NANNY IN NEW YORK: Assepoester gaat naar het bal

Daar stond ik dan, net buiten Macy’s: zestig dollar armer, maar dé perfecte jurk rijker. Ik kon wel zingen van geluk, maar daar had ik geen tijd voor en daar had niemand anders behoefte aan. Ik wilde mijn weg naar de metro weer zoeken, tot ik tot een verschrikkelijke conclusie kwam: ik had geen schoenen. Hoe kon Assepoester nu naar het bal gaan zonder haar glazen muiltjes?! New York is absoluut niet geschikt voor hoge hakken, dus had ik al mijn ‘Sex and The City’-schoenen thuis gelaten. Maar ik kon toch niet naar de opera in mijn afgetrapte sneakers? Ze zouden zo vloeken met mijn jurk.

Een fabuleus paar gelakte zwarte hakken lonkte al van de ingang naar me. Ik griste nog twee paar sneakers mee, gewoon omdat het kon.

Snel vloog ik de eerste de beste schoenenwinkel binnen, waar het goedkoopste paar 375 dollar bleek te kosten. En ze waren nog lelijk ook. De wanhoop nabij liep ik naar de volgende winkel, die een ware schoenenhemel voor goedkope zielen zoals ik bleek te zijn. Een fabuleus paar gelakte zwarte hakken lonkte al van de ingang naar me. Ik griste nog twee paar sneakers mee, gewoon omdat het kon.

‘These are goooorgeous‘, kwijlde de erg homoseksuele man aan de kassa. Uiteraard was het een verkoopspraatje om me terug te lokken, wat natuurlijk werkte. Ik kon het niet laten terug te kleppen.

‘Ik ga naar de opera’, kwebbelde ik. Dat maakte hem zo opgewonden dat ik mijn jurk moest bovenhalen.

‘That’s gorgeous, darling’, zei hij. Ik glimlachte. Goedkeuring: check.

Normaal gezien duurt een goede douche + me opmaken + mijn haar doen zeker anderhalf uur, misschien wel twee. Maar dat was geen optie nu.

Eenmaal thuis begroette ik Leeanne zelfs niet, maar sprong ik bijna rechtstreeks in de douche. Ik moest over minder dan een uur al bij de Jongens zijn. Normaal gezien duurt een goede douche + me opmaken + mijn haar doen zeker anderhalf uur, misschien wel twee. Daar ben ik heel stereotiep in. Maar dat was geen optie nu, dus als een wervelwind waste ik mijn haar, smeerde mijn veel te dure make-up op mijn gezicht en gleed in mijn splinternieuwe jurk. Toen ik de badkamer uitkwam, stond Leeanne al te wachten.

‘Wauw’, glimlachte ze, maar natuurlijk moest ze dat wel zeggen na al mijn moeite.

Zijn schoenen blonken als een spiegel en zijn anders zo woelige haar was helemaal plat geworsteld met gel. Hij was duidelijk zo fier als een gieter.

Toen ik het appartement van de Jongens binnen kwam gewaggeld op mijn gloednieuwe, iets te los zittende hakken, was de Moeder nog druk bezig haar kinderen in schone kleren te stoppen en streng de regels van de opera uit te leggen. Ze keek naar me op en haar blik bleef prompt even hangen. ‘Mooi’, glimlachte de Moeder. Onverwachte goedkeuring: check!

De Jongste zat strak in het pak, trots over zijn das strijkend. Zijn schoenen blonken als een spiegel en zijn anders zo woelige haar was helemaal plat geworsteld met gel. Hij was duidelijk zo fier als een gieter over zijn verschijning, en daar had hij alle reden toe. Dat kon ik helaas niet zeggen over zijn broer. De Oudste weigerde pertinent iets anders te dragen dan joggings (zelfs jeans, want ‘jeans zijn stom’), en dat gold blijkbaar ook voor formele evenementen als de opera. In zijn fluoblauwe jogging en op anime geïnspireerde T-shirt was hij net zo misplaatst voor de opera als ik voor Graspop. Onaangepaste 11-jarige in een opera: check.

