'Hoewel ik héél lang heb getwijfeld, kan ik het elke vrouw aanraden.'
Sanne (28) vroeg na 14 jaar haar lief David ten huwelijk: ‘Ik bestierf het van de zenuwen! Maar vond het ook best stoer’
En waarom zou de prinses niet op het witte paard kruipen en haar prins ten huwelijk vragen? Sanne (28) uit Wilrijk draaide de rollen om en vroeg haar lief David (30) deze lente ten huwelijk een dag voor ze 14 jaar samen waren.
‘Waarom ik David ten huwelijk heb gevraagd? Goh… daar waren verschillende redenen voor. We spraken al twee jaar concreet over trouwen, dus het zat er al eventjes aan te komen. Het idee om het zélf te vragen, speelde al langer in mijn hoofd. Vorige zomer stond ik al eens op het punt. Maar ik heb het dan toch weer uitgesteld, omdat ik er nog niet helemaal klaar voor was. En stiekem hoopte ik dan toch dat hij het snel zou vragen (lacht).’
‘In februari begon ik er opnieuw over na te denken. David heeft altijd gezegd dat hij graag in een jaar met het cijfer twee wil trouwen, omdat dat cijfer in zijn leven al meermaals terugkwam op belangrijke momenten. Het was dus 2020 of 2022. Maar nog eens twee jaar wachten? No way! In 2020 zouden we vijftien jaar samen zijn, dus dat vond ik een mooi moment. Hij had ook net een lastige periode achter de rug, dus ik wilde hem eens groots verrassen. Hem laten zien hoe graag ik ‘m zie en hoeveel hij voor me betekent. Bovendien vond ik het best wel stoer en megaromantisch om het zelf te doen (knipoogt).’
Geen ring, wél manchetknopen
‘Uiteindelijk koos ik 24 maart uit als D-day omdat het een zondag was en David pas ‘s avonds laat zou terugkeren vanop zakenreis. Ik had dus het hele weekend om alles voor te bereiden én regelde verlof voor ons beiden op 25 maart, zodat we de hele dag konden vieren. Ik hoopte eigenlijk dat hij na middernacht zou arriveren zodat ik hem op 25 maart, onze veertiende verjaardag, ten huwelijk kon vragen, maar dat plan viel helaas in het water.’
De grote vraag stelde ik aan de hand van een gedicht dat ik op de deur van onze slaapkamer vereeuwigde met verf.
‘Het aanzoek moest heel persoonlijk worden en sowieso bij ons thuis plaatsvinden. Dat leek me nu eenmaal het intiemst. Ik hing de hele gang vol met ballonnen waaraan ik brieven hing uit onze middelbare schooljaren. De grote vraag stelde ik aan de hand van een gedicht dat ik op de deur van onze slaapkamer verfde. Het is een bewerkte versie van een gedicht dat hij voor me schreef toen we net samen waren. Het aanzoek staat dus vereeuwigd op onze slaapkamerdeur (glundert). Een verlovingsring had ik niet, wel manchetknopen waarin ik de eerste zin van het gedicht liet graveren. Die kan hij dan dragen op onze trouwdag.’
Sterven van de zenuwen
‘Voor het zover was, lichtte ik enkele vriendinnen in. Zij wisten dat ik al langer met het idee speelde om David ten huwelijk te vragen, dus ze moedigden me alleen maar aan. Eén van onze beste maten lichtte ik ook in, omdat hij mee op zakenreis ging én omdat ik toch ook graag een mannelijk perspectief op het hele idee wilde.’
‘Die vriend hield me de hele dag op de hoogte van waar hij en David waren, want ze zouden met de auto vanuit Duitsland terugkeren van hun zakenreis. Ik had de vriend in kwestie duidelijke instructies gegeven: zorg dat David uitgerust is, goed gegeten heeft en hou hem een beetje goedgezind (schaterlacht). Vlak voor het moment suprême stuurde hij me nog een berichtje: succes! Ik bestierf het van de zenuwen!‘
‘Toen David binnenkwam, stond ik boven aan de trap. Hij moest dus eerst nog het licht aanknippen en de trap opwandelen. Achteraf vertelde hij me dat ie meteen doorhad dat ik een aanzoek ging doen. Wat ik wel straf vond! Hoewel ik nooit heb verborgen dat de kans erin zat dat ik hem zou vragen. David reageerde bijzonder enthousiast. Geen tranen, vreugdesprongetjes en flapperende handen natuurlijk, maar hij riep wel meteen: yay, we gaan trouwen, liefje!‘
Achteraf vertelde David me dat hij meteen doorhad dat ik een aanzoek ging doen. Straf!
‘De dag na het aanzoek trokken we naar de sauna. Het plan was om de dag erop terug aan het werk te gaan, maar David had het geniale idee om een Airbnb in hartje Antwerpen te boeken voor drie dagen. Daar hielden we een geheime engagement moon. Dat was echt bijzonder: niemand wist dat we daar zaten en wat er net was gebeurd. We nodigden onze ouders, broers en zussen er met een smoesje uit om het hen in alle rust te vertellen. Elke dag werd er champagne gedronken en gevierd: zalig!‘
‘Volgend jaar in april is het zover. Ons burgerlijk huwelijk zal reeds plaatsvinden in februari, maar het grote feest past twee maanden later. Hoe dat eruit zal zien, moeten we nog plannen, maar het zal heel casual worden. Met veel tijd en ruimte met en voor onze vrienden en familie.’
Niet in z’n eer gekrenkt
‘Ik kan het zeker aanraden om als vrouw je lief ten huwelijk te vragen. Al moet ik eerlijk toegeven dat ik héél lang heb getwijfeld. Zelfs de dag voor het aanzoek, toen ik mijn auto vollaadde met ballonnen en helium, voelde het nog altijd niet alsof het echt zou gebeuren. Bizar hoe dit, in een tijd waarin female power zó aanwezig is, waarin mannen en vrouwen met elkaar kunnen trouwen, en waarin mannen als vrouw door het leven kunnen gaan en vice versa, nog steeds zo’n drempel is. Ook voor mij hoor… Ik was echt heel onzeker, het voelde toch een beetje als het “opofferen” van het zélf gevraagd worden. Maar ik ben superblij dat ik het gedaan heb. David is zelf keitrots op ons aanzoek en voelde zich geen moment gekrenkt. We kregen ook echt alleen maar toffe, positieve reacties. Eigenlijk vond niemand het gek dat het zo is gegaan, terwijl ik toch een paar minder fijne reacties had verwacht.’
Ik ben superblij dat ik het gedaan heb. En David is keitrots, en bovenal niet in z’n eer gekrenkt.
‘Mijn belangrijkste tip: wees er zo goed als zeker van dat je lief er oké mee is om gevraagd te worden. En vergeet ook je eigen emoties niet: zo schrok ik heel erg van de emotionele ontlading kort na het aanzoek. Ik moest toch even bekomen van het feit dat het aanzoek waar ik zelf al lang op zat te wachten, dus echt nooit meer zou komen. Maar dat gevoel was ook snel weer over. Uiteindelijk maakt het niet uit wie de vraag stelt en of je het nu doet “zoals het hoort”. Je moet als koppel je eigen verhaal schrijven, zoals dat goed aanvoelt en bij jullie past. Het resultaat blijft toch hetzelfde: je wil gewoon allebei heel graag trouwen. En dat aanzoek, dat is maar het begin van het grote trouwavontuur. Het beste moet nog komen!’
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
