Columniste Nele werd bijna twee jaar geleden moeder. Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
Over targeted advertising
‘Kijk hier… een niezende baby.’ Mijn lief keek met een zekere desinteresse naar het schermpje van mijn smartphone. ‘En deze… die geeuwt! Kijk dan hoe schattig!’ Mijn lief bracht het soort gemompel voort dat hij ook produceert wanneer ik hem vraag om een lamp te vervangen. Ik scrolde verder en belandde toen bij een filmpje van een baby’tje dat zichzelf bescheten had en zo van kop tot teen in zijn eigen gele drek zat. Nog voor ik het kon wegklikken, zag ik hoe de moeder het rompertje moest openknippen om permanente schade in het aangezicht te vermijden. ‘Wat was dat?’ vroeg mijn lief, waarop ik wijselijk besloot het filmpje niet aan hem te tonen. Ik wilde polsen hoe hij dacht over een tweede kindje en dat filmpje was daar niet meteen goede reclame voor.
De laatste tijd denk ik zelf namelijk vaker na over een tweede kindje, niet eens met opzet. Het is alsof mijn onderbuik het me influistert. Samen met mijn Instagramfeed, die me schattige baby’s voedt. Kledingketens mailen me nieuwsbrieven over ‘newborn starter packs’, vriendinnen baren nageslacht en de weinige keren dat ik buitenkom, zie ik telkens wel ergens een zwangere vrouw. Ik beschouw het dus zo’n beetje als targeted advertising van het universum. Zoals die ene keer dat ik op reclame van zo’n gekke onderbroek met opblaasbare slurf van de Chinese webwinkel Wish heb geklikt en sindsdien constant fetish-ondergoed in mijn Facebookfeed krijg. En dan maar proberen om daar niet op te klikken!
Ik krijg nieuwsbrieven over ‘newborn starter packs’, vriendinnen baren nageslacht en ik zie telkens wel ergens een zwangere vrouw.
Nu zou ik mijn lief wel willen overtuigen om dat gekke onderbroekje van Wish te dragen, bijvoorbeeld. Dat lijkt me nog een uitdaging. Maar ik zou hem nooit overtuigen om nog een kindje te maken. Dat lijkt me een bittere strijd die sowieso met ongelijke wapens wordt gestreden. Want wat dan als ik zou winnen? Dan zouden we een baby krijgen waarvoor ik me in mijn eentje verantwoordelijk zou voelen. Want ík wilde zo nodig een baby. In plaats van hem te overtuigen zou ik dus moeten overleggen met hem. En samen tot een besluit komen. Natuurlijk hebben we verdere gezinsplanning ooit al eens spontaan besproken en ik weet eigenlijk wel dat we er hetzelfde over denken. Maar zelfs als je het daar beiden over eens bent, moet je alsnog de start maken. En wie neemt daartoe het initiatief? Ik scrolde verder en kwam weer voorbij de bizarre slurfonderbroek. ‘Heb je die onderbroek al gezien?’ vroeg ik. Hij keek op en liet een bulderlach los. ‘Wil jij dat?’ vroeg ik, puur om te zien hoe ver ik kon gaan. ‘Dat willen we toch allebei, schat’, zei hij. Het was eigenlijk het enige wat ik wilde horen.
Meer columns van Nele:
