Columniste Nele werd bijna twee jaar geleden moeder. Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
Over plannen
Ik had één oog op de letters op mijn computerscherm en één oog op de letters van het alfabet die op BabyTV voorbijkwamen. Bij de ‘c’ van ‘car’ vroeg ik me al af wat ik juist aan het doen was, want met het oog dat elke ouder mist probeerde ik ondertussen ook nog mijn zieke peuter in het oog te houden. Zij had op haar beurt dan weer meer interesse in de batterijen van de afstandsbediening. ‘A van afstandsbediening’, probeerde ik nog. ‘En n van niet in het mondje steken!’ Maar het mocht niet baten. Tegen dat de ‘z’ gezongen werd en mijn deadline verstreken was, had zij een AA-batterij in haar mond.
De peuter had meer dan één snottebel uit elk neusgat hangen en mocht daarom niet naar de opvang. Zo gaat dat, sinds die pandemie. Vroeger kon je die snottebellen nog snel even afvegen voor je de kroost door de deur van de opvang duwde, om dan te hopen dat het snot het volgende halfuur in de sinussen bleef hangen. En ook al was dat toen al ongepast: nu kan dat helemaal niet meer. Vandaag is een kuchje genoeg om al je plannen te dwarsbomen en te vrezen voor je eigen leven en dat van de mensen die je graag ziet, want gebeurde dat wel op de vereiste anderhalve meter?
Zodra je een kind hebt, loopt niets nog volgens plan. En ik denk dat dat net het hele plan is.
En dan begint het plannen. Want je had plannen, die heb je altijd, al bestaan ze uit ‘nietsdoen’. En met een kind veranderen al die plannen. Ik herinner me goed dat ik me daar vroeger niets bij kon voorstellen. Nooit eerder had ik me kunnen inbeelden hoe het zou voelen om al je plannen te laten varen of op zijn minst aan te passen, omdat er een ander plan op de voorgrond zou treden: een kind. Een week nadat ik erachter was gekomen dat ik zwanger was, zou ik op reis vertrekken naar Zuid-Afrika. Avontuur! Young, wild and free! Bij het boeken van die reis, een halfjaar eerder, maakte mijn reisvriendin de opmerking nog: wat als je dan zwanger bent? Mijn antwoord op die hypothetische vraag destijds? ‘Wat dan nog! Dat verandert niets aan de situatie!’ Mijn antwoord toen het zover was? ‘De dokter zegt dat ik nu beter niet naar een malariagebied reis.’ En daarmee was het voor mij ook klaar. Als het niet goed was voor het kind, op dat moment nochtans niet meer dan een soort ledematenloze larve, zou ik het niet doen. Ongeacht het avontuur, het ‘young, wild and free’-gegeven. Zo eenvoudig was het.
De reis werd aangepast, ver weg van de malariamuggen en daarmee paste ook ik me aan dat nieuwe leven aan. Voor het eerst in mijn leven, zelfs. En sindsdien is dat gevoel dat de hele wereld mag ontploffen, behalve zij en ik, blijven hangen. Ik klapte mijn laptop dicht en haalde die batterij uit haar mond, om samen naar de rest van het dansende alfabet te kijken. Want ook al moest ik heel veel belangrijke dingen doen, op dat moment was zij het voornaamste. Ook en zeker met een snottebellenfontein die uit haar neus gulpte. Zij is altijd het voornaamste, hoe vreemd ik het soms ook blijf vinden dat alles wat zo belangrijk en onoverkomelijk om aan te passen lijkt, plots toch opzijgeschoven kan worden. Ik zie andere ouders daar ook mee worstelen, zeker nu, met plannen die vaak dagelijks aangepast moeten worden. Daarbij helpt het om dit te onthouden: zodra je een kind hebt, loopt niets nog volgens plan. En ik denk dat dat net het hele plan is.
Meer columns van Nele:
