsteigen persoon in het gezicht slaat.
Maar zoals Plato ooit zei: noodzaak is de moeder der uitvinding, dus zijn er ook andere manieren om een invite te bemachtigen. Neem nu deze wisseltruc: één persoon zwaait met een uitnodiging en loopt snel door, terwijl de eigenlijke invité zich met naam en paspoort aanmeldt. Twee voor de prijs van één! Daarnaast tiert identiteitsfraude welig op fashion week en doen assistenten van bekende stylisten of moderedacteurs zich regelmatig voor als hun drukbezette bazen. Af en toe verdwijnt er ook eens een invite uit het postvak van een zieke conculega en volgens een recent artikel in ‘The Cut’ bestaat er zelfs een zwarte markt voor front row-zitjes, waarbij louche pr’s duizenden euro’s vragen voor een plek op de eerste rijen van Balmain of Balenciaga. Quelle horreur!
Om kans te maken op een invite, leg ik mijn lot in handen van de machtigste persoon in Parijs: de pr die de gas-tenlijst beheert.
Paying it forward
Zelf ben ik niet alleen te arm om 3000 euro neer te tellen voor een modeshow, maar ook te eerlijk. Ik besluit dus netjes per e-mail aanvraag te doen voor de S/S24-shows, net als voorgaande seizoenen. Wanneer ik naast een paar beleefde afwijzingen (zie hierboven) positief antwoord krijg van mijn vrienden bij Leonard Paris, spring ik een spreekwoordelijk gat in de lucht. Leonard is niet het meest spannende merk, maar ik ben fan van de sixtiesprints en jetsetvibes van het Franse huis. Ik stap dus de Thalys naar Parijs op voor een defilé met een overdaad aan maxi-jurken en bloemenprints. Shows starten standaard te laat tijdens fashion week, dus blijf ik voor de ingang nog even buiten staan om mensen te kijken. Niets is leuker dan it-girls zien arriveren in de meest over the top outfits!
Naast mij draalt een jonge Parisienne, die het gebeuren met grote ogen gadeslaat. ‘Weet u hoe je zo’n modeshow kan bijwonen?’ vraagt ze me. Ik leg uit dat ik journalist ben en laat mijn uitnodiging zien. Ze is duidelijk onder de indruk. Terwijl ik aanstalten maak om naar binnen te gaan, denk ik terug aan mijn eerste keer Milaan, toen een bevriende chef lifestyle me haar invite voor de Max Mara-show toestak. In een vlaag van altruïsme draai ik me om en zeg: ‘Loop maar met mij mee en doe alsof je hier thuishoort.’ De pr-medewerker aan de ingang werpt één blik op mijn stoelnummer en laat ons door. In de zaal neem ik knipogend afscheid van mijn nieuwbakken protegee: zij gaat in de standing-sectie staan, ik heb een plekje op de derde rij. ‘Geniet van de show’, roep ik nog, blij voor haar en voor mijn eigen karma.
Hier spot je celebs in het wild, zie je Anna Wintour vaker dan je moeder en vind je geen kamer zonder bedwantsen onder de € 500.
Bus, show, nog een show
‘No sleep. Bus. Club. Another club. Another club,’ luidt een iconisch citaat van Lady Gaga. Vervang ‘club’ hier en daar door ‘show’, en je hebt het gemiddelde PFW-schema samengevat. Van slapen of eten komt zelden iets in huis.
Na de finale bij Leonard spring ik meteen de bus naar de volgende locatie. Loewe, het Spaanse huis dat zich heruitvond onder artistieke leiding van ontwerper Jonathan Anderson, organiseert een defilé in Château de Vincennes, een dik halfuur buiten het stadscentrum. De show is elk seizoen een van de hoogtepunten van Paris Fashion Week. Het enige minpuntje: ik heb geen invite.
Gelukkig ben ik niet alleen. Goede vriend D., medeoprichter van een online modemagazine, staat paraat om sterren te streetstylen aan de ingang. We zien influencers als Léna Mahfouf en Caro Daur, mode-icoon Anna Dello Russo en artiest Troye Sivan passeren.
De allergrootste celebs skippen het publieksmomentje echter en laten zich door hun chauffeurs rechtstreeks aan de ingang droppen. Ik vang nog net een glimp op van Kris Jenner – mother! -, maar Charli XCX en Robyn mis ik helaas. Wanneer de show begint en de eerste regendruppels uit de lucht vallen, is de koortsdroom van het sterrenkijken voorbij en besluiten D. en ik een Uber terug richting de stad te delen. Ik laat me afzetten aan het hotel, waar ik op mijn kamer in één trek een volledig pak Délichoc-koekjes verorber. Het is mijn eerste maaltijd van de dag. Nadien post ik Stories voor Flair en kleed ik me om terwijl mijn iPhone oplaadt. Het is twee uur ’s middags, maar het voelt aan als twee uur ’s nachts.
Showrooms & scams
In de namiddag staan er enkele showroomafspraken op de planning. Catwalks zijn een dure grap, dus opteren heel wat kleinere merken ervoor om een showroom te openen tijdens fashion week. Daar kunnen journalisten en inkopers de collectie voor het komende seizoen alvast ontdekken. Samen met collega’s van Knack Weekend en Le Vif spring ik binnen bij het Belgische label Bernadette, dat bekendstaat voor z’n handgetekende bloemenprints. De showroom kijkt uit op de Eiffeltoren en het meubilair is gehuld in een romantisch vichymotief. Parijs op zijn best. Terwijl we één verdieping lager de runway-collectie van Brusselse ontwerpster Marie Adam-Leenaerdt bewonderen tijdens een re-see, beginnen de vele pleisters op mijn voet los te komen en besef ik dat vintage Pradamuiltjes met kitten heel wellicht niet het beste schoeisel voor een modemarathon zijn. Parijs op zijn slechtst.
Gelukkig loopt mijn dag stilaan ten einde – of toch het officiële gedeelte ervan. Wanneer de nacht valt en de showrooms sluiten, begint namelijk de échte fun van fashion week. Bonsoir, afterparty’s! Een wijze dame vertelde me ooit dat een invite voor zo’n feest je verder brengt dan eender welke show, en ze had gelijk. Niets helpt immers zo goed bij het netwerken als een gratis coupe champagne.
Afterparty’s zijn ook stukken makkelijker te crashen dan een defilé en daarom vele malen gezelliger. Als het echter té makkelijk gaat, klopt er iets niet. Zo mocht onze kliek probleemloos binnen op de Chloé-cocktailparty in de legendarische club Silencio. Onder één voorwaarde: de plus ones moesten 30 euro entree betalen. Zo gezegd, zo gedaan, om dertig seconden later te beseffen dat we opgelicht waren. We stonden immers in de verkeerde Silencio!
De after-afterparty
Mocht Chloé het enige feestje op de agenda geweest zijn, ik zou in stilte – ha! – afgedropen zijn na het Silencio-schandaal. In Parijs is er echter altijd nog een volgende rendez-vous, en wat voor één: de afterparty van Coperni, een jong Frans label dat bekendstaat voor z’n sexy snitten en trendy accessoires. Discman-tas, iemand? Voor de eerste keer in mijn leven hoef ik niet te stressen aan de inkom en kan ik met trots uitschreeuwen: ‘Ik sta op de lijst!’ Waarop de voltallige rij wachtenden zich omdraait en oogrollend terugroept: ‘Wij ook!’ Guestlist, schmuestlist. Tot overmaat van ramp blijkt de door bitch (vakjargon voor de persoon die de inkom tot de club bewaakt) een sassy Britse vrouw in blauwe bontjas die Vlaamse moderedactrices en hun bevestigingsmails als English breakfast lust.
Om het wachten interessanter te maken, besluit madam doodleuk om ons als aapjes te laten dansen voor onze entree. ‘I’m only letting hot people and dancers in!’ brult ze met een fles champagne in de ene hand en een sigaret in de andere. ‘Who here can dance?’ Gelukkig bevind ik me in het goede gezelschap van stylist V., in ravekringen beter bekend als Miss Party Girl of Antwerp. Zijn iconische moves weten mevrouw de buitenwipper te imponeren en zorgen ervoor dat het roodfluwelen touw heel even aan de kant gaat. We zijn binnen. De nacht is jong, de wodka vloeit rijkelijk en Nina Kraviz neemt plaats achter de draaitafels. Wanneer de wereldberoemde dj haar cover van Bailando inzet en ik tussen oude bekenden en nieuwe vrienden de dansvloer letterlijk onveilig maak, is de avond compleet.
De nacht is jong, de wodka vloeit rijkelijk en Nina Kraviz neemt plaats achter de draaitafels.
Au revoir, Paris
Zaterdagochtend, half acht. Paris s’éveille. En net als de strippers uit de chanson van Jacques Dutronc kleed ik me opnieuw aan na een korte nacht. Met vier uur slaap op de teller zou ik me liever nog eens omdraaien, maar de Thalys wacht op niemand. Mijn hoofd bonst, mijn voeten zijn een ravage, mijn kleren stinken naar rook – alleen in Parijs zijn sigaretten nog chic – en ik durf mijn bankapp amper te openen. Net als vorig seizoen keer ik vermoeid en berooid huiswaarts. Net als vorig seizoen vraag ik me af of dit alles de moeite waard was, maar dan herinner ik me het diner en gedans van gisteren. En de outfits, de outfits! Fashion week is misschien fake, bedenk ik me, maar de liefde voor mode is echt. Ze leeft op de rode lopers en op straat, op de bus en in de metro, in de shows en op de afterparty’s. Ze neemt de vorm aan van een bloemenjas en knielaarzen die zelfs de grootste kater weten te verdoezelen op een zaterdagochtend in Gare du Nord. Au revoir, Paris. Tot volgend seizoen.
Meer fashion week-avonturen? Check onze Instagram en TikTok.
Tekst: Catherine Kosters Foto’s: Catherine Kosters m.m.v. Dries Vriesacker en Oriane Verstraeten Catwalkbeeld: Launchmetrics Spotlight
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
