Deze quarantaine is extra zwaar voor mensen met psychische problemen. Zij voelen zich niet enkel fysiek, maar ook mentaal opgesloten.
Redactrice Herlinde: ‘Ik voel me schuldig bij elk paaseitje dat ik eet en ik doe elke avond 500 sit-ups’
De quarantaine begint na een maand voor iedereen door te wegen, maar voor mensen met psychische problemen is het extra zwaar. Zij voelen zich in deze periode niet enkel fysiek, maar ook mentaal opgesloten. Redactrice Herlinde worstelde zo’n tien jaar geleden met een eetstoornis, die ze ondertussen helemaal overwon. Toch merkt ze dat ze het de laatste weken heel lastig heeft om dat stemmetje in haar hoofd het zwijgen op te leggen.
Mijn familie en vrienden kennen me als een echte zoetekauw. Ik zal nooit nee zeggen tegen een stuk taart of een praline. Maar wat weinigen weten, is dat ik me tot op vandaag nog altijd schuldig voel als ik die lekkernijen in mijn mond stop. Het engeltje op mijn schouder zegt: ‘Geniet ervan!’, terwijl het duiveltje op mijn andere schouder me toefluistert dat het heel slecht is voor mijn lijn. Gelukkig wint het engeltje nu altijd, maar het stemmetje van dat duiveltje blijft meestal nazinderen in mijn hoofd.
Dat is helaas niet enkel het geval bij desserts. Bij elke maaltijd heb ik het gevoel dat ik weer eens te veel gegeten heb en gaat die strijd tussen dat engeltje en dat duiveltje opnieuw van start in mijn hoofd. Ik kijk minstens tien keer per dag naar mijn buik om te zien of die nog even plat is. Pas op, ik geniet van mijn eten en het smaakt me enorm. Ik zou me nooit meer zo kunnen uithongeren als ik vroeger deed, maar ik blijf die eetstoornis – lees: dat duiveltje – voor altijd een beetje met me meedragen zonder dat iemand daar eigenlijk iets van merkt. Het is een deel van me geworden en ik heb ermee leren leven.
Ik kijk minstens tien keer per dag naar mijn buik om te zien of die nog even plat is.
Het ging bij mij allemaal om controle. Ik was supergezond en woog met 56 kg bij een lengte van 1m74 geen kilo te zwaar. Ik vond het gewoon geweldig dat ik dat cijfertje op die weegschaal volledig zelf in de hand had. Ook op andere vlakken in mijn leven ben ik een controlefreak. Ik heb graag de touwtjes in handen en weet graag op voorhand wat we gaan doen. Deze quarantaine valt me dan ook extra zwaar. Het is iets wat we namelijk allesbehalve onder controle hebben. Plots wordt ons dagelijks leven helemaal op zijn kop gezet en moeten we andere gewoontes kweken. Laat dat nu net hetgeen zijn waarmee iemand met psychische problemen het moeilijk heeft.
Vroeger ging ik zeker driemaal in de week naar onze redactie in Brussel, waardoor ik per dag zeker zo’n vier kilometer stapte. Ons gebouw ligt niet onmiddellijk aan het station en ik moet met de trein drie tot vier keer overstappen. Op de andere twee dagen had ik een ochtend- of avondshift, waardoor ik iets later of vroeger begon met werken. De tijd die ik daarvoor of daarna had, vulde ik met een bezoekje aan de fitness. Nu we massaal thuiswerken, valt die routine weg. De fitness is gesloten, het pendelen stopt en de shiften vallen weg. Ik raak met moeite aan honderd stappen per dag, want de koelkast en het toilet liggen nu eenmaal niet ver van mijn bureau. Omdat ik zeker niet te weinig wil bewegen, sport ik nu elke dag in plaats van drie keer per week. Ik merk dat ik dat – in tegenstelling tot vroeger – eerder uit angst dan voor mijn plezier doe. Zo leg ik me elke avond voor ik ga slapen op mijn yogamatje en doe ik 500 sit-ups, twintig squats, twintig lunges en 120 bilspieroefeningen, ook al heb ik die avond al vijf kilometer gelopen of een uur gesport. Het is nu eenmaal mijn nieuwe routine, waarover ik de controle niet wil verliezen. Gebeurt het een keertje dat ik te moe ben om dat kwartiertje te sporten, dan voel ik me superschuldig.
