Columniste Nele werd vorig jaar moeder. Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
Over zelfliefde
De eerste keer dat ik het deed, voelde ik me bekeken. Langs alle kanten. De ogen van de toeschouwers gleden over mijn lijf en rolden langs mijn armen over de tafel, naar de lege stoel tegenover me. Daar bleef hun blik hangen. Lang genoeg om het medelijden in die blik plaats te laten nemen op die lege stoel. Ik zat alleen op restaurant, en dan val je blijkbaar meer op dan wanneer je daar in gezelschap zit, met een boa van roze pluimen rond je hals, een mal hoedje op je hoofd en vuurwerkstokjes op je dessert.
Ik was op voorhand al bang dat het zo zou gaan. Mensen zijn sociale beestjes, en zodra je iets doet dat tegen de zelfopgelegde regels van het sociaal gedrag ingaat, spring je eruit. Probeer maar eens depressief te zijn op je verjaardag, bijvoorbeeld. Not done.
Maar die dag was lang geweest, en ik had geen eten in huis. Na een kleine rondvraag bleek dat niemand van mijn vrienden tijd had om met mij een hapje te gaan eten. Zelfs kennissen hapten niet toe, en toen ik op het punt stond een droge, vervallen cracker te eten, besliste ik anders. In plaats van die vervallen cracker tegenover de televisie koos ik voor mijn lievelingspasta tegenover een lege stoel. Voor lekker eten doe ik veel. Zelfs uit mijn comfortzone komen.
Ik geef toe dat het eerst wat onwennig was. Toen de ober vroeg of ik al wilde bestellen of dat ik liever wachtte tot mijn tafelgenoot arriveerde. Of toen tegelijk met mijn pasta die meelijwekkende blikken kwamen. Of toen drie mensen die ik niet kende vroegen af alles oké was met me. Steeds lachte ik en in plaats van onder mijn tafeltje te kruipen van schaamte, bestelde ik nog een dessert. En dat smaakte me meer dan ooit.
In plaats van onder mijn tafeltje te kruipen van schaamte, bestelde ik nog een dessert. En dat smaakte me meer dan ooit.
Want in tegenstelling tot wat iedereen daar dacht, kon ik best wel genieten van mijn eigen gezelschap. Ik was niet zielig omdat ik daar alleen zat. Ik had zelfs een boeiend sociaal leven, met meer dan alleen imaginaire vrienden. Maar ik had ook mezelf. En dat was die avond voldoende.
Ik besliste daar en toen dat ik eigenlijk altijd op mezelf kon en mocht rekenen. Dat ik kon en mocht kiezen voor mezelf. En voor twee desserts als ik dat zou willen. Ik kwam erachter dat ik me soms eenzamer voelde in een groep dan wanneer ik alleen ben. En eigenlijk stelde dat me gerust.
Toen mijn dochter geboren werd, wist ik meteen dat het moeilijker zou worden om nog voor mezelf te kiezen. Want toen was zij er. Altijd. En samen met het moedergevoel kwam er een soort van nietsontziende zelfopoffering. Alles voor het kind. Alles! Tijd. Liefde. Zorg. Aandacht. En als devote moeder zou ik wel genoegen nemen met wat er overbleef. Zo hoorde het, dacht ik.
Ondertussen heb ik geleerd dat het niet zo’n goed idee is om echt álles te geven als moeder. Want dan blijft er simpelweg niets meer over. En al zeker geen tijd, liefde, zorg of aandacht voor jezelf. Dan word je een devoot die eigenlijk gewoon moe is. Prikkelbaar. Gefrustreerd. Dan eet je droge, vervallen crackers om íéts te doen en dan zijn die keren dat je vreemd bekeken werd toen je alleen op restaurant ging slechts een mooie herinnering.
Daarom kies ik soms voorzichtig voor mezelf, in plaats van voor mijn dochter of anderen. Ik weet niet of dat zelfzorg is. Of zelfliefde. Maar het zorgt er wel voor dat ik mezelf nog leuk vind. Dat maakt het wel zo aangenaam als er niemand tegenover me zit.
Meer columns van Nele:
