BYE BYE CANDY: redactrice Herlinde probeert 30 dagen niet te snoepen (einde)

Dertig dagen geen chips, geen chocolade, geen taart, geen koekjes en geen ijs. Vooral dat laatste was bijzonder moeilijk, aangezien we een van de beste junimaanden ooit hebben gehad. De eerste weken gingen redelijk vlotjes, terwijl ik dacht dat dat net de moeilijkste zouden zijn. Ik kon braaf uit onze snoepkast blijven en de repen chocolade bleven onaangeroerd in de frigo liggen. Tot grote vreugde van mijn vriend, die eindelijk ook nog eens een stukje kon eten, want anders was ik er altijd mee weg. Sorry, not sorry!

De derde week kreeg ik het plots een pak lastiger. Ik had weer zin in ALLES! Dat in combinatie met het feit dat ik op doktersbevel moest thuiswerken door mijn gekwetste voet en dus te allen tijde toegang had tot al dat lekkers in huis, was een serieuze test van mijn doorzettingsvermogen. Ik heb in die week dan ook een aantal keer gezondigd, maar het deed ferm deugd!

De laatste week zonder snoepen kon ik me gelukkig weer een beetje meer bedwingen. Chocolade werd ingeruild voor fruit en die zak chips ‘s avonds moest het afleggen tegen een yoghurtje. Mijn ouders brachten als dessert na een gezellige barbecue bij ons thuis pastel de nata mee, een typisch Portugees én superlekker gebakje, en ik slaagde er zelfs in om daar af te blijven. Misschien dat die drie stukken vlees van eerder die avond daar voor iets tussen zaten, maar toch was ik behoorlijk trots op mezelf.

Heerlijke rabarbertaart

Dan brak – eindelijk – die eerste juli aan! Ik vierde het einde van de snoeploze maand natuurlijk in stijl met een ijsje. Smaak: witte chocolade. Topping: wittechocoladebolletjes, want als je iets doet, moet je het goed doen. De dag erna was het opnieuw prijs toen ik met mijn ouders ging lunchen in Gent. Die lekkere slaatjes liet ik links liggen, mijn oog had namelijk die heerlijke rabarbertaart op de menukaart gespot.

De dagen erna vond ik het heerlijk dat ik weer zonder zorgen of schuldgevoel de koelkast kon opentrekken en gewoon kon eten waar ik zin in had. Een coupe aardbei om te delen? Waarom niet! Een reepje chocolade? Kom maar op. Een handvol chips? Met veel plezier. Zoals jullie misschien al merkten, gebruikte ik in de vorige zin vooral verkleinwoorden. Dat komt omdat ik sinds juni wel leerde om mijn porties wat in te tomen. Het klinkt als een ontzettend groot cliché, maar ik geniet gewoon meer van wat ik nu in mijn mond steek. Die zak chips hoeft niet op automatische piloot helemaal opgegeten te worden terwijl ik naar een serie kijk en ik heb echt wel genoeg aan één stuk chocolade in plaats van een halve verpakking op te peuzelen.

Die eerste dagen merkte ik bovendien dat ik weer te veel begon te snoepen, dat mijn huid wat tegenstribbelde en dat ik last begon te krijgen van mijn tanden. Door niet zomaar alles zonder nadenken in mijn mond te steken omdat ik er zin in heb en meer met mate te snoepen, zorg ik ervoor dat én mijn mood én mijn lichaam tevreden blijven.

Zoetebek

Wat me dus het meest bijblijft na deze snoeploze maand is dat jezelf alles ontzeggen nooit echt een goede oplossing is. Het is beter om af en toe een klein beetje te ‘zondigen’ dan een bepaalde periode plots álles te laten. Ik zal altijd een zoetebek blijven en ik wil daar eigenlijk ook niet van afkicken. Een leven zonder van tijd tot tijd een lekkere donut of een toeter met een heerlijke bol ijs, dat lijkt me pas saai. Ik ga snoep wel meer bekijken zoals alcohol, en dus als een soort extraatje om mezelf te verwennen, en niet als iets wat ik elke dag te pas en te onpas naar binnen speel.

Een coupe aardbei met twee (!) lepeltjes: lekker én romantisch

Een smoothie smaakt me even goed als een milkshake

Frozen yoghurt, het ‘gezondere’ ijsje met natuurlijk een flinke laag wittechocoladeschilfers

[td_smart_list_end]

Lees ook:

• YUM: 17 zuivelvrije ijsrecepten waar je geen ijsmachine voor nodig hebt
• YAY OR NAY: de donug is een combinatie tussen een donut en een kipnugget
• ZON(DIG)DAG: brownies met salted caramel