Nike haalde vorige week het nieuws door realistische paspoppen in zijn flagshipstore in Londen te zetten. Naast een vrouwelijke pop in voetbaltenue, staat er nu een plastic dame zonder zogenaamd perfecte maten in een strakke sportbroek te pronken. Nederlands televisiegezicht en modeontwerpster Olcay Gulsen stelde maandagavond op RTL dat het nu wel ‘extreem uitgevallen’ is, want volgens haar is een vrouw met zo’n lichaam zelfs niet fit genoeg om te sporten. Asjemenou.
Daar eindigde het fatshamingfestijn niet. Collega Caroline Tensen, die het met Olcay eens bleek te zijn, opperde dat vrouwen met grotere maten gewoon niet voor strakke sportkledij moeten kiezen. Iets wijds zou beter passen, aldus de presentatrice. Toen journalist Peter R. De Vries vervolgens stelde dat hij die dag nog een bootcamp deed en er veel mensen met zulke lichamen aanwezig waren, gaf Olcay de finale doodsteek. ‘Nou, dan weet ik niet wat voor bootcamp jij doet’, grinnikte ze.
Wat een giftig gesprek. Niet alleen is het beschamend dat vrouwen andere vrouwen zo schaamteloos en publiek neerhalen dat mannen ertussen moeten komen om hen te verdedigen. Wat gezegd wordt, is bovendien dom en onjuist. Het wordt hoogdringend tijd dat we afstappen van de idee dat mensen met grotere maten of overgewicht een hele dag hamburgers eten in de zetel en buiten adem zijn als ze een trapje moeten doen.
BMI wordt voor 70 % bepaald door genetica, vertelde chirurg Matthias Lannoo van de obesitaskliniek mij enkele maanden geleden tijdens een interview. Zeventig procent. Dat betekent dat er heel veel mensen met overgewicht zijn die moeten opboksen tegen een enorme genetische veroordeling die het hen heel moeilijk tot zelfs onmogelijk maakt om een gezond gewicht te bereiken, ook al eten ze gezond en doen ze aan sport. Want dat laatste doen ze wel degelijk.
In mijn CrossFit-les zie ik geregeld mannen en vrouwen met overduidelijk overgewicht. Ja, ook vrouwen met maten zoals die van de bewuste paspop in de Nike-winkel. En ja, Olcay, ze zijn wel degelijk fit genoeg om te sporten. Ik ben meer dan eens tijdens een work-out ‘geklopt’ door een vrouw met een BMI dat – naar ik vermoed – meer dan enkele punten boven het mijne ligt.
Eindeloos respect heb ik voor die vrouwen. Ten eerste omdat ze in een CrossFit-les toch maar mooi tussen een hoop gespierde lichamen gaan staan, iets wat ook voor mij, na twee jaar, nog altijd intimiderend kan zijn. Ook omdat er waarschijnlijk overal mensen met de mening van Olcay Gulsen en Caroline Tensen zullen zijn, mensen die geloven dat volle vrouwen niet passen in een sportclub, laat staan in strakke sportkleren. Maar vooral omdat de magische make-overs die je zo vaak op het internet ziet en waar zij misschien van dromen, echt niet voor iedereen gebeuren. Sommigen blijven gewoon met die ongezonde kilo’s zitten, ondanks het harde trainingswerk, de volharding en vermoedelijk ook het aangepaste dieet. Die genetische gedoemdheid, weet je wel. Ik weet niet of ik in hun plaats zoveel karakter zou tonen.
Nog een laatste keer voor de mensen achteraan: net zoals slanke mensen niet noodzakelijk fit of sportief zijn, zijn mensen met een maatje meer niet noodzakelijk onsportief. En als een obese, onsportieve persoon dan toch wil gaan sporten, is een leuke outfit om dat in te doen dan geen mooie motivatie? Het is dan ook maar normaal dat Nike ook voor hen leuke sportkleren maakt en die tentoonspreidt in hun winkels. Het is dan ook maar normaal dat de sportbroeken en -tops in maatje 48 even strak zitten als die in maatje 36, aangezien dat gewoon het comfortabelst is tijdens het sporten. Wat niet normaal is, is dat we dat anno 2019 nog altijd moeten uitleggen. Het wordt bijna vermoeiender dan de work-out zelf.
Lees ook:
