Arkasha woont in Antwerpen. Over alles wat goed gaat in haar leven, en zeker over alles wat misloopt, schrijft ze naar Anaïs, die in New York woont.
Hey Anaïs,
Ze zeggen dat schrijven over iets waar je je voor schaamt of waar je bang voor bent, de beste teksten oplevert. Da’s goed nieuws, want over duizend-en-een dingen ben ik als de dood. Misschien kan ik schrijven dat ik beschaamd ben over het feit dat ik droom over de nieuwe vriendin van mijn ex, terwijl ik haar nog nooit heb ontmoet – en daarop verward ontwaak naast mijn eigen nieuw lief.
Ik kan ook vertellen over die ene vage kennis die op de trein telkens vriendelijk ‘Alles goed met u?’ vraagt, terwijl ik ‘Jaja, ça va’ zeg en alleen maar kan denken dat ik ooit met haar vriend heb geslapen. Weet je, ik zal het vandaag hebben over het feit dat ik bang ben om de voeling te verliezen met vrienden en vriendinnen die sinds kort mama of papa zijn.
Ik ben echt blij voor hen, maar ik ben ook best bang dat er meer Fristi’s dan pinten worden besteld op mijn verjaardag, dat er vaker babyborrels worden gevierd dan onze vriendschap en dat de koppels wier kinderen dezelfde leeftijd hebben samen op reis gaan en dat ik totaal over het hoofd word gezien. Zoals Macaulay Culkin in Home Alone, maar dan 32 en met ros haar. En ondanks het feit dat ‘de kindjes’ de vrije tijd van mijn vrienden inpalmen, ben ik vooral ook bang dat ik zélf nooit moeder zal worden.
Waar het mij tien jaar geleden geen zier interesseerde, zijn mijn eierstokken nu wél aan het rammelen. Ik word hoe langer hoe meer week van eerste glimlachjes, stapjes en woordjes. En hoewel ik dan, zo lijkt het toch, vol zit met afgunst, jaloezie en kopzorgen, zou ik wel écht een goede moeder zijn. Denk ik. Want last but not least ben ik ook bang voor het feit dat ik een kind zou maken met een man die eigenlijk geen kinderen wil – en dat ik er in het dagelijks leven alléén voor zou opdraaien.
Ik ben namelijk nogal gesteld op gelijkwaardigheid in een relatie – en al zeker als het aankomt op verantwoordelijkheden. Maar als je even rondkijkt, zie je dat heel wat mama’s zoveel méér voor hun kind doen dan de papa’s. In het hotel op Mallorca bijvoorbeeld was er een Nederlands koppel van onze leeftijd met een baby. De moeder liep van hot naar her om het kind te vermaken, de vader lag de hele dag plat op zijn buik. ‘Bal!’ riep het kind tien keer naar een opblaasding in het zwembad. ‘Papa!’ probeerde de vader op een wakker moment. ‘Bal!’ zei het kind terug. Ach. Misschien moet ik er vooral op vertrouwen dat mijn toekomst niet gedoemd is tot die van vereenzaamde kwezel, dan wel overwerkte ploetermoeder. Er moet gewoon meer energie naar het ownen van die toekomst dan naar erover te piekeren, toch? Deze brief afsluiten doe ik daarom graag met een ouderwetse, maar daarom niet minder treffende tegelwijsheid: de mens lijdt vaak het meest door het lijden dat hij vreest. Ziezo, da’s er ook weer uit.
Liefs,
Arkasha
Lees de vorige brieven van Arkasha & Anaïs:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
