CORONABRIEVEN: ‘Lieve Laurence, ik heb het nog nooit zo hard gemeend als nu: ik mis je’

Lieve Laurence,

Net zoals iedereen in deze verdomd moeilijke coronatijden probeer ik af en toe de tijd te doden met dingen die ik al véél te lang liet liggen. Het stof afdoen, bijvoorbeeld. Ik probeer het gebrek aan deze activiteit meestal op mijn (heel lichte, sshht!) allergie voor stof te steken, maar het stof gewoon laten liggen, helpt natuurlijk ook niet. Soit, ik ben aan het uitweiden. Toen ik met mijn stofdoek naarstig over de commode aan het wrijven was, viel mijn oog plots op mijn afscheidspagina. Het is een mooie traditie op mijn vorige job (een populaire krant) dat iedere collega die vertrekt zijn of haar eigen voorpagina krijgt. Die staat vol met foto’s en tekstjes van je collega’s die je hopelijk heel hard gaan missen. Het grootste artikel op dat blad papier kwam natuurlijk van jou, mijn beste vriendin. Ik kon dan ook niet anders dan het nog een keertje lezen, en ik moet eerlijk zijn dat ik een krop in de keel kreeg. Niet omdat het een heel ontroerend tekstje is, het is eigenlijk – zoals ik gewend ben van jou – ontzettend grappig, maar omdat ik besefte dat die mooie vriendschap verleden tijd is.

Het is ondertussen meer dan een jaar geleden dat de bom ontplofte. We hadden afgesproken om iets te gaan drinken, maar jij belde ruim een week op voorhand voor de zoveelste keer af omdat je toen al wist dat je geen zin zou hebben. Niet meteen de leukste woorden om te horen van je beste vriendin waar je je altijd te pletter mee amuseert. Ik was eerlijk gezegd een beetje, nee serieus, op mijn tenen getrapt en ik stuurde je een lange tekst terug. Ondanks het feit dat ik me gekwetst voelde, bleef ik rustig en vertelde ik je vooral dat ik het jammer vond dat onze date opnieuw niet doorging. Wat toen volgde, deed me bijna letterlijk van mijn bureaustoel vallen. Je stuurde een vlammende tekst terug waarin je het ene na het andere verwijt naar mijn hoofd slingerde. Ik had geen respect voor je situatie, ik gunde je je geluk niet en ik had je nooit geholpen met je dochtertje. Toen ik die zinnen las, leek het alsof iemand verschillende messen in mijn buik stak. Ik moest even naar buiten om wat frisse lucht op te snuiven, het zweet parelde op mijn rug terwijl het putje winter was en ik beefde helemaal. Van de verbazing, maar ook van woede. Ik snapte helemaal niet waar deze aanval plots vandaan kwam. Ik had immers altijd oneindig veel bewondering voor wat je deed als alleenstaande mama en ik wilde niet anders dan dat jij al fluitend door het leven ging.

Dansen terwijl het pijpenstelen regende op de Gentse Feesten, series bingewatchen in onze fancy onesies, ons op gratis shotjes limoncello laten trakteren in Tenerife door een stel knappe obers, idiote foto’s trekken in onze badjassen in Cyprus en in onze lingerie rondparaderen in de pashokjes in Aken.

Onze levens veranderden de laatste jaren inderdaad heel drastisch. We waren niet meer de pas afgestudeerde chicas die elkaar leerden kennen op het werk en tussen wie het onmiddellijk klikte. Ik had op dat moment al vier beste vriendinnen die ik een voor een al jarenlang kende – eentje zelfs van in het eerste kleuterklasje. Maar ik had nooit durven dromen dat ik op ‘latere’ leeftijd nog zo’n hechte vriendschap met iemand kon uitbouwen. We waren onafscheidelijk. We zagen elkaar elke dag op het werk, maar toch spraken we daarnaast zeker nog driemaal in de week én het weekend af om bij te praten en vooral om onnozel te doen. Dat konden we allebei als de beste. Cocktails drinken in Gent, dansen terwijl het pijpenstelen regende en zelfs hagelde op de Gentse Feesten, series bingewatchen in onze fancy onesies, ons op gratis shotjes limoncello laten trakteren in Tenerife door een stel knappe obers die we vervolgens vakkundig aan de kant schoven, idiote foto’s trekken in onze badjassen in Cyprus, in onze lingerie rondparaderen in de pashokjes in Aken en zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan.

We wisten alles van elkaar en we waren er ook altijd voor elkaar. In goede en slechte tijden, en die laatste waren er zeker ook. We waren young, wild and free en dat zorgde ervoor dat we allebei niet altijd de beste beslissingen namen. Vooral op liefdesvlak slaagden we er allebei in om de bal toch een paar keer ferm mis te slaan. Maar wat er ook gebeurde, we konden er altijd met elkaar over praten bij een cocktail of een latte. Lolo & Herrie, het dreamteam zoals we vaak op ons werk hoorden.

De ruzie is opgelost, maar de vriendschap jammer genoeg ook, zoals een bruistablet in een glas water.

Toen je een kindje kreeg, was het niet altijd even makkelijk om af te spreken, maar we deden ons best. Ik probeerde zoveel mogelijk tot bij jou thuis te komen zodat je geen babysit moest regelen en we droomden al luidop over ons volgende reisje samen. Onze band werd minder hecht, maar ik dacht altijd dat het een fase was en dat we ons hier ook wel door zouden worstelen. Helaas maakte jouw kwetsende mail daar een einde aan. We spraken maandenlang niet meer tegen elkaar en toen we toch uiteindelijk opnieuw afspraken om alles uit te praten en de strijdbijl te begraven, voelde het niet meer aan als vroeger.

De ruzie is opgelost, maar de vriendschap jammer genoeg ook, zoals een bruistablet in een glas water. Vroeger stuurden we elke dag minstens tien hilarische memes naar elkaar bovenop een aantal berichtjes en tags op Facebook, maar dat is nu herleid tot enkel een beleefde ‘Geniet van je dag’ op onze verjaardagen. Ik had het daar in het begin echt moeilijk mee. Het was net hetzelfde gevoel als wanneer je het uitmaakt met je partner. Ik miste je enorm en ik moest mezelf iedere keer opnieuw tegenhouden wanneer ik je wilde sturen, want diep vanbinnen ben ik nog steeds heel kwaad. Niet meer om de verwijten die je naar mijn hoofd slingerde, maar kwaad dat onze vriendschap blijkbaar heel weinig betekende voor je...

Het liefste van al zou ik willen dat alles weer zoals vroeger werd. Luidkeels meezingen met Who Run The World van Beyoncé, sushi eten terwijl we de zoveelste keer kijken naar Channing Tatum in Magic Mike, de slappe lach krijgen omdat we aan de verkeerde gate in de luchthaven zitten en al dansend van onze hotelbedden in onze koffer vallen en daarbij (bijna) onze kleine teen breken. ‘Nee, je hoeft niet te gaan, schat!’ We zongen het vroeger voor de grap mee, maar ik heb het nog nooit zo hard gemeend als nu. Ik mis je.

Ik hoop dat we, als we weer uit ons kot komen, elkaar nog eens kunnen opzoeken voor een lama break (alweer een inside joke 😉 ).

Chimichangapinguïn Herrie.