Redactrice Jolien doet mee aan Mei Plasticvrij (week 3).
COLUMN: ‘Yep, ik bezweek onder de gevreesde en o zo verleidelijke peer pressure’
Weet je nog hoe je lang geleden aan de chickenbak stond te wenen omdat je die gevonden frank niet mocht gebruiken om er een kauwgombal uit te draaien? Wel, zo voel ik mij nu. Geïntimeerd door plastic en verleid door de suiker die erin zit.
Ik denk dat we het probleem ergens anders moeten zoeken, althans bij mij toch. Het is niet per se dat plastic, maar wel mijn suikerverslaving die aan de basis van het probleem ligt. Nu ik om 10 uur geen speculaaskoekje kan eten en ’s avond in de zetel geen M&M’s naar binnen kan schrokken, besef ik pas welke invloed deze plasticvrije maand op mijn lichaam heeft.
En geloof mij: het is allesbehalve een pretje. Puisten op mijn voorhoofd, trillende handen waarmee ik zelfs mijn veters niet meer kan strikken, barstende hoofdpijn en slapeloze nachten. Het zijn allemaal gevolgen van Mei Plasticvrij en het zijn een voor een afkickverschijnselen.
Toch kan ik het ook nu niet laten om als een lama te slijmen bij het zien van mijn favoriete pralines.
Ik ben een echte Sugarbabe, niet qua looks, maar wel op het vlak van suiker. Ik kan er maar geen genoeg van krijgen en geef dan ook zonder schroom toe dat ik de adict der adicts ben als het aankomt op Napoleonbollen, Kindereieren en rode Mignonnettes van Côte d’Or.
Nu ik een maand lang geen plastic mag gebruiken, voel ik pas welke walgelijke invloed suiker op mijn lichaam heeft, en toch kan ik het ook nu niet laten om als een lama te slijmen bij het zien van mijn favoriete pralines.
Het was mij bijna gelukt, dat zweer ik, maar toen mijn collega’s afgelopen donderdag met ijsjes voor mij neus kwamen zwaaien, bezweek ik onder de gevreesde en o zo verleidelijke peer pressure.
Was dit dan de beruchte ‘terugval’?
Ik liep aan een tempo waar zelfs Usain Bolt niet aan kan tippen naar het onthaal om ook mijn ijsje als een echte Sugar Jackson uit de handen van de promogirl te grijpen. Ik verslindde hem even snel als ik hem was gaan halen, maar de teleurstelling kwam niet veel later.
Niet in mijzelf, daar doe ik al lang niet meer aan mee, maar wel in het ijsje. Dat was allesbehalve smakelijk en deed me weer even denken aan de snoepjes uit de chickenbak, want ook die zagen er altijd veel lekkerder uit dan ze werkelijk waren. Was dit het dan? Was dit de beruchte ‘terugval’?
Yep, Bridget Jones tot de derde, dat ben ik.
Ik denk het wel. Want hoewel dat ijs niet te vreten was, verdwenen ook niet veel later de plastic verpakkingen van de Smurfenkoekjes en Madeleines uit onze snoepkast. Ik heb gecheat. En zwaar. En eerlijk? Het smaakte mij voor geen meter, maar ik had gewoon een shot nodig. Een suikershot.
‘Drink dan koffie’, hoor ik je denken. Heel graag! Maar ik ben zo onhandig dat ik zelfs niet weet hoe ik op het werk koffie uit het apparaat kan halen zonder dat dat plastic bekertje uit de machine valt. Yep, Bridget Jones tot de derde, dat ben ik.
‘How obvious should a girl be‘, zouden mijn medesugarbabes zingen. Toch geef ik niet op en doe ik nu wat ook Rihanna, Miley Cyrus en Ben Affleck deden: een bikkelharde rehab. Want het kan de allerbeste overkomen, toch?
Cheat meal 1 beschreef ik al in geuren en kleuren. Deze vier plasticdragers volgden nog...
Cheat meal 2: een verpakt broodje
Cheat meal 3: stukje taart voor mijn broer zijn verjaardag
Cheat meal 4: koekje dat zich in mijn rugzak had verstopt
Cheat meal 5: popcorn bij het kampvuur
[td_smart_list_end]
Meer Mei Plasticvrij:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