De quarantaine hakt genadeloos in op mijn zelfbeeld en ik heb het eerlijk gezegd moeilijker dan ooit om dat duiveltje het zwijgen op te leggen.
Hetzelfde doet zich voor met eten. Tijdens het thuiswerken is de verleiding enorm groot om een paar keer per dag naar de snoepkast te lopen en er iets lekkers uit te vissen. Maar bij elk paaseitje denk ik: was dat nu nodig? Het voelt elke keer alsof ik een beetje gefaald heb. Ik merk dat ik meer dan ooit terugkijk naar (bikini)foto’s van vorige reizen en me afvraag of ik er nog steeds hetzelfde uitzie. Ik ben veel kritischer dan vorige maand als ik kijk naar een Boomerangvideo die mijn vriend net van me maakte. Ik stel me stomme vragen als: ‘Zijn mijn benen daar niet dikker op dan gewoonlijk?’ Ik heb ook meer tijd om door Instagram te scrollen (lees: me te vergelijken met influencers die pronken met hun perfecte en vaak gefotoshopte lijven). De quarantaine hakt genadeloos in op mijn zelfbeeld en ik heb het eerlijk gezegd moeilijker dan ooit om dat duiveltje het zwijgen op te leggen.
Gelukkig zit ik samen met een goed klankbord opgesloten in mijn kot. Hij noemt me ‘dikkie’, maar dat doet hij dan ook alleen bij iemand die dat zeker níét is. Wanneer hij me masseert, vertelt hij me dat ik net een windhond ben. Je weet wel: zo eentje met lang haar, waarvan je de ribben ziet. Wanneer ik hem vraag of het niet erg is dat ik nóg een stuk chocolade neem, steekt hij het zelf in mijn mond. En hij wordt kwaad als ik vertel dat ik eigenlijk nog twee kilo zou willen afvallen. Hij zet me weer met beide voeten op de grond en houdt van me zoals ik ben, ongeacht het feit dat je mijn ribben ziet of dat ik twee kilo zwaarder zou zijn dan toen we elkaar leerden kennen.
Wees lief voor jezelf
Ik weet dat ik sowieso niet de enige ben die het moeilijk heeft, en helaas heeft niet iedereen iemand die dat duiveltje mee helpt te verslaan. Daarom wil ik oproepen om in deze quarantaine lief te zijn voor elkaar, maar zeker ook voor jezelf. Het is echt oké om die controle een beetje los te laten, en het is ook oké om nieuwe routines te zoeken. Probeer daar gewoon niet in te overdrijven. Ik weet dat ik daar soms de fout in ga en moet daar dus ook voor opletten. Verder wil ik nog een aantal tips oplijsten die je kunnen helpen om je zelfbeeld een beetje op te krikken.
1. Schrijf vijf dingen op die je mooi vindt aan jezelf. Telkens wanneer je in de spiegel kijkt, focus je je op die dingen, en niet op wat je stoort.
2. Ontvolg alle Instagramaccounts die je een slecht gevoel over jezelf geven.
3. Vraag elke week aan iemand anders uit je vriendengroep of familie om drie dingen op te noemen die hij/zij geweldig vindt aan jou.
4. Gooi die weegschaal eindelijk weg. Het getal erop zegt immers niets over wie je bent, en je bent meer waard dan een onnozel cijfertje.
5. Praat met iemand over hoe je je voelt, al is het via de telefoon. Krop ze niet op, maar ventileer slechte gedachten. Je het jezelf horen zeggen doet je al vaak beseffen dat wat je zegt of denkt, geen steek houdt.
6. Wees vooral lief voor jezelf. Dat is de belangrijkste tip van allemaal.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