‘Ben je zeker dat je zo wil gaan?’ vroeg ik nog. Zijn ogen hadden me op dat moment kunnen verschroeien tot een elegant, goedgekleed hoopje as. We stapten allemaal in de bestelde Uber naar het Lincoln Center, waar ik de jongens zo kalm mogelijk naar hun stoelen dirigeerde. We hadden perfecte plaatsen net bij een verhoging, waardoor niemand in mijn weg kon zitten met een grote hoed of te weelderige haardos. De Moeder weet wat ze doet met ticketbestellingen.

Ik was aangenaam verrast dat de Jongste zich enorm leek te amuseren en bijna de hele voorstelling met open mond naar het toneel zat te staren.

De opera zelf was natuurlijk prachtig. Het was erg klassiek en hopeloos dramatisch, een beetje zoals ikzelf. Er waren geen verrassende plottwists: iedereen stierf en was verdrietig. Ik was aangenaam verrast dat de Jongste zich enorm leek te amuseren en bijna de hele voorstelling met open mond naar het toneel zat te staren. De Oudste was uiteraard een vervelende kleine drol. Hij had naast zijn gsm niet een, maar twéé fluorescerende staven meegesmokkeld (het stomste speelgoed ooit, trouwens) die hij ‘stiekem’ probeerde rond te zwaaien. Ik moest moeite doen om ze niet uit zijn handen te grissen, wat ik zeker had gedaan mocht zijn moeder niet naast hem gezeten hebben. Godzijdank zaten we voor één keer op dezelfde lijn, want de Moeder griste ze zelf nogal hardhandig uit zijn handen en fluisterde een waarschuwing die recht uit een maffiafilm kwam. Daarna zat hij mokkend maar zwijgend de rest van de opera uit.

Maar, emotionele kip die ik ben, toen Julia een paar huilende octaven uitstootte bij het zien van haar dode geliefde, moest ik een groot brok wegslikken. Tranen: check.

In de pauze ging de Moeder met de Jongens naar het toilet, dus ik dwaalde maar een beetje door de receptiehal. Stiekem keek ik uit naar de Prins van het Bal, maar alle aanwezige mannen leken getrouwd, op date of homo. Ik zag wel een paar stiekeme blikken mijn kant op draaien. Maar dat was waarschijnlijk vanwege mijn decolleté.

Toen de show weer begon, probeerde de Oudste nog één keer zijn gsm uit zijn zak te halen. Maar de Moeder had ongelofelijke reflexen, want voor de Oudste nog maar ‘Pokémon’ kon zeggen, had ze de gsm al afgepakt en in haar eigen handtas gestoken. Gelukkig viel de Oudste redelijk snel in slaap, gevolgd door de Jongste een halfuur voor het einde, zodat ik eindelijk van mijn operamoment kon genieten. Julia stierf een beetje, Romeo stierf helemaal, het was niets nieuws. Maar, emotionele kip die ik ben, toen Julia een paar huilende octaven uitstootte bij het zien van haar dode geliefde, moest ik een groot brok wegslikken. Tranen: check. Een daverend applaus steeg op uit de zaal na Julia’s laatste ademstoot. Zelfs de Jongste was van zijn stoel gesprongen en klapte als een bezetene. De Oudste sliep onverstoord verder.

‘Dat was keileuk!’ babbelde de Jongste opgewonden op de terugweg. ‘Wanneer gaan we nog eens?’ Ik glimlachte om zijn enthousiasme en gaf mezelf een schouderklopje voor culturele opvoeding voor de Jongens. De Oudste zat alweer mokkend op zijn gsm te tokkelen, zeurend over de verloren uren die hij niet had kunnen vullen met gamen of Lego. Ik keek op mijn gsm. Klokslag 12 uur. Het sprookje was voorbij. Geen prins vanavond. Maar een bal: check.